Kun je een cirkel doorbreken?

Voordat ik ging adopteren dacht ik er best wel idealistisch over, niet geheel realistisch.

Ik zag vooral de mooie kanten, sloot misschien zelfs mijn ogen wel voor dat wat ik niet wilde weten en horen.

 

Er waren genoeg mensen die riepen "wat ga je, je op je hals halen", "weet je wel dat het uiteindelijk allemaal voor problemen zorgt bij dat soort kinderen" of  "jij werkt je jaren voor ze in het zweet maar uiteindelijk willen ze allemaal terug hoor".

 

Al die negatieve opmerkingen, die van sommige misschien ook nog wel goed bedoeld waren, zorgde er voor dat ik mij min of meer verplicht voelde om de positiviteit flink naar voren te moeten laten komen. Om hun berichten te ontkrachten.

 

Er waren ook dingen waar ik oprecht en heel diep in geloofde.

Dingen waar ik zelfs na hun komst nog wel in geloofde.

Zoals bijvoorbeeld dat je een bepaalde cirkel kunt doorbreken.

 

Het is heel simpel. Aan iedere adoptie is ellende vooraf gegaan.

Niemand, maar dan ook niemand staat zijn kind ter adoptie af omdat alles op rolletjes loopt.

Nee, daar zitten bizar harde verhalen achter.

 

Soms gaan die verhalen al meerdere generaties terug. Zoals bijvoorbeeld bij tienerzwangerschappen op extreem jonge leeftijd.

Dat is soms dan al bij 6 generaties het geval.

Zo ook bij armoede, geen scholing of verslaving.

 

Je kunt heel simpel redeneren en zeggen; "hebben ze dan niets van de situatie geleerd". 

Oh, dat hebben ze zeker maar vaak zijn de omstandigheden waardoor het probleem zich voordeed niet veranderd en het gevolg dus ook niet.

We moeten ons heel goed realiseren dat wij vanaf de zijlijn meekijken en dat is net als thuis zitten en kijken naar een quiz.

Het antwoord vanaf de bank geven is zoveel makkelijker als in de studio, dat blijkt keer op keer.

Zo is het ook met een situatie veranderen als je er midden in zit.

Dan is de hulp niet zo voor handen, als dat wij vanaf de bank bedenken.

Dan is een stap die gezet wordt veel logischer als dat wij denken.

 

Toch dacht ik, als een kindje uit een situatie gehaald wordt, door bijvoorbeeld adoptie dan wordt daarmee een cirkel van problematiek doorbroken.

Het kind zit immers niet meer in die situatie.

 

Dat een kind voor een groot gedeelte al gevormd is, daar was ik mij terdege van bewust.

Ze hebben hun roots, hun DNA, dat hele pakketje was al geschreven voordat ze bij mij kwamen.

 

Jeremiah schijnt net zo te kunnen kijken als zijn biologische vader. River heeft exact dezelfde gebaartjes als haar biologische moeder. 

Haar biologische familie moet er altijd om lachen hoeveel ze op haar lijkt met bepaalde bewegingen, hoe ze kijkt en hoe ze dingen aanpakt.

Joshua en zijn moeder hebben exact dezelfde lach en hun voorliefde voor bepaald eten is gelijk maar ook hun temperament.

 

Ze hebben overigens ook trekjes van mij overgenomen. Mensen vragen wel eens of ik het moeilijk vind dat ik niets van mezelf in hun terug zie.

Ten eerste was dat niet iets waar ik op hoopte en ten tweede zijn er heel veel momenten dat ik dingen terug zie.

Kinderen kopiëren nu eenmaal ook heel veel.

 

Ik kan over alles eigenlijk heel open praten met de biologische moeders.

Of het nu zorgen zijn, mooie momenten, twijfels of hoogtepunten, we kunnen het open bespreken.

We zijn het niet altijd eens en dat hoeft ook niet.

Soms moet bij de één het kwartje nog even vallen. Begrijpt de ander niet direct wat degene écht zegt.

 

Zo ook een tijdje terug.

En wat had hun biologische moeder gelijk!

 

Het gesprek begon zo simpel...

 

Ze vertelde hoe trots ze was.

Hoe blij ze was met de keuze die ze gemaakt had. 

Dat je kind ter adoptie afstaan niet iets is wat in het ideale plaatje voorkomt maar wat een plaatje dat niet ideaal is, wel heel mooi kan maken.

Ze sprak prachtige woorden.

Dat kan ze als de beste!

 

Als het leven van deze vrouw er anders uit had gezien, dan had ze zoveel kunnen bereiken.

