"Mam, weet je die orkaan hé, die zorgt er ook voor dat het in mijn hoofd stormt".
Terwijl ik s'morgens vroeg zijn haren aan het doen ben, komt het hoge woord eruit. Bang is hij en niet zo'n klein beetje ook.
Op school zag hij beelden over de orkaan die richting Florida ging en nu kan hij aan niets anders denken.
Florida is niet zo maar een staat, het is de staat waar zijn biologische moeder en zus wonen. De tranen rollen al snel over zijn wangen.
"Mama, ze zeiden dat er ook mensen dood kunnen gaan, wat nou als dat mijn buikmama is, weet ze dan dat ik heel veel van haar houd?".
De vragen stromen als een stortvloed uit zijn mond. Het heeft inderdaad flink gestormd in dat hoofdje.
Op school spreek ik af dat het hij maar beter even niet naar het jeugdjournaal kan kijken.
Samen sturen we de buikmama's, zussen, broers en overige familieleden allemaal een bericht om te vragen hoe het gaat en of ze ons op de hoogte willen houden als ze in die gelegenheid zijn. Op zulk soort momenten besef ik mij net even meer als anders wat een voorrecht het is dat we contact met hun hebben.
Al snel ontvangen we van zijn buikmama een bericht terug. Ze snapt direct dat hij zich zorgen maakt en weet dat zo liefdevol bij hem weg te halen dat ik even een traantje weg moet pinken. Een moederhart voelt aan de andere kant van dat water feilloos dat hij bang is en neemt die angst weg zoals alleen een mama dat kan.
Ik bedank haar later op de avond ervoor en wat ze dan zegt, zegt het eigenlijk allemaal.
"Moeder zijn kan je niet verliezen of je kind nu bij je is of niet, net zo goed als je niet enkel moeder kan worden door een kind op de wereld te zetten. Moeder ben je omdat dit kind bij je hoort zoals je eigen ledematen bij je horen"
Inmiddels weten we dat alle familieleden veilig de orkaan hebben doorstaan.
Reactie schrijven