Je hebt van die momenten die je, je tot op de seconde nauwkeurig herinnerd . Waarvan je exact weet waar je stond, met wie je was of wat je aan het doen was.
Het was een zondag, we waren net terug gekomen van een vakantie in Frankrijk en vol goede moed begonnen met het opruimen van de schuur.
Ik ging even wat drinken klaarmaken voor iedereen en checkte ondertussen ook gelijk de mail.
Daar was het bericht waar je je in je hoofd en hart zo op voorbereid maar als het dan daar is dan weet je pas wat een achtbaan aan emoties door je lijf kunnen gieren. Er was een heel klein mannetje geboren, zijn mama kon niet voor hem zorgen en ze had ons als gezin uitgekozen om haar zoon in op te laten groeien, hoe wij daarover dachten.
Erbij zat een foto, de meest donkere foto die je je kunt bedenken met daarop een hoofdje met een muts op. Het was niet zo maar een hoofdje, het was het hoofdje van mijn zoon.
Want vanaf het moment dat ik die mail las, was hij dat mijn zoon!
Op dat moment begon ook de achtbaan want pas na 72 uur mocht de moeder de afstandspapieren tekenen.
Wat gunde ik het hun beide dat ze bij elkaar konden blijven, dat zij het zou aankunnen om hem op te voeden, dat hij niet uit zijn land getrokken hoefde te worden maar ik zou liegen als ik niet ook dacht wat zou ik graag voor jou zorgen als jouw mama dat niet kan.
s'Nachts schreef ik haar een brief, een die ik haar overigens pas vele jaren later heb gegeven, waarin ik schreef hoe dapper, onzelfzuchtig, liefdevol ik haar vond en dat ik mij bijna schaamde dat ik uit keek naar de komst van haar zoon. Dat ik het moeilijk vond dat ik vreugde zou halen uit haar verdriet. Dat ik hoopte dat wat ze ook besloot, het een beslissing zou zijn waar zij met heel haar hart achter zou staan.
Na 3 weken was daar het moment dat hij in mijn armen werd gelegd. Ieder jaar zijn de dagen vanaf zijn verjaardag tot het moment dat ik hem in mijn armen sloot en de ontmoeting met zijn biologische moeder, dagen waarbij ik die weken herbeleef.
Inmiddels is het al weer acht jaar geleden, hij is uitgegroeid tot een fantastisch mannetje met een heel klein hartje, die inmiddels trots is op zijn afkomst, een heel fijn contact heeft met zijn biologische moeder, die het o, zo moeilijk vind als hij niet begrepen word, die de beste knuffels kan geven en die gek is op zijn broers en zussen.
Ik heb in die acht jaar geleerd dat houden van iets is wat niet te verklaren is en dat je dat ook niet moet willen. Hij is mijn zoon, mijn grote trots en wat betreft die brief. Toen zijn biologische moeder die na jaren las, moest ze lachen, sloeg een arm om mij heen en zei je hoeft je nooit te schamen voor een groot hart, waarin ook een plekje was voor mij en mijn zoon.
Ieder jaar weer realiseer ik mij op zijn verjaardag, nog meer als anders wat een verdriet er vast zit aan het geluk dat ik met dit heerlijke mannetje heb maar sinds die ontmoeting met haar besef ik mij ook dat ik op zijn geboorte het mooiste geschenk kreeg wat je ooit kunt krijgen. Iemand die zoveel vertrouwen in je heeft dat zij je haar kind laat opvoeden.
Ik kreeg die dag niet alleen een zoon maar een familie erbij.
Reactie schrijven