Zorg en kopzorg

zorg en kopzorg
zorg en kopzorg

In het ziekenhuis waar wij de fertiliteitsbehandelingen zijn ondergaan, is een aparte fertiliteitsafdeling. Fijn, om niet in het traject tussen alle dikken buiken en blije berichten te hoeven zitten. De kans dat je toevallig bekenden tegen het zwangere lijf loopt, die niet weten van jullie traject-is dan ook klein.

 

Perfect. Zou je denken.

 

De artsen en verpleegkundigen weten wat er speelt. En zijn zich bewust van de spanning, de stress en het verdriet die veelvuldig voorbij komen op deze afdeling.

 

Zou je denken.

 

Hoewel ik echt bewondering heb voor alle medewerkers in de ziekenhuizen en wij ook hele fijne en lieve artsen en verpleegkundigen zijn tegengekomen, zijn een aantal gesprekken me behoorlijk bij gebleven.

Eigenlijk had ik dit hoofdstuk al lang afgesloten, het boek is dicht.

Niet alleen dicht, maar zelfs ritueel verbrand, als het aan mij ligt.

 

Onlangs had ik een gesprek met een ontzettend leuke en wijze buurvrouw, die zelf jarenlang in de zorg gewerkt heeft. Tijdens één van onze "tuinhekgesprekken" kwam dit onderwerp voorbij.

"Ik vind toch dat je dit een keertje aan moet snijden, Natasja " sprak de buurvrouw monter.

"Maar het is al zo lang geleden. En er zijn er veel die echt hun best deden en betrokken waren" sputterde ik tegen.

"Ja, maar men moet zich hiervan bewust zijn, Natasja, niet voor jou en voor jullie. Maar wel voor die meiden die nu in het traject zitten".

 

Daar heeft ze een puntje. Daarom, voor de allerlaatste keer. Terug naar de behandelingen.

 

Kijken wat er blijft plakken.

kijken wat er blijft plakken
kijken wat er blijft plakken

Het is poging nummer zes. Mijn arts is op vakantie.

Een norse oudere man roept mij binnen.

Top, een oude man aan mijn doos. Mijn dag begint goed mopper ik in mezelf als ik mezelf vol tegenzin in de beugels hijs.

 

"Hoeveelste keer?" vraagt hij nors. Terwijl hij achteloos een paar buisjes en slangen op de tafel smijt. De zesde is mijn antwoord. 

"Nou laten we het er maar tegenaan gaan gooien en kijken wat er blijft plakken. Als je een kans van slagen had, was het de vorige vijf keer wel gelukt".

 

Ik was perplex. 

Hoewel ik niet echt het type ben dat snel op haar mondje is gevallen, kon ik niets anders dan rood worden, terwijl ik de tranen op voelde wellen.

Tactisch, dank daarvoor.

Google.

ga zelf maar even googlen
ga zelf maar even googlen

Ik heb een nieuwe voorraad spuiten opgehaald en met een boodschappentas vol medicijnen sta ik op de afdeling. Binnenkort heb ik een bruiloft. De kans is groot dat ik moet prikken tijdens het feest. 

Niemand is op de hoogte van ons traject. Hoe ga ik dat aanpakken.

 

"Hoe lang mag de medicatie buiten de koelkast?" vraag ik de verpleegkundige.

"Zou het echt niet weten, ga zelf maar even googlen" luid het antwoord.

Wow thanks. Hier kan ik echt verder mee.

Ergernis nummer 1.

artsen die elkaar tegen spreken
artsen die elkaar tegen spreken

Artsen die elkaar tegen spreken. Dit was helaas iets dat regelmatig voorbij kwam en wat ik als heel naar heb ervaren.

 

Arts 1 gaf aan dat er een onderzoek uitgevoerd moet worden, de afspraak wordt gemaakt.

Een paar dagen later heb ik een controle bij arts nummer 2.

Ze ziet in mijn dossier dat het onderzoek gepland staat. "Oh, je hebt een onderzoek gepland staan, die is pijnlijk. Succes daarmee"

 

Bedankt, antwoord ik, maar als het moet, dan moet het hé.

"Nou, moet....." begint ze. "Ik zie er eigenlijk helemaal geen aanleiding voor om het uit te laten voeren, het is ook zonde om voor niets pijn te lijden en het is ook niet geheel zonder risico".

"Voor niks?" vraag ik verbaasd, "maar moet ik het dan niet doen?"

"Dat laat ik aan jou over" antwoord de arts, "maar ik zie de noodzaak er niet van"

"Wat zou jij dan doen, als je in mijn schoenen stond?" vraag ik verbaasd.

"Ik zou het niet doen" antwoord ze.

 

Naast dit voorbeeld zijn er talloze voorbeelden, waarbij de artsen van hetzelfde ziekenhuis het oneens waren met elkaar.

Zo heb ik maandenlang mijn migrainemedicijnen moeten laten staan (wat inhield dat ik twee dagen per week vreselijk ziek was), terwijl de andere arts aangaf dat dit flauwekul was en ik ze gewoon mocht gebruiken, omdat dit niets met elkaar te maken had.

 

Als ik iets kon missen als kiespijn tijdens dit traject, was het nog meer onzekerheid.

Soms leek het meer machtsstrijd dan onenigheid.

Ik snap dat je een andere visie hebt, een ander idee en een ander beeld. Maar het is zo fijn als dit onderling besproken wordt en niet tegenover de patiënt. Dat is voor ons een hele zorg minder.

Dus het is gelukt?!

Arjan, Natasja en Bram
Arjan, Natasja en Bram

Na de laatste behandeling, moet ik alle medicatie die over is, de lege gebruikte buisjes en injectienaalden en mijn oude voorraad inleveren op de fertiliteitsafdeling in het ziekenhuis.

