Toen Joshua gevraagd werd als 4 jarig mannetje om model te zijn voor een kinderkledingmerk was mijn eerste reactie "Nee hoor, dat past niet zo bij ons".
Ik had er eigenlijk, ook nog nooit eerder bij stil gestaan.
Uiteindelijk zei ik ja en na de eerste shoot volgde er nog velen.
Hij beleeft er enorm veel plezier aan en alle vooroordelen die ik had blijken helemaal niet te kloppen maar dat is absoluut niet het mooiste, wat het hem en mij gebracht heeft.
Joshua begon rond zijn derde steeds vaker te zeggen dat hij een ander velletje wilden hebben.
Hij wou er graag net als mij uitzien.
Vol trots kwam hij dan ook op een dag tot de ontdekking, dat hij aan de binnenkant van zijn handen, bijna net zo was als mij.
Ik vond het hartverscheurend en deed er alles aan om hem trots te laten zijn op zijn prachtige huidskleur.
Feit bleef, dat wij in een klein dorpje wonen in Oost-Groningen, waar niet veel mensen waren waaraan hij zich kon spiegelen.
Hij voelde zich zo klein als hij was een rare eend in de bijt.
Na zijn eerste ervaringen met discriminatie, (daarover een andere keer) wist hij het zeker, als hij maar hard genoeg ging bidden, dan gaf god hem wel een blank velletje.
Iedere ochtend was er weer die desillusie, dat ook die nacht, weer niet zijn "probleem" was opgelost.
De eerste keer op de set trof hij een geweldige visagiste die zei "Wat heb jij een geweldig haar, zulk mooi kroeshaar heb ik nog nooit gezien". Je zag hem haar ongelovig aankijken.
Daarop kwam de fotograaf er aan die zei " Wat een mooie jongen hebben we hier! ". Hij groeide direct enkele centimeters.
Bij iedere shoot kreeg hij meer zelfvertrouwen en met zijn zelfvertrouwen, groeiden ook iedere keer zijn liefde voor zijn huidskleur.
Stel hij zou nu de keus krijgen om te kiezen tussen alle huidskleuren, weet ik zeker, dat hij voor zijn eigen gaat, want zoals hij nu trots zegt "deze hoort bij mij" en zo is het maar net.
Reactie schrijven