Met mijn handen in het haar.

Een goede voorbereiding is het halve werk, zeggen ze. Vaak is dit ook het geval.

 

Als je het traject van adoptie ingaat dat krijg je tijdens de verplichte cursus allerlei scenario's te horen. Ik ben een echte controlfreak en las dus ook ieder Engels- en Nederlandstalig boek dat er over adoptie geschreven was. Met name over gezinnen waarbij biologische en adoptiekinderen in één gezin opgroeien. Wat waren de risico's, waar moest ik extra alert op zijn enz.

 

Ik plaatsten oproepen, om ervaringen te horen en te lezen. Mensen reageren vaak verbaasd als blijkt dat je al biologische kinderen had, toen je ging adopteren maar uit de vele reacties die ik mocht ontvangen, weet ik inmiddels dat er heel veel gezinnen zijn waarbij dat zo is.

 

Er was echter één ding dat ik over het hoofd had gezien!

Al snel was het moment daar dat ik Joshua in mijn armen mocht sluiten. 

Een heel klein prachtig, bruin mannetje met een klein bosje golvend haar. Dat bosje golvend haar werd al snel een enorme bos haar. Was het eerst nog prima voor mij als leek te behandelen, naarmate het meer en meer werd en de krullen kleiner en kleiner kwam het "probleem".

 

Zijn haar vroeg duidelijk een andere verzorging dan mijn haar. Er bleek een enorme diversiteit in shampoos te zijn. De prijzen varieerde gigantisch en de ene shampoo beloofde nog meer als de andere.

Ik besloot hulp te vragen in de toko.

 

Aandachtig werd het haar van Joshua bekeken en met een tas vol spullen verliet ik de toko. Want alleen shampoo was echt niet voldoende, werd mij al snel duidelijk. Eigenlijk was die shampoo het minst belangrijke want die moest ik slechts één keer per week gebruiken.

De rest, daar ging het om.

Het haar moest gevoed, verzorgt enz. worden.

 

Hij is van jongs af aan super trots op zijn haar in tegenstelling tot zijn huidskleur. Daar heeft hij regelmatig moeite mee en mee gehad.

Zijn haar kort is voor hem geen optie en dat hij er zo trots op is stimuleer ik absoluut.

 

Het is een stuk identiteit.

Een identiteit, waar hij trots op mag zijn. 

 

Dat het haar meer verzorging vroeg, was mij inmiddels duidelijk en dat een standaard kapsalon geen optie was, werd mij ook al snel duidelijk. 

 

Het eerste bezoek aan de afro kapper was een echte openbaring, hoe gek het ook klinkt.

Hier was je niet in 20 minuten klaar, hier was het geen kopje koffie met een verpakt koffiekoekje en kreeg je geen oude privé aangereikt om de tijd te doden. 

Nee, hier was je enkele uren zoet, kwam een oma binnen die iets lekkers had klaargemaakt en dit deelden met de anderen klanten, hier praten iedereen met elkaar en tussen het vlechten door werd er even een dansje gemaakt, de tv's stonden ondertussen aan en de kinderen keken terwijl hun haren gedaan werden naar Disney-films.

Het was er gezellig!

 

De tweede keer dat ik er kwam, stonden ze samenzweerderig mij op te wachten. Oma stond te glunderen, ze had een verassing voor ons in petto. 

De muziek werd aangezet en uit de speakers galmde Corry Konings, speciaal voor mij.

 

Ik wist eerst niet of het een grap was maar al snel kwam ik er achter dat dit echt als cadeautje bedoeld was.

Om mij welkom te voelen, want ik was tenslotte een Nederlandse en die zat vast niet op "hun" muziek te wachten.

Na uitvoerig bedankt te hebben, heb ik toch maar even subtiel duidelijk gemaakt dat ik niet echt van de Hollandse meezingers ben en het juist heerlijk vond hoe het er in de kapsalon aan toe ging.

Toen River geboren werd dacht ik inmiddels best wel wat van haar af te weten maar daar zat ik weer flink naast.

 

Ze had de eerste maand spijkerrecht haar maar na een maand was daar de eerste krul en al snel was daar een hele bos krullen.

Meer een soort pijpenkrul maar kurkdroog. Zo droog dat het gewoon afbrak. 

 

Het leek wel alsof de producten die ik voor Joshua gebruikten averechts bleken te werken. 

 

Tot overmaat van ramp besloot de kapsalon om te verhuizen, dacht ik eerst nog "Oh, geen probleem, we gaan niet wekelijks naar de kapper, dus dan rijd ik gewoon een stukje langer" maar het bleek dat ze naar Afrika vertrokken. 

Nu staat Afrika absoluut op mijn bucket-list maar niet voor een kappersbezoekje.

 

Ik besloot dat haar, haar redelijk op een gewone krul leek en ging langs de "normale" kapper voor een knipbeurt. Ik kon wel janken toen ze klaar waren. Aan één kant had ze gewoon geen krullen meer en de andere kant had nog het meeste weg van een permanentje uit de jaren 80, model poedel.

Hier kon ik het kind niet mee over straat sturen. Dus werd het iedere dag een knot boven op het hoofd en dat terwijl ik juist zo graag wilden dat ze trots op haar krullen is.

