Nee, hij gaat niet weg! Nooit !

Ik ben nog even aan het werk aan de eetkamertafel als ik één van de kinderen vraag om even de post voor mij te halen.

Tot dusver een doodnormale dag.

 

Tussen de post zit een brief van de IND. Ik heb die in het verleden vaak genoeg gehad in verband met de adopties maar ook omdat ik wel eens mee ging, met mensen die bezig waren met een verblijfsvergunning.

Nu speelt dat op dit moment allemaal niet, dus ik maak de brief met enige verbazing open.

 

Mijn mond valt open als ik de tekst lees. Ik kan niet bevatten wat er staat en lees hem dan ook over en over tot ik niet kan ontkennen wat er staat. 

"De verblijfsvergunning van uw zoon loopt af en indien een nieuw verzoek niet gehonoreerd zal worden dient hij in februari het land te verlaten". 

 

Wat staat daar?!

Iedereen hier in huis is Nederlander. 

Drie van hen zijn ook Amerikaan maar iedereen hoort hier in Nederland thuis.

Ik pak de telefoon en bel direct het nummer dat op de brief vermeld staat.

Na 10 minuten in de wacht te hebben gestaan (minuten waarin ik alle papieren, mappen en websites erbij pak) krijg ik een medewerker aan de lijn.

Hij luistert mijn verhaal aan en gaat het dan checken in de computer. 

"Nee, mevrouw uw zoon staat hier niet geregistreerd als Nederlander".

Hij legt uit dat er inderdaad iets verkeerd gegaan zou kunnen zijn bij de gemeente en dat ik nu moet gaan bewijzen dat hij Nederlander is.

 

Ik begin een heel verhaal te houden over sterke adopties, lees teksten voor, vertel welke documenten er allemaal voor mij liggen en dat hij reeds Nederlander is/was.

De man antwoord uiterst kalm "Dan heeft u alles om het te bewijzen. Mocht het niet lukken dan kunt u contact opnemen met de Ombudsman".

Zijn gelaten houding had ik als het om mezelf zou gaan, nog best wel geruststellend hebben kunnen ervaren.

Nu totaal niet!

 

'Meneer zou het zover kunnen komen dat hij inderdaad uitgezet zal worden?"

"Ja, in theorie is dat mogelijk".

 

Dit is de laatste druppel!

Ik ben tot nu toe heel kalm en vriendelijk gebleven maar daar is nu nog weinig van over.

Ik antwoord pinnig dat ik NU een leidinggevende wil spreken.

Na 42 minuten in de wacht te hebben gestaan en ik inmiddels bijna niet meer verwacht iemand aan de lijn te krijgen, is hij daar, de leidinggevende.

 

De man hoort rustig mijn verhaal aan en bevestigt dat het een nogal opmerkelijk verhaal is.

Toch blijkt het geen uitzondering te zijn en komt het vaker voor dat er ergens iets mis gaat in een systeem.

 

Ik moet nu die fout gaan herstellen.

Hoeveel tijd heb ik daar voor vraag ik hem.

"Ja mevrouw, een nieuwe verblijfsaanvraag kost 90 dagen, als een gemeente mee werkt, dan is het een druk op de knop maar vaak gaat het daar mis want er zal hoogstwaarschijnlijk eerst uitgezocht gaan worden waar en hoe het mis is gegaan. U mag ze doorverwijzen naar de ketenservicelijn en dan zullen wij hen verder helpen en uitleggen dat er druk op staat".

 

Ik kan niet laten om toch nog te vragen wat er kan gebeuren als alles, om wat voor een bureaucratische reden dan ook, niet lukt.

"Tja het klinkt een beetje vreemd mevrouw maar dan zal hij uitgezet gaan worden".

Ik hoor mijn stem overslaan en het lukt mij niet om die te herpakken.

"Waar naar toe was u dat van plan? Hij is niet voor niets geadopteerd. Er is geen mogelijkheid om terug te gaan"

"Ja mevrouw ik begrijp het"

Begrip is enorm fijn om te krijgen maar ik kan er op dit moment helemaal niets mee. 

Het enige dat ik nog toevoeg is "Mocht het zo ver komen dan kunt u er van op aan dat wij niet vindbaar zullen zijn".

"Ja mevrouw dat snap ik volkomen en met u heel veel moeders. Heel veel succes gewenst en u kunt ons altijd bellen".

Ik lever allerlei papieren in bij de gemeente. 

Die zich vervolgens er verder in moeten verdiepen en ik voel alleen maar de tijd tikken. 

Weer een dag dichter bij februari.

 

Er volgen telefoontjes, bezoekjes aan het gemeentehuis, ze willen nog meer papieren. Nee, dit is echt de laatste die ze nodig hebben, de rest hebben ze.

Na een telefoontje van mijn kant blijkt er toch nog wat te missen.

Weer in de auto en het langs brengen.

Alle papieren die ze nodig kunnen hebben zijn er, dus wat mij betreft mogen ze, ze honderdmaal hebben.

Het is de onmacht die je voelt.

Weten dat je in je recht staat maar dat je dat wel moet bewijzen en de ander bepaalt wanneer je dat bewezen hebt.

De angst van wat er kan gaan gebeuren.

 

Het doet mij beseffen wat al die dappere mama's op de vlucht moeten voelen.

Al die vrouwen die hun kind een toekomst willen geven.

Die vrouwen die niet terug kunnen om wat voor reden dan ook maar dat wel moeten.

Ik ben heel vaak in een AZC geweest. Heb beide kanten van de verhalen gezien. 

Ben in vertrekcentra geweest en weet dat je niet iedereen kan binnen halen.

Ik heb altijd gedacht als je de illegaliteit in gaat, wat kan je, je kind dan bieden maar nu voel ik (een klein beetje) wat die vrouwen moeten voelen.

Het zijn de moeders waar de leidinggevende op doelde in zijn gesprek.

Als je weet dat terug gaan geen optie is en je moet weg, dan zorg je dat je zelf de regie in handen neemt, in de hoop dat alles beter is als het onmogelijke, terug gaan.

 

Terug gaan is voor Jeremiah ook onmogelijk.

Niet alleen voor hem maar ook voor mij.

Iedereen zegt dat het klopt, dat hij Nederlander is, alleen het vinkje ontbreekt.

Ik kan alleen maar hopen dat iemand even dat vinkje aanvinkt.

Het zal allemaal ongetwijfeld goed komen, het is niet iets wat je wilt meemaken maar het heeft mij wel geleerd hoe het voelt om afhankelijk te zijn van een vinkje en dat ik mij gelukkig mag prijzen dat we in een land leven waar we allemaal met een vinkje worden geboren. Want dat vinkje vertegenwoordigd zo ontzettend veel, vrijheid, gezondheidszorg, onderwijs...mogelijkheden!