Nu de Via-cursus alweer een tijdje voorbij is, mis ik soms het krijgen van nieuwe informatie over adoptie. Via Stichting Adoptievoorzieningen worden wel themabijeenkomsten georganiseerd, maar die vinden allemaal overdag plaats en in regio Utrecht, voor Jack en mij niet zo ideaal.
Dus toen een vriendin me een tijdje geleden tipte over een lezing over adoptie die 's avonds werd gegeven in Rotterdam, was ik meteen geboeid.
Vandaag lees je meer over de lezing die Jack en ik bijwoonden, over adoptie, hechting en trauma.
Lezing bij de Erasmus Universiteit.
Een tijdje geleden tipte een vriendin van me ons over een lezing die gegeven werd bij de Erasmus Universiteit Rotterdam, over adoptie, hechting en trauma.
Dat klonk interessant!
Zelf vind ik het erg leuk (en belangrijk) om te blijven leren over adoptie.
En dan bedoel ik niet alleen leren over zaken die in de beginfase belangrijk zijn (zoals hoe pak je de fase van wennen en hechten aan), maar juist ook het verdiepen in thema's die in een later stadium wellicht meer naar boven gaan komen.
Dus zaken als identiteitsproblematiek, trauma, hechting, etc.
Dus werden tickets gekocht voor de lezing en liepen Jack en ik vorige maand opeens weer rond op de campus van de Erasmus Universiteit Rotterdam!
Hoe leuk was dat, om na al die jaren weer terug te zijn op de plek waar we gestudeerd hadden en mooie herinneringen hadden gemaakt. Ik voelde me echt weer even student!
Heel even maar.
Want al snel kreeg ik door, dat alles daar op "de uni" erg veranderd en uitgebreid was. Na een tijdje rondgelopen te hebben op de campus, was ik compleet verdwaald.
Waarom waren hier opeens zoveel gebouwen?
En waar was mijn vertrouwde D.E. Coffee Corner?
Ook constateerde ik al snel dat al die rondslenterende studenten er wel erg jong uitzagen. Een stuk jonger dan Jack en ik.
Dus moest helaas de conclusie getrokken worden dat Jack en ik inmiddels echt een (leeftijds) fase verder waren.
Dat gevoel werd nog een bevestigd toen Jack voorafgaand aan de lezing koffie uit een of ander superhippe koffieautomaat probeerde te halen en dit bijna opgaf, omdat hij nergens een bekend knopje kon ontdekken om op te drukken.
We werden toch best al een beetje oud....
De lezing begon en we namen snel plaats in de zaal. Daar zat ik dan, terug in de collegebanken.
Met koffie in een kartonnen bekertje en een schrijfblok en pen in de aanslag.
Ik was er helemaal klaar voor. Laat maar komen, al die nieuwe informatie!
Project Adopted.
De avond begon met spreker Ton Sondag.
Ton is zelf geadopteerd en heeft hier jarenlang erg mee geworsteld.
Over deze worsteling vertelde hij uitgebreid deze avond, wat erg indrukwekkend was.
Hij is inmiddels al wat ouder, werkt als fotograaf en is een project gestart waarbij hij aandacht besteed aan adoptieverhalen: Project Adopted.
Ton portretteert kinderen, adoptieouders en geboortemoeders en laat hen vertellen over de invloed die adoptie heeft op hun leven.
Op de manier hij het verhaal achter adoptie laten zien en hoopt hij herkenning en erkenning te bevorderen voor alle personen uit de adoptiedriehoek.
Ton houdt tentoonstellingen waar zijn foto's te bezichtigen zijn en werkt aan een boek waarin alle foto's en verhalen opgenomen zullen worden.
Op www.projectadopted.nl kun je al deze verhalen vinden.
De Adoptiepraktijk.
Het tweede deel van de avond werd verzorgd door dr. Anneke Vinke.
Zij heeft een eigen psychologenpraktijk (De Adoptiepraktijk) en biedt onder andere hulp aan adoptieouders en hun kind(eren).
Wat een inspirerende en optimistische vrouw!
Ik was meteen geboeid vanaf het moment dat ze ging praten.
Dr. Vinke bleek een ware expert op gebied van adoptieproblematiek, hechting en trauma.
