Nooit had ik erbij stil gestaan hoe dit woord iemand kan laten voelen.

Als klein meisje kon ik mij uren verwonderen over waarom iets zo heet als dat het heet. Pas na Grieks en Latijn begon ik de oorsprong van woorden te begrijpen maar kon ik nog geïntrigeerd raken door de impact van een woord.

Nog steeds kan ik echt genieten van een mooi geschreven tekst, een gedicht, een songtekst en natuurlijk heb ook ik meegekregen hoe woorden die we gewend waren te gebruiken verdwijnen uit de taal omdat ze kwetsend blijken.

Ik kwam er achter dat er nog zo'n woord is, een woord waarbij ik er nog niet eerder bij had stilgestaan.

Ik ben geen beest ofzo!

Ik weet dat het gevoelig ligt bij heel veel mensen dat er woorden zijn die verdwijnen uit de taal, dat bepaalde producten een andere naam krijgen en dat bepaalde gebruiken die heel lang gebruikt werden opeens anders gaan omdat we tot de ontdekking zijn gekomen dat ze een bepaalde groep mensen kwetsen.

Ik snap dat mensen er moeite mee hebben. Vaak juist omdat ze het woord nooit met een verkeerde intentie hebben gebruikt en omdat ze niet in een groep geplaatst willen worden van mensen die andere mensen kwetsen maar ook omdat ze niet op eieren willen gaan lopen.

 

Sinds ik kinderen heb met een andere huidskleur dan de mijne ben ik mij bewuster van het onrecht dat woorden aan kunnen doen. De impact van een woord kan zoveel groter zijn dan dat ik mij tot die tijd had kunnen indenken. Ik weet dat als we ergens komen waar de mensen ons niet kennen het niet vanzelfsprekend is dat mensen weten hoe mijn gezin in elkaar steekt. Waar ze er bij Jeremiah klakkeloos vanuit gaan dat het een kind van mij is, zie je de twijfel op de gezichten als de mensen willen benoemen wat River en Joshua van mij zijn.

Sommige mensen doen dat ronduit door te zeggen "Hij zal wel niet echt van je zijn, want halfbloedjes (nog zo'n term) zijn nooit zó donker" of "Deze twee zijn er tijdelijk?".

Ik snap dat nooit zo goed. Volgens mijn kinderen wil ik altijd iedereen en alles begrijpen en ga ik ook ver om mij in de ander en zijn of haar beweegredenen te verplaatsen maar bij zulke opmerkingen lukt mij dat niet. Er is voor mij gewoon geen reden te bedenken waarom je zoiets zou zeggen in de aanwezigheid van kinderen. Ik heb uit zulke opmerkingen wel een les voor de opvoeding getrokken die ik mijn kinderen meegeef 'Snap je iets niet, oordeel dan niet maar vraag (enkel als je oprecht interesse hebt) of je iets mag vragen. De ander bepaald dan wat hij of zij wil delen'.

 

Alle 7 kinderen noemen mij mama. Dat ik niet voor alle kinderen degene ben die hun 9 maanden droeg maakt voor hun geen verschil bij hoe ze mij noemen. Mama is degene die voor het eten op tafel zorgt, zorgt dat er kleding in de kast ligt, die pleisters plakt als je valt, die moppert als je alles achter je aan laat slingeren en waar je alles mee kunt delen.

Al zo lang als dat ik mij kan herinneren staat er op brieven die je van bijvoorbeeld school krijgt, aan de ouders/verzorgers van.

Nooit zag ik daar iets verkeerd in. Ik schrijf het zelfs boven alle stukken van mijn kinderopvangorganisatie.

Ik ging die tekst pas anders zien toen Joshua mij uit het puntje van zijn tenen iets toebeet.

 

We waren in een vakantiepark en daar hadden ze een pumptrackbaan. Hij genoot volop. De rest was er na drie kwartier wel klaar mee maar hij wou nog niet stoppen. Wij gingen vast een ijsje halen om op een terrasje te eten en hij zou nog even blijven.

Ik stond in de rij toen ik op mijn schouder getikt werd door een vriendelijke meneer die mij vroeg 'Bent u de verzorger van dit jongetje'. Naast hem stond Joshua met een enorme schaafwond op zijn gezicht en een gezicht dat zoveel verdriet uitstraalde dat het pijnlijk was om te zien. Dat verdriet koppelde ik direct aan pijn, pijn die hij vast en zeker aan de schaafwond had. Ik sloeg mijn arm om hem heen, bedankte de man en toen ik vroeg aan Joshua hoe het met hem ging gebeurde er iets dat ik niet had voorzien. Hij snauwde alsof zijn leven er vanaf hing 'Hoe denk je dat het is, ik ben blijkbaar zo anders dat ik een verzorger nodig heb. Net alsof ik een beest ben, die hebben een verzorger. Alsof ik niet echt bij iets hoor. Als mensen ons zien dan denken ze dat je op mij past, niet dat ik bij je hoor. Een verzorger, geen moeder, geen mama, geen liefde maar een verplichting!'.