Ik loop met lood in mijn schoenen en de gele containers met naalden en afval, stevig onder mijn arm geklemd. 

Dit moment is toch wel een dingetje, anderhalf jaar was dit zo'n beetje mijn leven, van prik naar prik en van afspraak naar afspraak.

Ik zet mijn spullen op de balie.

De dame achter de balie kijkt me vrolijk aan.

 

"Ah! Je hebt ze niet meer nodig! Dus het is gelukt?! roept ze opgewekt.

"Nee. Ik heb ze niet meer nodig omdat alles mislukt is, het houdt hier op voor ons" zeg ik terwijl ik de tranen voel branden.

"Ha! Ja dat kan natuurlijk ook!" met een grote lach draait ze zich om en wenst me een hele fijne dag.

Ik hoef geen zakdoek. Ik hoef geen medelijden en zeker geen schouder maar iets meer gevoel voor empathie zou erg fijn werken bij dit soort gesprekken.

 

Natuurlijk heb ik geen leuke herinneringen aan het traject. Het is mislukt.

Was ik alles vergeten als ik met een bolle buik of een volle kinderwagen het ziekenhuis had kunnen verlaten? Wellicht.

Wat ik alleen wil meegeven, is dat je met een klein gebaar echt een groot verschil kan maken. Zeker in een vervelende tijd als deze.

 

Zoals de dame bij de apotheek die me, jaren later, met Bram in de kinderwagen naast me, hielp in de apotheek. Ze keek me aan, ze was zichtbaar ontroerd en zei oprecht "Ik ben zo blij voor je dat jouw wens is uitgekomen, ik had zo met je te doen als ik je weer tassen vol medicatie mee moest geven en als ik zag hoe verdrietig je was, als ik je weer met de tranen over de wangen het ziekenhuis uit zag lopen. Ik ben echt blij voor je". 

Deze mensen maken echt het verschil.

Reactie schrijven

Commentaren: 14
  • #1

    Coco (maandag, 04 juni 2018 14:02)

    Om te huilen die opmerkingen!
    Al zit het maar in iets kleins, een klein gebaar kan een groot verschil maken
    aan je gevoelens. Veel sterkte en veel begrip toegewenst!
    Liefs, Coco

  • #2

    Aart (maandag, 04 juni 2018 15:16)

    Sterk verhaal, Natasja.
    Maar ik kan me ook nog wel een leuk verhaal herinneren.
    Ik kwam helemaal oververhit met de eitjes van de vrouw in de koffer na een hete file rit vanaf SFG in Dijkzicht aan. Ik druk met een verhit hoofd op het belletje naast het luikje van de afdeling.
    Het luikje ging langzaam open er stond een hele mooie dame te glimlachen.
    "Kan ik u helpen", vroeg ze.
    "Nou, als dat zou kunnen. zei ik"
    Ik kan het schaterlachen van haar nog horen!
    Maar...... Ik moest toch echt alleen naar het kamertje om het potje te vullen!!!

  • #3

    Natasja (maandag, 04 juni 2018 15:17)

    Bedankt Coco! Inmiddels ligt het gelukkig ver achter ons wel hoop ik een stukje bewustwording te creëren voor de mensen die er nog wel mee te maken hebben. En inderdaad, ongelooflijk he! Liefs Natasja

  • #4

    Natasja (maandag, 04 juni 2018)

    Hahaha Aart. Mooi verhaal.
    Gelukkig valt er ook nog zat te lachen. ��

  • #5

    Balou (maandag, 04 juni 2018 15:44)

    Wauw, wat een nare ervaring en botte mensen daar zeg.. zo jammer! Goed dat je er zo open over praat!

  • #6

    Natasja (maandag, 04 juni 2018 23:26)

    Dankjewel Balou.
    Hopelijk maakt het wat taboes bespreekbaar en opent het wat ogen. Dank voor je compliment
    Liefs

  • #7

    Melissa (dinsdag, 05 juni 2018 00:35)

    Ugh, daar zou ik zo niet blij van worden.

  • #8

    Nicole Orriëns (dinsdag, 05 juni 2018 07:08)

    Ouch.... Sommige opmerkingen zijn echt wel kwalijk zeg. Ik kan me voorstellen dat die zijn blijven hangen.

  • #9

    Selma (dinsdag, 05 juni 2018 08:11)

    Dat zijn niet de opmerkingen waar je op zit te wachten. Ik denk dat ik ook wel kan zeggen dat dat echt niet standaard is. Wij hebben 5 jaar van al die "mooie momenten" mogen genieten. En in die 5 jaar zijn wij alleen maar met veel begrip behandeld en verzorgd.

  • #10

    judith (dinsdag, 05 juni 2018 16:52)

    wow wat kunnen mensen toch botte boeren zijn. Een beetje empathie, helemaal in het ziekenhuis

  • #11

    D (dinsdag, 05 juni 2018 23:38)

    Ik herken een deel hiervan. Voor de rest zijn wij goed er doorheen gekomen en dat hoop ik voor iedereen.

  • #12

    Natascha (woensdag, 06 juni 2018 00:17)

    Perplex! Geen woorden voor sommige mensen met hun kant en klare opmerkingen. Goed dat je het bespreekbaar maakt Natas. Je bent een topper!

  • #13

    Kaylee (woensdag, 06 juni 2018 13:09)

    Wauw! Super dat je dit deelt zeg! En mensen.. Tsja........

  • #14

    Hippiemeisje (zondag, 10 juni 2018 15:47)

    Mja, hier ook fertiliteit... alle pogingen erop zitten

    nu eiceldonatie... over het algemeen zijn ze best oke, die hulpverleners, maar soms....