Ondanks dat zij wekelijks veel heftige gevallen ziet in haar praktijk, is ze erg positief over adoptie.
Haar visie is dat het niet gaat om hoe erg iets (of iemand) gebroken is, maar om hoe je het samen weer kunt lijmen.
Fijn was dat ze haar verhaal goed onderbouwde, met wetenschappelijke onderzoeken en cijfers.
Een onderdeel van de lezing dat bij mij erg is blijven hangen, was dat uit recent onderzoek blijkt dat van de kinderen die in tehuizen wonen, maar 23% veilig gehecht is.
Het overgrote gedeelte van kinderen uit tehuizen, is dus onveilig gehecht. Met alle gevolgen van dien op gebied van ontwikkeling en het contact met anderen.
Vaak heeft dit onveilig gehecht zijn bij deze kinderen, te maken met het feit dat ze veel wisselingen hebben meegemaakt in verzorgers, of dat ze bijvoorbeeld erg verwaarloosd zijn of misbruikt zijn.
Het overgrote deel van de kinderen die geadopteerd worden, zijn dus ook onveilig gehecht wanneer zij bij de adoptieouders geplaatst worden.
Echter, wanneer deze kinderen geadopteerd worden en opgenomen worden in een gezin, stijgt volgens onderzoek het percentage van veilig gehechte kinderen naar 47%.
Adoptie kan dus, als het een goede plaatsing is, hét kantelpunt zijn in het leven en in de ontwikkeling van een kind.
Het kan het begin zijn van herstel.
Hoe mooi is dat!
Een hoopvolle kijk op hechtingsproblematiek.
In de lezing werd verder benadrukt dat hechtingsproblemen en trauma goed behandelbaar kunnen zijn, met de juiste aanpak.
Dit was voor mij echt wel een verademing om te horen uit de mond van een professional.
Wat een andere invalshoek was dit, vergeleken met de informatie die we kregen in de VIA-cursus.
Want bij de VIA-cursus werd niet zozeer gesproken over behandelmogelijkheden, maar meer over het feit dat adoptiekinderen vaak onveilig gehecht zijn en welke problemen dit allemaal met zich mee kan brengen.
Maar vanavond werd er dus door dr. Vinke een positieve kijk op adoptie gegeven. Heerlijk!
Ik was meteen fan van haar.
Helaas kan het natuurlijk ook anders lopen.
Niet iedere adoptie wordt een "geslaagde adoptie".
Maar over het algemeen is er volgens de laatste inzichten ook veel te lijmen, met de juiste aanpak en eventuele behandeling.
Het horen dat adoptie echt iets kan toevoegen voor een kind en zelfs een wereld van verschil kan maken, vond ik zo fijn om te horen!
Juist nu, in een periode waarin adoptie toch vaak negatief belicht wordt in de media, kan ik wel eens gaan twijfelen of we er wel goed aan doen.
Dan is het zo fijn om van een professional te horen welke voortuitgang te boeken is en hoe eenzijdig de verhalen in de media eigenlijk zijn.
De lezing gaf verder nog informatie over de invloed van trauma en hechtingsproblemen op het functioneren van een kind en ook werden verschillende behandelvormen en literatuurtips besproken.
Met een positief gevoel reden we aan het einde van de avond terug naar huis. Ik voelde weer de bevestiging dat we op de goede route zaten.
Wat er ook op ons pad komt, we redden het wel, bedacht ik.
En lukt het zelf niet helemaal, dan hebben we altijd nog Anneke Vinke of een andere professional die ons kan begeleiden.
We hoeven het niet allemaal alleen te doen.
Meer info over de praktijk van dr. Vinke, kun je vinden op www.adoptiepraktijk.nl
In mijn volgende blogs wil ik ingaan op vragen die Jack en ik vaak krijgen over ons adoptietraject.
Bijvoorbeeld hoe we nu omgaan met het wachten, of we al bezig zijn met de kinderkamer, of we op Spaanse les gaan etc.
Mocht jij nu ook een vraag voor me hebben, stel hem dan gerust, hier onder mijn blog.
Dat kan natuurlijk ook anoniem als dat fijner voelt.
Dan ga ik proberen om ook jouw vraag in één van mijn komende blogs te beantwoorden.
Tot snel!
Liefs,
Sophie
Reactie schrijven