Hi Natas,
Wat is het koud hé!
De herfst heeft nu echt zijn entree gemaakt.
Helaas had ik niet het geluk dat de wintertijd die afgelopen weekend in ging mij een uur extra slaap opleverde.
Volgende week begint de tentamenweek van Kyana. Ze is serieus aan de slag, heeft een planning gemaakt en lijkt zich er zelfs aan te houden.
Ze wil slagen, dat staat vast maar daarna...
Het begon al bij het afscheid van groep 8. Alle klasgenootjes kwamen op het podium om te vertellen wat ze later wilden worden. De één architect, de ander dokter, de volgende juffrouw. Toen was zij aan de beurt en sprak ze de legendarische woorden "Ik wil kokosnotenvrouwtje worden op het strand".
Het was niet het begin van haar carrière als stand-up comedian. Nee, ze was bloedserieus.
Waarom zou je moeilijk doen. Het leek haar het ultieme genot om wat fruit op het strand aan de man te brengen. Voldoende te verdienen om van te kunnen leven maar meer niet. Gewoon simpelweg gelukkig zijn.
Iedereen kon er toen nog wel om lachen maar naar mate de jaren voorbij gingen werd er toch echt een échte baan verwacht op de vraag "Wat wil je worden?"
Dat antwoord bleef uit.
Ze heeft geen flauw idee.
Had ze net wat bedacht (werken in de verslavingszorg leek haar geweldig) is ze te jong om die opleiding te starten.
De woorden ambitieloos vielen vanuit school maar dat is ze absoluut niet.
Ze heeft grote idealen. Wil van alles gaan doen en meemaken maar het hoofddoel is simpelweg gelukkig zijn.
Ik persoonlijk vind dat totaal niet ambitieloos. Ze heeft in haar hoofd zitten hoe en wat daar voor haar voor nodig is.
Ze gaat zich inschrijven voor de opleiding Verpleegkunde.
Ergens is het toch vreemd dat we als volwassenen massaal mindfullness cursussen gaan doen en boeken verslinden met als titel "Terug naar de basis" en als een kind bij die basis wil blijven en weet wat hem of haar gelukkig maakt, dat we dat ambitieloos noemen.
Zoals zij zelf zegt "Het is mijn ambitie om zoveel mogelijk gelukkig te zijn".
Zelf wist ik trouwens ook niet wat ik wou worden en ben ik met omzwervingen datgene gaan doen wat mij echt gelukkig maakt.
Lieve Natas, wist jij op 15 jarige leeftijd wat je de rest van je leven wilden gaan doen?
Hi lieve Charlot!
Superkoud inderdaad. Onwijs wennen.
En dan die korte avondjes..het is al bijna donker als ik uit mijn werk kom. Ik ben er nog niet aan toe, die herfst.
Ik schrok van de opmerking over de dromen van Kyana.
Hoe moeilijk is het om op zo'n jonge leeftijd al keuzes te maken, die misschien invloed hebben op de rest van je leven.
Zelf was is er gelukkig al heel jong uit. Ik wist precies wat ik wilde worden en hoe dat moest.
Ik moest en zou Madonna worden.
Maar je raad het al..ik heb mijn ambities bij moeten stellen.
Secretaresse zou het dan worden, besloot ik toen ik 16 was. Mijn geschiedenis docent waarschuwde me al..."jij bent daar te eigenwijs voor. Dat wordt niks".
Lang verhaal kort samengevat: Hij kreeg gelijk.
En zo kwam het dat ik uiteindelijk via wat omwegen in de uitzendbranche belandde. Vandaag werk ik exact 12,5 jaar bij mijn werkgever.
Dit zal ik binnenkort op aparte en geheel eigenwijze gaan vieren, maar daarover later meer.
Met een dikke knipoog roep ik vaak dat ik maar 2 ambities heb: plezier en voldoening.
Mijn drijfveer heeft geen euroteken. Dit is mijn grootste kracht en soms mijn eigen grootste valkuil.
Het klinkt cliché maar ik ben geen cijferkanon.
Dat glazen plafond, dat hoef ik niet dagelijks te zemen.
Ik ben geen streber die graaiend de top wil bereiken. Nooit geweest.
Ik word oprecht gelukkig, nog steeds, als ik mensen aan een mooie en passende baan kan helpen.
Of als ik een toffe campagne kan maken. Ik geniet van de mensen die ik leer kennen tijdens het werk. Maar ook het creatieve, het bedenken vind ik heerlijk.
Kortom: Ik weet nog steeds niet wat ik wil worden.
Toen ik jaren geleden begon in de uitzendbranche bezocht ik wekelijks het plaatselijke asielzoekerscentrum om de veelal jonge vluchtelingen op weg te helpen naar een bestaan in hun nieuwe thuisland. Want dat is het hé Charlotte.
Werk is zoveel meer dan werk alleen.
Het is voldoening. Het is deel uitmaken van een team, iets neerzetten met je teammaatjes.
Het is knallen. Het is een essentieel onderdeel van je bestaan.
Zo vaak heb ik van dichtbij gezien, wat het met mensen doet als het wegvalt.
Geen reden om je bed uit te komen. Het idee hebben dat je niet meedraait in de maatschappij.
Dagelijks rijd ik in de auto een viaduct over naar mijn werk. Elke ochtend passeer ik een fietser. Het is 1 van de jongens uit het asielzoekerscentrum, die ik destijds aan een baan hielp.
Nog steeds fietst hij elke dag, met zijn brooddoos onder zijn snelbinders, naar dezelfde baan.
Hij zwaait elke ochtend zo hard met zijn breedste en meest dankbare lach naar me dat ik me nog steeds elke dag trots voel als ik hem zie.
Niet de omzet. Niet de cijfers.
Maar de mensen.
Laat Kyana alsjeblieft kokosnotenvrouwje worden als ze dat wil.
Gelukkig worden is een prachtige ambitie.
Er is 1 ding dat ik heb geleerd, tussen de vuilnismannen, de daklozen, de timmermannen, de techneuten en de directeuren: Het mooiste dat je kunt worden, is jezelf.
Liefs, Natas
Reactie schrijven