Die ene speciale foto

Iedereen kent het wel. 

Een foto die heel veel voor je betekend, misschien omdat het de eerste foto is van iets of iemand, of omdat het de laatste foto is, het een prachtige herinnering weergeeft of gewoon omdat hij prachtig is.

 

Die foto's zijn misschien niet altijd insta-waardig omdat ze blurry zijn, je net een raar hoofd trekt of omdat hij scheef genomen is. 

Toch zijn dit de mooiste foto's volgens mij. De foto's met verhalen.

 

De foto die de eigenaar laat lachen, huilen of waarbij hij of zij, jou er een geweldig verhaal over kan vertellen.

Het lijkt ons enorm leuk om die foto's een podium te geven. Om onze lezers uit te nodigen een foto die veel voor hun betekend op ons blog te delen met daarbij de reden waarom deze foto zo belangrijk voor hem of haar is. Daarom gaan we starten met een nieuwe rubriek "Die ene speciale foto".

 

Lijkt het je leuk om mee te doen, stuur ons dan een dm, pb of email ( come-on-lets-do-this@hotmail.com)

Kun je niet kiezen tussen al die foto's (wat een heel herkenbaar probleem is) dan mag je uiteraard vaker mee doen.

Ik zal vandaag zelf aftrappen met twee foto's. 

Deze foto roept altijd enorm veel emoties bij mij op. Door er naar te kijken ben ik direct weer daar, op Schiphol.

Ja, ik trek een mallotig gezicht op de foto en nee, hij is verre van charmant maar wat was ik gelukkig op dat moment.

 

Kapot, doodop maar dolgelukkig!

 

Ik ben op deze foto zojuist geland in Nederland nadat ik River in mijn armen heb mogen sluiten. 

Na hele chaotische en emotionele weken waarbij er een adoptie niet door ging omdat de oma uiteindelijk toch besloot om voor haar kleinzoon te gaan zorgen en we enkele weken later bericht kregen dat er een meisje was geboren waarvan ik de moeder mocht worden, waren we afgereisd naar Florida.

 

Daar beleefde we een geweldige tijd maar tijd om alles een plekje te geven was er niet geweest. Het leek alsof ik in een achtbaan zat en ik geen flauw idee had of we nu omhoog of omlaag zouden gaan. Ik moest mij overleveren aan het moment en zien wat er zou gebeuren, klinkt niet zo moeilijk maar voor iemand die een enorme control-freak is, was dat best een dingetje.

 

Op het moment dat het vliegtuig zich los maakten van de grond om richting Nederland te vliegen kwamen alle gevoelens los. Dit kleine dappere meisje, was mijn dochter. We gingen samen een toekomst tegemoet en hoe spannend alles ook was geweest en zou worden, wij konden dit want we waren samen.

 

Op het moment dat ik door die deur liep en in de aankomsthal mijn vrienden en familie zag staan, was ik de meest trotse vrouw ooit. Het gevoel dat ik toen had, komt direct naar boven als ik deze foto zie.

Eigenlijk wist niemand dat we midden in een procedure zaten voor nog een kindje.

Een echte procedure was het dan ook niet, want ik had geen verzoek op de bus gedaan en daarna een birthparentletter geschreven enz. 

Nee, dit keer was het allemaal totaal anders gegaan en kwam het verzoek of ik nog een kindje wilden adopteren binnen via Facebook.

 

De biologische moeder van River was wederom zwanger en wilden niets liever dan dat ze samen op zouden groeien. En dat wilden ik uiteraard ook!

Er werd een procedure gestart maar alles liep moeilijk. Het grootste probleem was dat ze geen medische zorg wilden aanvaren en dat, dat wel heel hard nodig was in verband met zijn medische situatie.

Het adoptiebureau in Amerika kon door hoe zij er in stond moeilijk tot niet met haar werken. 

Op een gegeven moment is mij dan ook nadrukkelijk gevraagd of ik hier wel mee door wilden gaan. Wist ik waar ik mee bezig was? Dit kindje zou niet zonder kleerscheuren geboren worden en het was maar de vraag of hij het zou overleven.

Gek genoeg vond ik de steun om door te gaan in haar, zijn biologische moeder. Als zij dit kon, dan moest ik dit toch ook kunnen. 

Het werd zo onzeker dat alles werd stilgelegd. Ik zweeg over wat er speelde. De kinderen wisten niet meer dan dat soms een buikmama nog een baby in haar buik krijgt en dat die dan misschien bij je kon komen wonen.

De situatie was te onzeker om hun echt voor te bereiden op de komst van een broertje.

Ik kocht niets, praten er niet over, maar dacht er dag en nacht aan.

Leefden in twee tijdzones want s'nachts sprak ik uren met haar via FB. Overdag was ik gewoon een moeder van 5 maar in mijn hart allang een moeder van 6.

 

Toen was daar het berichtje "Gewoon vertrouwen houden Charlotte, niet opgeven met geloven dat wat Hij wil zal gebeuren".

Daarna werd het weken stil. Complete radiostilte.

Niemand zag haar. Niemand sprak haar en niemand kende iemand die dat wel had gedaan.

Wat was ik bang en niet alleen omdat ik dacht dat er iets met hem was. Dat ik hem verloren was maar ook omdat ik dacht dat ik mijn dochter zou moeten gaan vertellen dat haar buikmama het niet gered had.

 

Die avond kreeg ik bericht. Ze was gevonden onder vreselijke omstandigheden maar ze was okay en ze waren onderweg naar het ziekenhuis.

Zonder echt iets mee te krijgen keek ik samen met Kyana naar The Voice. Mijn telefoon begonnen te piepen en er kwam een bericht binnen via FB of ik zijn moeder wou zijn, zo ja, dan ging ze nu persen.

De wereld stond even stil.

 

Heel even later kwamen er foto's binnen. Mijn mannetje.

Er moesten nog wat tests afgewacht worden enz. maar ik wist vanaf dat moment dit gaat goed komen.

De volgende ochtend maakten ik deze foto om aan iedereen te laten weten dat we gezinsuitbreiding kregen.

Er kwam een xxs variant bij!

 

Het viel mensen uiteraard rauw op hun dak. Nog één?

Ja en wat voor een!

Deze foto staat voor mij gelijk aan dat hoop houden ook al lijkt een situatie uitzichtloos, hoop brengt.