"Heb jij ook een foto die speciaal voor je is?" vraagt Charlotte me als ik reageer op haar speciale foto op Instagram.
Die foto heb ik zeker, dat is deze, gemaakt in 2012 in Ethiopië, Addis Abeba. Hier waren we voor de tweede keer in het weeshuis waar onze zoon Yosef op dat moment nog verbleef.
De dag ervoor was onze eerste ontmoeting. Op het moment van aankomst lag Yosef nog te slapen.
Het was behoorlijk druk op de babykamer.
Alle verzorgsters, de directeur van het weeshuis, onze contactpersoon van de adoptiestichting en wij, allemaal stonden we naast zijn bedje.
Yosef werd wakker van alle commotie rondom em. Dit was natuurlijk niet ontspannen wakker worden voor hem.
Van alle kanten werden we gepusht om hem uit zijn bedje te tillen. Natuurlijk wilden we niets liever dan hem vasthouden maar op dat moment voelde het beter om hem even te laten liggen en rustig wakker te laten worden.
Door die druk om ons heen, tilde ik Yosef uit zijn bedje en hield hem op mijn arm.
Hier was hij het duidelijk niet mee eens en zette het op een huilen. De fles die we aangereikt kregen om hem te geven, wilde hij niet.
Even later werden we de kamer uit geloodst om met z'n drietjes in een andere ruimte rustig te gaan zitten.
Ook hier was Yosef het duidelijk niet mee eens en hij schreeuwde de boel bij elkaar.
Echt rustig hebben we hem toen niet meer gekregen.
Natuurlijk hadden we niet verwacht dat hij lachend op ons zat te wachten maar om hem zo van streek te zien, gaf geen fijn gevoel.
De volgende dag stond er eigenlijk geen bezoek aan Yosef gepland. Gelukkig hebben we de chauffeur die met ons onderweg was, kunnen overhalen om ons naar het weeshuis te brengen.
Deze keer stond er gelukkig geen ontvangstcomité.
Yosef was wakker en zat in zijn bedje met een stuk plastic speelgoed te spelen. We zijn naast hem gaan zitten en hebben hem lekker laten spelen.
Na een paar minuutjes deden we voorzichtig mee met zijn spel.
Heel langzaam ontdooide ons mannetje en daar was hij dan, de eerste voorzichtige glimlach op zijn gezichtje.
Reactie schrijven