 

Toen zag ik een advertentie van de Krullenclub in Appingedam staan. Dat was eigenlijk wel de laatste plaats waar ik dit had verwacht aan te treffen maar ik besloot na het lezen van de recensies toch een afspraak te maken en daar ben ik tot op de dag van vandaag blij mee. Zij had een totaal andere knipstijl dan ik ooit had gezien en aan het einde waren er zo veel krullen terug en was de poedel elders heen vertrokken. Ze gaf haar, haar een masker en adviseerde enkele producten en het haar was binnen een maand zacht.

 

Ook Joshua gaat er inmiddels heen. Hij heeft haar dat extreem krult. Vaak wordt gevraagd of ik het twist of iets dergelijks maar dit is hoe zijn haar groeit. Zijn biologische moeder zegt altijd "dat haar heeft hij aan de unieke mix van rassen te danken, die hij met zich mee draagt".

 

Bij mijn drie eerste kinderen keken mensen in de wagen maar nadat ze één jaar oud waren, waren ze niet meer "interessant" voor mensen op straat.

Hoe anders bleek dit bij een bos haar. Hoe vaak mensen niet ongevraagd even "moeten" voelen. 

Om daarna te zeggen "oh het is echt?!"

Hij vind het vreselijk dat gepluk aan zijn hoofd. Zeker als het ongevraagd gebeurd.

 

Regelmatig zeggen mensen "oh dat is wel ideaal dat haar zit altijd goed!"

Helaas, ik kan je vertellen dat er heel wat tijd in gaat zitten. Een maskertje, een voedende crème enz. dat is allemaal zo gebeurd maar het uitkammen van zijn haar duurt echt een hele lange tijd en dan bedoel ik heeeel lang.

Bij River is dat totaal anders daar ben ik zo klaar mee. 

 

Joshua slaapt met een slaapmuts, anders is zijn haar één en al knoop maar als hij dan wakker wordt is het een vierkant blok. Hij springt altijd snel onder de douche en is inmiddels zelf al erg handig met het terug in model brengen van zijn haar.

 

Toch zijn er bij haar, haar ook kleine rampen te bedenken zoals op je kop in de zandbak gaan staan. Ik heb van alles geprobeerd om het er uit te krijgen maar het bleef er in zitten. Uiteindelijk heb ik de stofzuiger op haar, haar gezet en hoe raar het ook klinkt. Het is hier sindsdien in de zomermaanden een veel toegepaste truc. 

 

Zand is vervelend maar luizen zijn een heel ander verhaal.

Ik had mij laten vertellen dat er in kroeshaar eigenlijk geen luizen gaan zitten en had dat verhaal maar al te graag voor waarheid aangenomen.

 

Zodra het woord luizen valt, begint het bij mij te jeuken. Ik heb dan maar één doel en dat is zo snel mogelijk een luizenkam vinden en mijn haren checken. Ik moet het gewoon zeker weten.

Het is echt een fobie.

 

Ieder jaar is het in bijna iedere klas wel weer raak. De hoofdluis is op visite op 1 of meerdere hoofden. Ik ga dan fanatiek aan de slag met teatree-oil. Het schijnt preventief te helpen. Wat volgens mijn kinderen niet vreemd is want zoals ze zeggen "het ruikt zo vies, niemand wil daarbij in de buurt zijn, dus luizen vast en zeker ook niet".

 

Inmiddels kan ik met zekerheid zeggen dat ook in kroeshaar, luizen voor kunnen komen. Het punt is dat je het heel moeilijk ziet. Joshua had die dag luizencontrole gehad en had niets maar dat bleek niet zo te zijn. Hij zat te krabben op zijn hoofd en om zeker te zijn dat er echt niets zat besloot ik zijn haar flink uit te schudden boven een wit papier en ja hoor, daar vielen de beestjes.

 

Ik weet dat het niets met vies enz. te maken heeft maar ik vind het wel vies. 

Uitkammen is het advies, tja hoe doe je dat.

Bij kammetje 1 braken de eerste 5 tanden, bij de eerste poging een plukje haar te kammen. Ik heb de ene na de andere YouTube - tutorial bekeken en uiteindelijk is het gelukt maar wat was het een ramp!

 

Het kost al met al flink wat tijd maar dat heeft ook zeker zijn voordelen.

 

Het is echt een moment van ons samen. Samen een film uitkiezen, die we tijdens het uitkammen of het zetten van een kapsel (wat eerst met zorg is uitgekozen door River zelf), kijken.

We lassen een break in waar we lekkere dingen in eten en we kletsen uren over van alles en nog wat.

Het is niet alleen maar leuk hoor, het kammen kan ook erg pijn doen al doe ik het nog zo voorzichtig.

 

Het belangrijkste vind ik dat ze trots zijn op hun haar. Vorige week was er een kindje dat tegen River had gezegd, dat ze lelijk haar had. Dat zulke krullen niet horen. 

Ze was er verdrietig om maar begreep het ook niet helemaal, want hoe kan iets niet horen als het vanzelf op je hoofd groeit.

Daar heeft ze helemaal gelijk in !