 

Woorden die mij in mijn hart raakten als waren het messteken. Zijn intense pijn, zijn woede, zijn wanhoop het was allemaal zo overduidelijk aanwezig en dat alles door één woord. Een woord wat ik zelf zo vaak gebruikt had. Een woord waarvan ik nooit het kwade had ingezien. Een woord wat ik gebruik als een kindje niet opgevoed wordt door de eigen ouders. Nooit heb ik zo'n kind het gevoel willen geven dat het nergens bij hoort. Dat het anders is als een ander kind. Nu denk je misschien, dat zullen de meeste van die kinderen ook nooit gedacht hebben maar als het ook maar één kind is die dit gevoel krijgt door het woord is het een woord waar ik beter over wil nadenken. Na het schoonmaken van de wond en wat drinken vroeg ik hem hoe hij het fijn had gevonden. Ik legde hem uit dat die meneer het uiteraard niet verkeerd bedoelt had en dat het voor iemand die ons niet kent niet zo maar te zien is dat wij moeder en zoon zijn. Inmiddels was hij gekalmeerd, de grootste boosheid was verdwenen en ook hij begreep dat het voor de hand ligt om mij dan zo te noemen. "Hij had ook kunnen vragen waar is je moeder of desnoods hoort u bij dit jongetje?".

 

Ik denk dat er zo heel veel woorden zijn die voor een ander pijnlijk kunnen zijn en nee, ik denk niet dat we die allemaal moeten verbieden of dat we overal nieuwe benamingen voor moeten bedenken maar ik denk wel dat we moeten blijven openstaan voor de geluiden die de mensen geven waarbij de woorden pijn doen. Zij kunnen ons leren hoe we een taal die we spreken, waarmee we nooit de intentie hebben gehad om te kwetsen, kunnen spreken zodat hij voor iedereen fijn is en dat hoeft niet altijd door woorden niet meer te gebruiken. Bewustwording is nog veel belangrijker.

 

Reactie schrijven

Commentaren: 6
  • #1

    Esther Langes (woensdag, 25 mei 2022 08:30)

    Dit is wel een eye opener!!

  • #2

    Aafke Van Otterdijk (woensdag, 25 mei 2022 10:39)

    Jeetje, zo had ik het nog nooit bekeken. Maar ik snap zijn gevoel zo...

    Goed dat je dit deelt, het is goed dat we ons hiervan bewust worden!

  • #3

    Mary van der Wel (woensdag, 25 mei 2022 16:51)

    Wow wat een gevoel achter woorden die 'normaal' zijn voor velen. Ik ben 8 jaar lang pleegkind geweest.Dus mijn ouders waren inderdaad verzorgers van.... Ik heb er nooit zo over nagedacht maar wat heeft ie gelijk.

  • #4

    Floor (woensdag, 25 mei 2022 18:52)

    Wat een verdrietig maar mooi inzicht geeft hij daar! Al 20jaar beginnen ook mijn brieven met ouders/verzorgers...
    Mooi artikel. Dank je♡

  • #5

    Mirre (donderdag, 26 mei 2022 16:53)

    Wat heeft Joshua een punt zeg! Een dikke PUNT! Telkens als ik brieven krijg van bijv de ggd of school etc., dan staat er idd ouders en/of verzorgers van. Ik ben een beelddenker en een doordenker dus ik bedenk mij dan dat er ook mensen zijn die pleegkinderen hebben of kleinkinderen die zij opvoeden. Maar idd het woord verzorger is in de context van Joshua helemaal niet leuk. Ik vraag mij dan wel af wat er dan boven zo’n brief kan staan. Ik zal er in het vervolg weer anders naar gaan kijken.

  • #6

    Chrissta (dinsdag, 13 september 2022 17:32)

    Wow Joshua laat iedereen nadenken.
    Had nooit over dit woord nagedacht.

    Als moeder van een geweldige jongen.. “halfbloedje” heb ik mezelf regelmatig verbaasd wat mensen kunnen aannemen. Vriendinnen met donkere haren werden eerder als zijn moeder gezien. Ook hoe mensen kunnen denken en praten over een andere kleur. Ik begrijp het nog steeds niet maar we worden er inmiddels niet meer boos of gekwetst door.
    Geweldige kids heb je daar mag je trots op zijn!