Is open adoptie nu wel handig voor kinderen? Is het niet enorm verwarrend? Zijn het dan wel écht jouw kinderen? Is open adoptie altijd enkel mooi en gezellig? Dat laatste zeker niet, maar waard is het, het allemaal absoluut!

Ik kreeg al ontelbaar vaak de vraag of de liefde die ik voel voor de kinderen gelijk is. Kan je wel hetzelfde voelen voor een kind dat een ander droeg? Is de liefde die je voelt niet anders? Ik kan daar voor niemand anders dan mezelf antwoord op geven. Voor mij is er geen enkel verschil qua houden van maar er is wel een heel groot verschil en rond Moederdag ben ik mij daar altijd extra bewust van.

Ik ben koppig. Ik ben eigenwijs. Dat weet ik heel goed van mezelf. Het zijn eigenschappen die ik vast niet meer kwijt ga raken. De een zegt dat het mijn sterrenbeeld (stier) is, de ander zegt dat het komt doordat ik altijd heb moeten vechten voor wat ik kon en waar ik voor stond, weer een ander zegt dat het gewoon de aard van het beestje is. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat mijn koppigheid en een flinke dosis hoop er voor gezorgd hebben dat Jeremiah in ons leven is.

Nadat ik laatst schreef hoe het allemaal begonnen was en hoe de eerste adoptie tot stand kwam, zal ik in dit blog vertellen hoe het verder ging. Hoe we toestemming kregen om af te mogen reizen en hoe de volgende procedure verliep.

Veel mensen vragen zich af hoe de kinderen zelf over adoptie denken. Veel mensen gaan er ook van uit dat ze alle drie dezelfde vragen hebben en hetzelfde over dingen denken. Ik kan je vertellen dat dat totaal anders ligt.

Ik maak graag mensen blij, ik heb graag de touwtjes in handen en vind het moeilijk om teleurstellingen te zien. Die drie dingen waren de ingrediënten waardoor ik een geheim had. Niet iets omdat ik er zelf beter van werd maar omdat ik hem nooit meer zo verdrietig als vorig jaar wou zien. Dit leek mij een goed idee maar hij had mij door.

We vieren ieder jaar de verjaardagen van de biologische moeders. Een dag waarop we taart eten, contact hebben en veel over haar praten. 31 oktober was het de verjaardag van een van de moeders. Na het plaatsen van een foto van de kinderen met haar verjaardagstaart, op Instagram, kreeg ik ongekend veel berichtjes met vragen. Waarom ik het vier, of ik het moeilijk vind enz. Ik leg dat graag uit want zonder deze vrouw, had ik de kinderen die mij mama noemen, nooit gekend.

Iedere blogger hoopt dat zijn of haar blog goed gelezen zal worden maar wat als je blog viral gaat en je geen grip meer hebt op het verhaal en de reacties. Als je enkel nog de statistieken kunt zien en een klein topje van de reacties, dan blijkt dat woorden loslaten best moeilijk is.

Joshua heeft enorm lang getwijfeld of hij wel of niet zijn biologische moeder wou ontmoeten toen we in Amerika waren. Opeens wist hij het zeker, hij wou haar zien! Maar dat had nog wel wat voeten in de aarde en terwijl ik dacht wat doe je nu, gaf ze hem eigenlijk een groot cadeau.

Ik ben open, ook over adoptie. Toch vertel ik lang niet alles. Wat zou ik nooit delen en waarom niet?