Dan had ze zoveel voor de wereld kunnen betekenen. Dan was zij degene geweest die een verschil had gemaakt.

Ik zei dat tegen haar.

 

Toen sprak ze de woorden: "Die kans heb ik niet, nooit gehad en zal ik nooit krijgen. Dat is niet erg Charlotte. Als het leven niet biedt waar je op hoopt moet je zorgen dat het voor de andere om je heen een stukje beter worden zal. Ik moest daarvoor mijn kinderen afstaan. Ik gaf ze daarmee mogelijkheden, die ik nooit zal hebben. Jij doet de rest.

Samen zorgen we er voor dat de cirkel voor 80% doorbroken is".

 

Ik snapte niet wat ze zei.

Waarom 80%.

Ik vroeg het haar en al snel volgde het antwoord.

 

"Lieve Charlotte, mijn leven bestond uit ellende maar er waren ook echt mooie momenten. Mijn kinderen hun leven bestaat uit mooie momenten maar zal ook uit ellende bestaan. Ellende die ze zullen meemaken omdat ze via mij op de wereld zijn gekomen"

 

Ik kon niet toestaan dat ze zichzelf zo naar beneden haalden. Zij was geen ellende, de kinderen zijn maar wat trots op 

haar, maar zij ging direct verder.

 

"Charlotte, adoptie doet pijn, dat weten we allebei. Ze zijn de wereld anders in gekomen dan het "normale" maar dat zal niet de ellende zijn. Ze zullen dezelfde pijn hebben die ik als kind had, dezelfde angsten, hetzelfde verdriet.

Juist omdat ik contact heb met ze, zullen ze dit meekrijgen.

Het is de twijfel die er altijd is, houd ik contact dan gaan ze dit traject ook door. Maar ik weet voor mezelf dat je beter kunt weten waarom iets is, zoals het is, dan dat je vragen blijft houden.

Een cirkel doorbreken lukt niet zo maar. Hier gaat een generatie overheen.

Charlotte, laat angst nooit winnen, laat boosheid nooit de macht krijgen over liefde en zorg ervoor dat ze dat weten.

Jij weet wat ik bedoel, dat weet ik zeker.

Laat de wereld weten hoe het zit dan heb ik bereikt wat ik wil bereiken, ik vertrouw je"

 

Het waren woorden, die ik niet echt begreep op dat moment.

Woorden die echt moesten landen.

Woorden die op dit moment alles zeggen.

Want na deze woorden werd het stil.

Stiller als ooit tevoren.

 

Het was het moment dat ik ging twijfelen, was het een afscheid.

Wilde ze iets zeggen, wat ik tussen de regels niet doorlas.

Had ik signalen gemist.

 

Het was de andere buikmama die mij het antwoord gaf.

Het was de familie die het bevestigde.

Het gesprek met de kinderen volgde (zie vorig blog) en ze had gelijk, zoals zo vaak.

 

Inmiddels weet ik exact wat ze mij vroeg.

En ik zal die belofte waarmaken, omdat ik haar vertrouw.

Waarmaken omdat ik besef wat ze wil en omdat ik de noodzaak er van in zie.

 

Zij wil dingen duidelijk maken, dingen vertellen, het beeld van adoptie veranderen voor sommige mensen.

Niet mooier dan het is. Niet spannender maken dan het is.

Het is niet altijd even mooi en leuk maar soms wel de beste oplossing.

 

Als ik dan het artikel in de Trouw lees, dan denk ik dat ze inderdaad gelijk heeft.

Er zullen altijd mensen zijn die denken dat Amerika een rijk land is en prima zelf voor hun kinderen zouden moeten kunnen zorgen.

Maar dit is de weg die zij koos. En die koos ze weloverwogen.

Niet omdat ze dacht dat dan alles opgelost was.

Niet omdat ze dacht dat de kinderen dan nooit last zouden hebben van hun adoptie en hun achtergrond.

Nee, ze koos er voor omdat ze een begin wou maken met het doorbreken van een cirkel.

Zij had vanaf het begin af aan, daar een realistisch beeld bij en ik weet het zeker als mijn kinderen ook maar 10% van haar doorzettingsvermogen, haar kracht, haar wil om dingen aan de kaart te brengen en haar moed hebben, dan gaan zij het verschil maken, waar zij de kans niet voor krijgt.

 

Lieve buikmama, ik kan je niet spreken en of dat moment ooit weer komt weet niemand maar weet dat ik je gehoord heb en er alles aan zal doen zodat jij ook gehoord wordt, dat beloof ik je.

Ik hou van je.