Klerenzooi.

Je hebt van die meiden, die met een gracieuze pas door het leven huppelen.

Die precies weten wat hun staat.

Een capsule wardrobe hebben. Tas past bij pumps. Een eigen stijltje.

Matchend ondergoed.

Alles klopt. Lijf, haar, make-up, nagels, verhoudingen, alles.

 

En je hebt mij.

 

Persoonlijk vind ik het een overwinning als ik 2 dezelfde sokken kan vinden in de ochtend.

Mijn kast ziet er-zoals ik eerder al beschreef- uit als een oorlogsgebied, waarin een hippie, een kantoortut en een festivalbezoeker met elkaar op de vuist zijn gegaan, en her en der ligt een verdwaalde schoen die van een dame van lichte zeden had kunnen zijn. Het is een klerenzooi.

Kortom:  Ik heb het niet op orde.

En dat is meestal prima.

 

Op mijn werk heb ik de luxe, dat ik mag en kan dragen wat ik wil.

Ik heb de beste gesprekken met klanten gehad, in een jeans, zittend aan de keukentafel.

Kleding is echter voor mij wel heel belangrijk, niet alleen kan ik me echt beter voelen, als ik zelfverzekerder de deur uit stap, met de juiste kleding voor de juiste dag.

Ik herinner me bijvoorbeeld dat ik met elke afspraak voor een fertiliteitsbehandeling, mooie hoge hakken aantrok, elke afspraak weer.

Juist omdat ik me toch al zo ellendig voelde, dat die mooie hoge hak, me net iets sterker liet voelen.

 

Vroeger, puberteit, je kent het, merkte ik dat ik het liefst andere kleding droeg dan anderen, maar ja, iets met je kop en een maaiveld, dus besloot ik om de Go With The Flow methode toe te passen, liep ik als een mak lammetje in de Donaldson en Levi's, wat overigens niet hielp, en pesterijen waren aan de orde van de dag, want anders dan anders bleef ik toch.

Dat zat van binnen, en niet meer van buiten.

 

Ik besloot hierna dat dit me niet meer gaat gebeuren.

Bedrijfskleding? Eerlijk, het maakt me zo ongelukkig.

Toen ik in de horeca werkte en een polo en schort verplicht waren, kon ik de dag niet beginnen zonder licht protest en kreeg ik vaak mijn zin, omdat -eerlijk is eerlijk- het er gewoon echt niet uitziet bij mij.

Alles aan mij straalt uit Ik Haat Dit.

Het inleveren van dat stukje identiteit, ik had er echt moeite mee.

Sinds die puberteit probeer ik juist altijd om net buiten de lijntjes te kleuren.

Maar ja, als je 30something bent, ligt er dan geen Hotter than my Daughter op de loer?

Of een Make fun of my son, in mijn geval.

 

Met mijn lijf heb ik een haat-liefde verhouding.

We kennen allemaal het zinnetje Hips don't lie.

Nou, laten we zeggen dat die van mij ook niet liegen, zelfs geen leugentje om bestwil,

En het enige dat in de buurt komt van een Size Zero, is de omvang van mijn boobs.

Een interessante combinatie, kan ik je verzekeren. Combineren is lastig.

Ik koop veel, veel te veel.

Heb regelmatig miskopen.

En qua looks kan er ook echt heel wat verbeterd worden.

Leuke stylistes zijn er genoeg, maar als er verwezen wordt naar een lief riempje van een schamele 300 euro, dan haak ik af.

Uren kan ik twijfelend voor mijn kledingkast staan, want keuze in overvloed tsja, niks om aan te trekken.

 

Scrollend op Insta kwam ik toevallig langs "Indiaan in je kast".

Deze kleurrijke dame spatte met haar overdonderende enthousiasme ongeveer van mijn scherm af. Ze is anders en ze is bevlogen: mijn interesse was dus gewekt en al snel raakte ik met haar aan de "praat".

Je kunt bij Chiara 1 op 1 sessies boeken om te "winkelen in je eigen kledingkast".

Daarnaast geeft ze workshops over o.a. combineren.

Op haar Instagram account en haar blog deelt ze regelmatig leuke en praktische tips die goed uitvoerbaar en ook nog eens prima te betalen zijn!

 

"Ik ben Chiara, je niet-typische style coach en spreker. Ik wil er alles aan doen om te zorgen dat jij geïnspireerd voor je kledingkast komt te staan.

Jij zult aankleden weer een feestje gaan vinden. Elke dag blij je outfits uitzoeken en vol zelfvertrouwen de deur uitlopen!".

 

Chiara's missies zijn:

 

-Vrouwen blij en vol zelfvertrouwen te krijgen voor hun kledingkast. Aangepast aan jouw ideeën en niet opgelegd door een ander in de vorm van een dress code, een bedrijfscultuur, partner, de modewereld of de media.

