Je hebt mensen die bij iedere situatie wel een bijpassend YouTube-filmpje kunnen bedenken.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik weinig, echt heel weinig kijk op YouTube.

 

Toch was er een filmpje, dat één van mijn kinderen mij een tijd geleden liet zien en wat direct mij te binnen schoot toen Joshua graag iets wilde hebben zodat zijn biologische zus voor altijd bij hem zou zijn.

 

Een heel begrijpelijke wens want hoe moeilijk moet het zijn als een ontmoeting eigenlijk ook een afscheid is.

Zoals hij zelf zei "Ik ben zo blij dat ik haar nu heb gezien maar ik weet nu ook wat ik mis. Het missen doet nu veel meer pijn".

 

Hij was niet de enige die het moeilijk had met dit feit.

Zij gaf via een berichtje aan dat haar emoties overuren aan het maken waren.

Dat er duizenden vragen door haar hoofd gingen.

Dingen waar ze nooit eerder over had nagedacht.

Ze had zeker geen spijt van de ontmoeting maar het viel haar velen malen zwaarder dan dat ze van tevoren ooit had kunnen inschatten.

Van iemand houden die je alleen kent via een foto is goed te doen, van iemand houden die je even hebt kunnen vasthouden om vervolgens weer los te laten voor lange tijd, bleek voor beide eigenlijk te zwaar.

Ze zat met haar werk, haar kinderen, vervoer en zo waren er nog veel meer dingen waardoor er eigenlijk geen ontmoeting meer in kon zitten.

 

We hadden ons daar allemaal bij neergelegd toen plotseling bleek dat er misschien toch nog een mogelijkheid was om elkaar te ontmoeten in de Mall.

 

Het was dat moment dat het filmpje van YouTube door mijn hoofd ging.

In het filmpje zie je een vader die van degene die het hart van zijn dochter heeft ontvangen, een knuffel krijgt.

Als hij op de teddybeer drukt hoort hij de hartslag van zijn overleden dochter.

Een echte tranentrekker dus, maar het bracht mij op een idee.

We spraken af in de Mall op zaterdagmiddag.

De andere kinderen zouden blijven spelen in Crayola (echt een aanrader maar daarover binnenkort meer) terwijl ik zijn zus en haar kinderen zou ontmoeten.

 

Er ging een uur voorbij en er was nergens een zus te bekennen.

Ik appte haar maar kreeg geen reactie.

Zou het haar dan toch te veel geworden zijn?

 

Verdrietig keek hij om zich heen.

Ik keek rond met haviksogen. Dwars door de mensenmassa zag ik haar opeens aan komen lopen.

Aan iedere hand een zoontje, zich totaal niet bewust van het feit dat wij inmiddels al anderhalf uur stonden te wachten.

Ze gaf Joshua een knuffel en vroeg toen aan mij "Is dit de goede tijd? Normaal zet iemand een alarm voor mij als ik ergens moet zijn want ik kan niet klokkijken".

Niet alleen qua uiterlijk bleken ze op elkaar te lijken. Ook zijn zus bleek dyscalculie te hebben.

 

We liepen naar de Build-A-Bear.

Ze kozen samen een knuffel uit en toen kwam het speciale moment.

Speciaal voor haar broertje sprak ze een persoonlijke boodschap in. 

Op deze manier kon hij altijd haar stem even horen, kon ze met een druk op de knop even dichtbij zijn.

Geen last van een tijdsverschil, geen moeite met schaamte van het missen, nee hij zou haar altijd kunnen horen wanneer hij maar wou.

 

Het geluid ging in de knuffel, samen vulde ze hem op, stopten er nog een hart in waarop ze beide een kus gaven en nadat hij was dichtgemaakt, werd er een heus adoptiecertificaat gemaakt met de naam van de knuffel erop.

Dit was niet zo maar een knuffel. Dit was een knuffel die twee mensen samen liet zijn op momenten dat ze het nodig hebben, zonder dat het fysiek mogelijk is.

 

We besloten nog een ijsje te eten.

Samen met zijn neefje aan de hand liep hij trots door de Mall.

Zij greep mijn arm en zei "Ik schaam mij dat ik jaloers ben op het feit dat mijn broertje wel een moeder heeft gevonden die écht van hem houd, maar het zorgt er ook voor dat ik hem met een gerust hart kan laten gaan"

Ik gaf haar een knuffel.

Wat doet het pijn om te zien hoe fout een adoptie ook kan lopen.

Hoe ongewenst iemand zich kan voelen.

Dat een jeugd niet eentje is geweest van genieten maar van overleven.

Ik kan dat niet terugdraaien maar ik kan er wel voor zorgen dat ze zich vanaf nu meer dan geliefd zal voelen.

Dat ze zal weten dat ze er toe doet.

Want lieve Kimberly, je bent er een uit duizend!

We houden van je.