He did it!!

Ik ben aan het werk als mijn telefoon wel tien appjes na elkaar binnenkrijgt. Dat kan er maar één zijn.

Mam, ik ben geslaagd!

 

Trots is te zacht uitgedrukt. Hij, waarvan ze in groep drie al zeiden dat hij ZO anders was dat het schoolsysteem daar geen rekening mee kon houden.

 

Hij die getest moest worden want anders kon hij niet op school blijven. Hij die ieder label opgeplakt kreeg dat een autist opgeplakt kan krijgen. Hij die van basisschool moest wijzigen omdat het niet langer zo kon. Hij die op de middelbare school een tijd thuis zat omdat een docent het nodig vond hem gehandicapt te noemen en hem dat brak. Hij die stug vol bleef houden om de wereld die er voor hem anders uitziet dan voor jou en mij te proberen te begrijpen en doorgronden. Hij die nooit op gaf. Hij is geslaagd voor zijn MBO en ik gloei van trots!

Ik wist het al vrij snel dat hij anders was als de meeste kinderen. 

Niet minder, niet beter maar anders.

De problemen ontstonden pas toen hij naar school moest. Hij vond het er vreselijk. Werd gek van alle geluiden en begreep de rest totaal niet. Behalve zijn beste vriend. Als twee oude mannetjes liepen ze, met de handen op de rug, over het schoolplein om te praten over de grote problemen in de wereld.

Hij moest getest worden nadat de boel gigantisch geëscaleerd was nadat hij een juffrouw voor leugenaar had uitgemaakt. Iets wat in zijn beleving compleet de waarheid was. 

Zij kwam aan het einde van een schooldag naar hem en mij toe en vertelde dat ze de hele dag door hem met haar handen in het haar had gezeten. Hij begon te roepen dat dat helemaal niet waar was. Hij had haar niet één keer haar handen in haar zien hebben.

 

Ik houd niet van stempels plakken en wist prima hoe hij was maar voor hulp op school enz. was er een diagnose nodig. De onderzoeken volgden elkaar in rap tempo op en de diagnose luiden : pdd-nos, asperge, zeer grote v-p kloof. Prachtige woorden voor een nog veel mooier kind.

Een kind dat alles misschien anders zag maar waardoor ik leerden dat er niet één manier is om naar dingen te kijken. 

 

Zijn schoolperiode verliep niet zonder slag of stoot en ik ben de laatste die zal zeggen dat hij heel gemakkelijk is maar iets wat hij  wel altijd deed was zijn best doen. Iets wat je niet altijd van proffesionals kon zeggen.

 

We hadden een gesprek bij Accare waarbij de desbetreffende mevrouw mij indringend aankeek en zei "u moet misschien uw verwachtingen voor uw zoon bijstellen en gaan accepteren dat die voor hem niet haalbaar zijn".

Ik schoof mijn stoel naar achteren, pakten hem bij de hand en bij de deur draaide ik mij nog een keer om, naar haar, "Mevrouw ik heb geen enkele verwachting. Ik heb enkel vertrouwen in hem. Hij zal het doen op zijn manier, op zijn tempo. Tot ziens".

 

En dat deed hij. Na de MAVO, ging hij naar het MBO en zie hem nu eens staan. Hij staat voor een groep, praat met iedereen en heeft een enorme overtuigingskracht. Hij gaat doorstuderen. Hij weet wat hij wil en wat hij daarvoor moet doen.

 

Regelmatig heeft hij mij vervloekt. Ik zei altijd dat de wereld zich niet aan zijn wereld ging aanpassen en dat hij dus zijn uiterste best moest doen om die van de gemiddelde Nederlander te begrijpen. Hard, maar zo is het leven.

Het bracht ook prachtige momenten die ik nooit zal vergeten en mij zoveel hebben geleerd.

Hij zei nooit wat terug tegen mensen, iets wat snel als een ongehoorzaam kind word bestempeld. Zo lag het helemaal niet. De juffrouw had een les gegeven waarin werd verteld dat je niet met vreemde mocht praten. Die les werd iets te uitvoerig uitgevoerd. We leerden hem dat het aardig is om iemand te groeten en dat je dan wel hoort terug te groeten. Daarop groeten hij iedere voorbijganger en als ze niet terug zeiden, zei hij verontwaardigd "die is niet zo aardig hé mam!" Altijd net iets te hard.

Stukje bij beter begon hij de regels van omgang steeds beter te begrijpen. 

 

Hij zal altijd uniek zijn, net even anders dan de rest maar hij begrijpt die rest nu goed genoeg om zich daar binnen te bewegen zonder enig probleem.

En ik, ik ben een mega trotse moeder die op die diplomering een hele lange neus maakt naar al die mensen die hem voor zich zagen op een dagbesteding, die dachten dat een diploma onmogelijk zou zijn. Naar die mensen die zeiden dat ik mijn verwachtingen moest laten varen. Het enige wat ik hoefde te doen was vertrouwen hebben, de rest deed hij.

Mijn kanjer!