-En om die enorme kledingberg te verkleinen. Hoe kunnen wij onze relatie met kleding anders aangaan zodat we kleding weer gaan koesteren, oplappen en doorgeven.

 

Het is voor onmogelijk om samen te vatten wat deze dame- met meer dan 25 jaar ervaring in het vak kan-maar ik zal wat tips met je delen-uit 1 van haar blogs-die mij in ieder geval enorm hebben geholpen en hebben geïnspireerd, uit 1 van haar Blogs (januari '19)!

 

Trek je rok of jurk eens hoger op.

Of als je een broek aan hebt, rol je pijpen eens twee keer om.

Maak een foto van jezelf als je in de spiegel kijkt.

En nu trek je je rok, jurk of broek weer zoals ie zat. En nu maak je weer een foto.

Kijk goed naar de 2 foto's. Swipe naar links en swipe naar rechts.

Wat zie je? Wat wil je laten zien? Wat kan anders?

 

Als je een kledingstuk aantrekt ben je geneigd om dat kledingstuk te accepteren zoals het is. Zoals het valt. Zoals het in de winkel hangt. Zoals het op het plaatje eruit ziet in het magazine. Maar dan vergeet je even dat het kledingstuk is gemaakt voor de massa (tenzij je een tailor made piece hebt). Maar goed, ben jij de massa?

Nee jij bent uniek. En dus valt dat kledingstuk anders bij jou dan bij je vriendin. Of je zus. Of je collega. Dus leer anders kijken. En pas dat kledingstuk aan, aan jouw lijf en verhoudingen.

 

Je kunt eens goed kijken met bijvoorbeeld je rok:

-Hoeveel been wil je laten zien? Kijk eens hoe je verhoudingen van je lijf zijn als je je rok boven je knie trekt of erop of net eronder. 3 manieren vraag ik je dus te testen en elke keer een foto maken.

 

En met een broek:

-Kijk eens naar je enkel als je daar een opvallende sok draagt. Wat doet het met je outfit als je je broek 1 keer oprolt (desnoods naar binnen omslaan)? En dan nog eens een keer. Of als je niks oprolt.

 

Waarom zou je die foto nemen? Om 2 redenen:

-omdat je dan de 2 lengtes goed met elkaar kunt vergelijken.

-omdat je dan van een afstand naar jezelf kijkt van hoofd tot teen, i.p.v. dat je vanuit de hoogte van je ogen naar beneden zit te koekeloeren.

Het klinkt simpel, en dat is het eigenlijk ook. Het is net even op een andere manier naar jezelf kijken.

Chiara adviseerde mij het volgende:

"Bij jurken en rokken helpt het, als je die laat stoppen qua lengte, op je smalste stuk, niet op je breedste stuk.

Je meest kritische kijker, dat ben je zelf. Draag het en voel of het werkt.

En wat de ene dag kan werken, kan de andere dag juist averechts werken, door hormonen, door je bui, het weertype of wat dan ook.

Proberen en oefenen. Zoals met alles in het leven".

 

Ik gooide mijn saaie 'dit moet nu eenmaal want ik heb nu een grote mensen baan-jasjes' op marktplaats.

Ik kocht een geweldig paar Sendra laarzen, die ik eigenlijk al heel lang wilde hebben, maar waarvan ik niet zo goed wist, of dat wel kon, en of een veiligere pump niet beter is.

Mijn ietwat truttige blousjes, combineer ik met mijn hysterische printbroeken en rokken.

De gekleurde haarbanden, die ik eigenlijk ook niet echt vind kunnen, want het is zo hippie, haalde ik weer uit de kast. En het voelt heerlijk!

Ik ben meer dan een baan, een moeder.

Ik wil er eigenlijk helemaal niet normaal uit zien.

Of als degelijke 30er. Dat ben ik helemaal niet!

 

Ik probeer echt meer ik te laten zien, met mijn kleding.

Juist met mijn cowboylaarzen, waar ik als enige vrouw aanwezig ben.

 

En het is niet picture perfect, het is niet doorsnee.

Het schreeuwt soms, het schuurt soms, het is soms weinig tactisch maar het is zelden saai.

Kortom het matched lekker met mijn karakter. Het is wie ik ben en mag zijn. En dat is het beste stijladvies dat ik in jaren heb opgevolgd.

Want met mijn kop boven het maaiveld uit, heb ik gewoon het fijnste uitzicht.

 

Liefs en een mooie dag gewenst!

xx Natasja.

 

PS. Nieuwsgierig geworden naar Chiara Spruit/Indiaan In Je Kast? Laat je ook inspireren en volg haar op Instagram of ga naar www.indiaaninjekast.nl