Vaderdag

Zondag is het Vaderdag. 

De folders vol met parfum, gereedschapskoffers en sokken, vliegen je om de oren.

Joshua zit aan tafel het allemaal eens rustig door te bladeren.

 

"Mam, heb ik ook een buikpapa?"

Nog nooit eerder heeft hij hier interesse in getoond. 

 

Ik leg hem uit dat om een kindje te krijgen er een papa en een mama nodig zijn. Het verhaal geeft te veel vraagtekens want hoe zit dat, dan als er twee mama's zijn. 

 

Tijd dus voor een korte samenvatting van het verhaal van de bijtjes.

Aandachtig zit hij te luisteren en stelt af en toe een vraag.

Dan is het even stil en net als ik denk dat het onderwerp voor hem klaar is zegt hij "denk je dat buikpapa weet dat ik besta".

Het is alsof er een steen land in mijn maag.

 

Hoe ga je om met een vraag waar je het precieze antwoord niet op weet. 

Ik geloof er in dat je kinderen altijd moet behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden.

Open, eerlijk en oprecht.

 

"Dat weet ik niet helemaal zeker lieverd, maar we kunnen het aan buikmama vragen"

 

Het is absoluut niet zo dat ik nooit eerder stil stond bij deze vraag. Ik stelde hem zelfs al eerder aan zijn buikmama. Haar antwoord was voor meerdere uitleg vatbaar en ik liet het zo. 

Waarom ik dat deed? 

Was het uit zelfbescherming, was het uit desinteresse? Nee, ik vond dat het niet aan mij was om daar over door te vragen.

Pas op het moment dat Joshua zelf met die vraag zou komen, zou ik het weer proberen, had ik destijds besloten.

 

Samen kropen we achter de computer. De vraag was snel gesteld en het antwoord volgde net zo snel.

Als ik haar antwoord lees weet ik dat ze moeder is met heel haar hart. Zo liefdevol als ze het verwoord. Niemand veroordelend en een antwoord waar hij mee verder kan. 

Joshua lijkt als twee druppels water op zijn moeder dus de vraag of hij op hem lijkt speelde voor hem niet echt. Toch vertelde ze over hoe hij er uit ziet, waar hij van houd en dat hij vast en zeker enorm trots is, dat hij een zoon zoals Joshua heeft, want wie kan er nu niet trots zijn, op een kind zoals hem.

 

Zijn vraag was beantwoord en hij ging verder met zijn spreekbeurt. Zo mooi hoe dat bij kinderen nog werkt. Is je vraag beantwoord,  dan ga je verder en blijf je niet hangen in gepieker.

Ik pieker zelf ondertussen nog wel even verder.

Wat ben ik blij en trots hoe zijn buikmama dit heeft aangepakt. Hem mee heeft genomen in het verhaal zonder daarbij haar emoties de baas te laten spelen. Zij stelde de emoties en de vragen van Joshua voorop.

Iets waar het zo vaak mis gaat bij scheidingen.

Lieve buikmama bedankt daarvoor.

 

s'Avonds komt hij nog even bij mij zitten. "Mama, is het gek als je van iemand houd die je niet echt kent?"

"Nee, dat kan prima. Voor houden van zijn geen regels".

 

Als hij net in bed ligt roept hij mij.

Dit keer niet voor kus en knuffel nummer 180 maar zittend in zijn bed, wachtend op mij, met zijn armen wijd open en dan zegt hij iets waar ik de rest van de avond over nadenk.

"Mama, ik ben zo blij met jou. Jij helpt mij altijd en leert mij dat je niet bang hoeft te zijn voor houden van, want houden van heeft nog nooit iemand pijn gedaan.

Mama het is niet houden van wat pijn kan doen hé, maar dat wat je verwacht, dat die ander er mee doet". 

 

Ik geef hem een dikke knuffel en bedenk mij, dat ik zojuist van een achtjarige de meest wijze les ooit heb gehad in mijn leven.