Persoonlijk
11 jaar geleden was er een vrouw aan de andere kant van de wereld in totale paniek.
Ze wist dat ze aan de vooravond stond van iets wat ze niet kon laten gebeuren maar hoe ze het kon voorkomen wist ze niet.
Mensen zullen weten hoe hun start is geweest.
Ben je niet bang dat mensen hun erop zullen veroordelen?
Nee, ik weet dat ze op dingen veroordeeld en beoordeeld zullen worden. Hun huidskleur, hun achtergrond en juist dat is de reden dat ik het deel.
We vinden in Nederland dat we iedereen gelijk moeten behandelen maar tussen vinden en doen ligt nog een enorm verschil.
Het is al weer 5 jaar geleden dat een leuk museumbezoek binnen een seconde veranderde in een nachtmerrie.
Ik schreef laatst al over River haar oogproblemen en wat er gebeurde toen ik het haar buikmama vertelde.
In dit blog lees je het vervolg hier op.
Ik wou haar beschermen tegen de keiharde waarheid.
Ik dacht het goed te doen maar deed het daardoor juist zo fout.
Ze wil duidelijkheid en die kreeg ze in Amerika van haar biologische oma.
Daar ging een enorme boosheid en groot verdriet aan vooraf.
Want wat doet het pijn als je, je kind zo stuk ziet gaat.
Een afkomst zegt niets over je toekomst en voor die afkomst hoeft ze zich zeker niet te schamen dat heeft haar oma ons wel duidelijk gemaakt.
Wat had ze gelijk!
Al een paar jaar loopt River bij de oogarts en de laatste tijd kregen ze haar zicht niet meer gecorrigeerd.
Er kwamen extra onderzoeken en die bevestigde dat ze ondanks haar bril niet scherp zag.
We werden doorverwezen naar zowel VISIO als het UMCG om uit te zoeken wat er aan de hand is.
Op een moment als dit merk je extra wat een open adoptie inhoud en ook dat het dan niet altijd makkelijk is.
Over minder dan 3 maanden vliegen we naar Florida.
Terug naar hun geboortegrond. Op zoek naar ontbrekende puzzelstukjes, in de hoop heel veel van hun biologische familieleden te zien. Het is hun grootste wens om hun buikmama te zien, het liefst zouden ze wat tijd met haar doorbrengen, maar wat als ze niet komt?
Ik doe niet aan goede voornemens, wel aan plannen en dromen maar ik weet ook dat het jaar voor een groot gedeelte onvoorspelbaar zal zijn.
Dat je nooit kan bedenken hoe je jaar gaat verlopen liet 2022 keihard zien.
De dingen die er toen gebeurt zijn zullen ook in 2023 nog een grote invloed hebben en hoe onzeker veel dingen ook kunnen zijn er is 1 zekerheid. 2023 is het jaar dat we teruggaan naar Florida.
Ik denk dat veel mensen aan het einde van het jaar terugblikken op het jaar wat bijna achter ons ligt.
Ook ik doe dat.
De eindconclusie is toch wel dat 2022 alles heeft gedaan om mij het vertrouwen in het goede kwijt te laten raken maar juist bewees hoeveel moois er nog is en hoeveel goede mensen er zijn.
Hij is bijna jarig. De eerste verjaardag zonder mama.
Niet dat dat op dit moment een extra lading voor hem heeft want dood is iedere dag hetzelfde voor een peuter.
Dood dan kan je iemand nooit meer zien. Daar is geen extra lading bij voor hem op speciale dagen.
Voor mij wel...