Levensverwachting

Al vanaf haar geboorte heeft Zinsy meerdere aanvallen per dag. Wat het precies is, is helaas, na al die jaren van onderzoeken enz, nog steeds een raadsel.

 

Het begint nu ze ouder aan het worden is, een steeds groter obstakel te worden.

Kleine meisjes worden groot en slaan steeds verder hun vleugels uit. Iets wat bij het leven hoort maar waarbij Zinsy beperkingen ondervind. 

 

Deelnemen aan het verkeer is er zo een.

Had ik als kind een hekel aan het fietsen naar school, voor Zinsy is het een hele grote droom om dat te mogen. 

Ze is een ras optimist met een enorme dosis doorzettingsvermogen en sneed het onderwerp dan ook zelf aan bij de neuroloog.

Het bevredigende antwoord bleef echter uit.

 

Gisteren werd Zinsy voor 24 uur opgenomen om alles, nogmaals, in beeld te brengen. 24 uur plakkers op haar hoofd, banden om haar buik, knijper om haar vinger, vast aan een kabel maar met een smile op haar hoofd want wie weet was dit HET onderzoek, wat haar dichter bij fietsen zou brengen.

 

Tijdens alle onderzoeken kwam ook het onderwerp levensverwachting aan bod.

Fel keek ze op "Hier hoeven we het niet over te hebben!".

Een verbaasde blik, aan de andere kant van de tafel, was voldoende om haar van wal te laten steken.

"Ik leef het liefste zonder verwachtingen, dan is alles wat je over komt gewoon een verassing, meestal een leuke en soms een minder leuke".

De blik aan de andere kant van de tafel sprak boekdelen.

Ik probeerde het gesprek nog enigszins te redden door te zeggen:

"Zinsy, snap je waar ze het over willen hebben?"

"Ja, dat snap ik uitstekend. Ik wil het er gewoon NIET over hebben. Het is complete onzin, om daar tijd aan te besteden. Ze geven mij geen enkele garantie dat ik nooit zal worden aangereden, een enge ziekte krijg of iets dergelijks dus laten we het hebben over dat wat echt belangrijk is. Wanneer mag ik fietsen? "