Er is weer een jaar voorbij gevlogen.
Het is bizar, hoe relatief tijd is.
De jaren van fertiliteitsbehandelingen en de jaren die in het teken stonden van de adoptieprocedure kropen voorbij van minuut naar minuut.
De 3 jaar dat Bram bij ons is, zijn als een film voorbij gevlogen.
Hoewel dit absoluut gaat klinken als de honderdste momlife cliché: Het voelt echt als gisteren dat we Bram als baby van 12 dagen voor het eerst in onze armen hielden.
Emotioneel incontinent.
Zijn eerste verjaardag vond ik vreselijk.
Hoewel ik normaal echt wel vooraan sta als het om feestjes gaat, vond ik die eerste verjaardag echt een kleine emotionele ramp.
Het besef dat die babytijd definitief voorbij was en nooit meer terug zou komen, zorgde voor menig jank bui.
Ik was volkomen emotioneel incontinent. Ik stond te janken als iemand over zijn verjaardag begon.
Dit komt dus nooit meer terug, besefte ik me maar al te goed.
Verschrikkelijk vond ik het.
Pauzeknop.
Het idee dat ik nooit meer dat eerste woordje zou horen, en die eerste blik zou meemaken.
Dat er nooit meer zo'n lief klein frummeltje elke nacht op mijn borst in slaap zou vallen.
Ik vond het nogal een dingetje.
Dat hele loslaten van de babytijd, ik vond het zo moeilijk.
We hebben ook zo vreselijk genoten van die beginfase.
Leuk hoor, dat ouderschap. Er zou alleen een pauzeknop bij geleverd moeten worden.
Gewoon soms even lekker een avondje stopzetten en even in die magische momentjes blijven hangen.
Je mag weer verder groeien als mama er aan toe is, jongen.
Dit jaar is anders.
Zijn tweede verjaardag ging al voorzichtig beter.
De huilbuien bleven beperkt tot een licht plaatselijk buitje en we hebben veel meer kunnen genieten van de dag en van het feestje, hoewel hij het zelf nog niet echt mee kreeg.
Dit jaar is anders. Hij weet het precies, wat hem te wachten staat.
Bram kijkt er enorm naar uit.
Zijn "gejaadag, zoals hij verjaardag noemt, is zijn feestje.
En feestjes, daar is Bram gek op!
Het is mooi om te beseffen, hoe Bram ook weer veranderd is in het afgelopen jaar.
Grote ontwikkelingen.
Vorig jaar waren het vooral woordjes als Die, Koekje, Waf, Miauw, Papa, Mama en Happen waarmee hij duidelijk kon maken wat hij wilde.
Nu hebben we hele gesprekken.
Voor hem zichtbaar prettig, dat hij zich zo goed verstaanbaar kan maken.
Voor mij weleens slikken.
"Mama heeft geen piemel!"riep hij luid, bij de bakker.
Hoewel ik denk dat de bakker dit al weet, voelde ik me toch een beetje warm worden.
"Als je mijn hand NU niet loslaat mama, dan ben jij echt niet meer mijn beste vriend" riep hij luid, toen ik zijn hand vasthield, toen we langs de snoepafdeling liepen in de supermarkt.
Gelukkig zijn eer ook echt vertederende momenten, en kan ik hem regelmatig echt opvreten, als hij me aankijkt en nog even "I Love You", om het hoekje roept, voordat hij gaat slapen.
2 is Nee.
Is Bram dan zo'n mak lammetje?
Dat zich braaf overal naar toe laat slepen?
Die nooit protesteert en zijn grenzen opzoekt?
Absoluut niet!
Bram heeft een heerlijk temparementje en laat zijn mening duidelijk horen.
De driftbuien en woede aanvallen waar ik van te voren voor was gewaarschuwd, zijn echt ontzettend meegevallen.
Gelukkig maar.
Zijn driftbuien zijn namelijk zo slecht, dat ik meestal de slappe lach krijg, als hij zijn kwade kop opzet en van woede bewegingen maakt die het meest lijkt als watertrappelen op het droge.
Nieuwe avonturen.
We kijken dan ook met veel plezier uit naar wat het nieuwe jaar allemaal weer voor uitdagingen en hilarische avonturen gaat brengen.
We beginnen zijn nieuwe jaar goed. Uiteraard met zingen, met taart en met cadeautjes voor de jarige.
Al weken staat er een grote doos met zijn naam te wachten tot di moment.
In de doos zitten cadeautjes en kaarten. Bram weet het precies.
"Mijn Amerika cadeautjes" roept hij, als hij met zijn neus tegen het glas van de kast drukt en ze bekijkt.
Special delivery.
Het zijn de cadeautjes die we hebben gekregen van Bram's geboortefamilie.
Ook op zijn vorige verjaardagen kregen wij cadeautjes toegestuurd.
Dit gebeurt nooit ongevraagd, maar altijd in overleg en vooral in heel veel liefde.
In het begin vroeg ik me weleens een beetje een soort van bezwaard, we hebben al zo veel aan deze mensen te danken.
En nu gaan ze dan ook nog cadeautjes opsturen?
Het heeft toch niets met schuldgevoel te maken?
Heel eventjes ging deze gedachte door me heen.
Waarom.
Ik besloot het gewoon te vragen. Waarom doen jullie dit allemaal?
Het antwoord kwam al snel.
"Luister Natasja. Als ik in een winkel loop, en ik zie iets leuks voor Bram, dan krijg ik een warm hart.
De gedachte aan zijn vrolijke gezicht, als hij het cadeautje open maakt.
Het plezier dat hij heeft als hij met ons cadeautje speelt.
Die gedachten maken me blij, gelukkig en trots. Daarom doen we dit".
Rijkdom.
Voor ons is het prachtig om deze dag extra stil te staan bij wie het allemaal begon.
Het is niet gecompliceerd maar juist rijkdom, om ook deze dag in dubbele liefde te vieren.
Met onze dierbaren hier en onze dierbaren daar.
We voelen ons bevoorrecht om te weten dat er aan de andere kant van de wereld ook met een lach en een blij gevoel en trots aan deze dag en onze zoon gedacht wordt.
Genieten.
Dit jaar ga ik alleen maar genieten, heb ik besloten.
Het is tenslotte niet de eerste keer dat hij jarig is. De hele "trip down memory lane" is al twee keer bewandeld.
De dag van de match, het mailtje dat we ouders mochten worden, de dag waarop we hem voor het eerst zagen, de dag dat we thuis kwamen met hem...
Het komt inderdaad nooit meer terug.
Maar deze keer ben ik voorbereid. Ik weet wat me te wachten staat.
Ik weet dat het goed komt, dat ook dit jaar weer leuk zal zijn en dat het goed komt.
En hoewel ik soms denk dat het echt niet beter wordt dan dit, weet ik inmiddels dat ik geniet van alle fases.
Van zijn ontwikkelingen.
Van zijn karakter, wat zich ook dit jaar weer sterker zal laten zien.
Een nieuwe blanco bladzijde, in zijn boek.
Dus Hieperdepiep Hoera. Gefeliciteerd jongen.
Op naar een mooi, nieuw jaar.
We kunnen niet wachten om weer nieuwe herinneringen met je te gaan maken.
Liefs, Natasja.
Reactie schrijven