Het thema van die maandag lijkt wel het tevergeefs in contact proberen te komen met de mensen die ik moet bereiken. Of het nu om de koffers gaat of om mensen die we willen zien, het lijkt niet te lukken tot het einde van die dag. Je leest hier verder hoe het na deel 1 , deel 2 en deel 3 ging.

In deel 1 en deel 2 kon je lezen hoe onze reis naar Amerika verliep. Hoe de aankomst en de eerste dag in Amerika verliep lees je hier.

Dat we onverwacht het vliegtuig moesten verlaten en enkel onze bagage vertrok richting Orlando las je in deel 1 over onze reis naar Amerika. Hier lees je hoe het verder ging.

Eindelijk was het zover, na maanden wachten was dan daar het moment we zouden vertrekken naar Florida in de hoop daar hun buikmama's en overige familieleden te ontmoeten. Maar bij de overstap ging het mis en moesten we alsof we een stel criminelen waren het vliegtuig verlaten. Het enige wat naar Florida vertrok was onze bagage.

Vandaag is het een jaar geleden dat je er plots niet meer was. Geen afscheid, geen bewuste laatste woorden.

11 jaar geleden was er een vrouw aan de andere kant van de wereld in totale paniek. Ze wist dat ze aan de vooravond stond van iets wat ze niet kon laten gebeuren maar hoe ze het kon voorkomen wist ze niet.

Hebbes! is het zojuist verschenen prentenboek van Tjibbe Veldkamp. Een prachtig boek dat alles in zich heeft om een echte klassieker te worden.

Mensen zullen weten hoe hun start is geweest. Ben je niet bang dat mensen hun erop zullen veroordelen? Nee, ik weet dat ze op dingen veroordeeld en beoordeeld zullen worden. Hun huidskleur, hun achtergrond en juist dat is de reden dat ik het deel. We vinden in Nederland dat we iedereen gelijk moeten behandelen maar tussen vinden en doen ligt nog een enorm verschil.

Het is al weer 5 jaar geleden dat een leuk museumbezoek binnen een seconde veranderde in een nachtmerrie.

Ik schreef laatst al over River haar oogproblemen en wat er gebeurde toen ik het haar buikmama vertelde. In dit blog lees je het vervolg hier op.