Tijdens onze zoektocht naar vergunninghouders (lang leve vriend Google en het world wide web), ontdekten we dat er op dit moment vijf actief zijn in Nederland.

Hieronder zal ik kort beschrijven welke vergunninghouders er in Nederland zijn en met welke landen ze samenwerken.

 

1. A New Way.

A New Way (ANW) bemiddelt voor adopties uit Amerika. Het is het enige bureau dat zich helemaal heeft gespecialiseerd in één land. 

In Amerika is er vaak sprake van open adoptie en gaat het meestal om adoptie van pasgeboren baby's. De geboortemoeder heeft een belangrijke stem in het kiezen van de adoptieouders, 

De wachttijd tot voorstel kan -mede vanwege het open karakter van de adopties- heel kort zijn, maar kan ook 1-2 jaar duren.

 

2. Stichting Meiling.

Deze stichting wordt volledig gerund door vrijwilligers en richt zich op adopties uit China, Taiwan en Suriname.

Meiling bemiddelt voornamelijk voor kindjes met (medisch) special needs. Er volgt dan ook een speciale special need-intake ná de algemene intake.

De wachtlijst voor Suriname is op dit moment gesloten. Voor China wordt de wachttijd tot voorstel geschat op 2 maanden tot 1,5 jaar. Voor Taiwan 1-2 jaar na opsturen van je dossier.

 

3. De Nederlandse Adoptiestichting.

De Nederlandse Adoptiestichting (NAS) mag bemiddelen voor Amerika, Bolivia, Dominicaanse Republiek, El Salvador, Ghana, Haitï, Hongarije, Mongolië, Namibie, Nicaragua, Panamá, Sri Lanka, Tsjechië, Turkije, Portugal, Peru en Zuid Afrika. Een hele lijst aan landen dus.

Voor veel landen is de wachtlijst op dit moment echter gesloten.

Redenen zijn o.a. dat vergunningen verlengd moeten worden en dit veel tijd in beslag neemt, er onrust in het land is, er vragen zijn rondom het verloop van de adopties, er al voldoende aanmeldingen voor dat land zijn of omdat er weinig voorstellen uit een land zijn gekomen de afgelopen jaren en de vraag is of er nog wel verder samengewerkt gaat worden met het land.

Je kunt je bij de NAS op dit moment alleen nog inschrijven voor Haitï, Hongarije, Portugal, Peru en Zuid-Afrika.

De wachtlijst is bij de meeste landen dynamisch, wat wil zeggen dat niet zozeer gekeken wordt naar volgorde van inschrijving, maar meer naar welke ouders het beste bij een kind passen.

Hierdoor kunnen wachttijden sterk variëren, van 6 maanden tot ruim 3 jaar.

 

4. Vereniging Wereldkinderen.

Wereldkinderen bemiddelt voor Burkina Faso, China, Colombia, Thailand, Filipijnen en Zuid-Afrika.

Burkina Faso zit in de opstartfase oftewel de experimentele fase. Voor China zijn al voldoende aanmeldingen. 

Je kunt je op dit moment dus inschrijven voor de overige vier landen.

De wachttijden worden geschat op 2-3 jaar.

 

5. Stichting Kind en Toekomst.

Kind en Toekomst bemiddelt voor Sri Lanka, China, Polen, Nigeria, Slowakije, Bulgarije, Lesotho, Benin, Malawi, Congo, Oeganda, Ghana, Kirgizië.

Ook weer zo'n waslijst.

Bij Kind en Toekomst is echter voor bijna alle landen de wachtlijst gesloten, om redenen zoals beschreven bij de NAS.

Je kunt je alleen nog inschrijven voor China, mits je openstaat voor een kindje met zeer complexe (medische) special needs. Polen is een mogelijkheid als ten minste één van beide adoptieouders een Poolse achtergrond heeft.

 

Uit bovenstaande vergunninghouders moeten wij een keuze maken.

Na de raadsgesprekken en ontvangst van onze beginseltoestemming, moet het verslag van de Raad doorgestuurd worden naar de organisatie van onze keuze.

Als alles volgens planning verloopt moeten we er dus begin 2019 definitief uit zijn.

Maar hoe maak je die keuze? 

Waar baseer je je mening op?

Hoe kun je hier ooit uit kiezen?

Hoe weet je of je de goede keuze maakt?

 

Voorafgaand en tijdens de VIA-cursus, hadden we ons natuurlijk al verdiept in de verschillende opties.

Maar nu werd het langzamerhand echt tijd om knopen door te gaan hakken. 

Een aantal punten vonden wij belangrijk om mee te nemen in dit keuzeproces:

 

*Ervaringen van anderen met vergunninghouders. Er zijn veel blogs en discussiegroepen te vinden via internet, waar soms ook ervaringen met vergunninghouders naar voren kwamen. Natuurlijk is dit vaak eenzijdige informatie, maar toch interessant om te lezen. Je wilt graag samenwerken met een deskundige en betrouwbare organisatie en dan zijn ervaringen van andere adoptieouders altijd goed om mee te nemen in je overwegingen.

*Het soort landen waar de vergunninghouder mee werkt. Oftewel, welke landen spreken ons aan en welke minder. Dit ging bij ons puur op gevoel. Er vielen landen af en sprongen juist landen uit als het ging om cultuur, taal, type mensen, etc.

*De achtergronden van de kinderen. Dus: wat zijn veel voorkomende special needs per land, voor welke leeftijden moet je openstaan om in te kunnen schrijven voor een land, is er mogelijkheid tot adopteren van siblings/twee kindjes tegelijk, etc.

*Wachttijden en (in mindere mate) de verblijfstijd in het land zelf wanneer je het kindje gaat ophalen. Een wachttijd van 5 jaar vonden we bijvoorbeeld wel erg lang. En 4 maanden verblijven in een onveilig land, waar je alleen onder begeleiding de straat op kunt, sprak ons ook niet aan.

 

Op basis van bovenstaande punten kwamen we uit op drie opties: ANW, de NAS en Wereldkinderen.

Veel verder dan het terugbrengen van vijf naar drie opties, kwamen we nog niet.

We hadden geen voorkeur voor een specifiek land, alhoewel Amerika en de landen in Zui-Amerika ons wel erg aanspraken.

 

Gelukkig is het bij een aantal vergunninghouders mogelijk om kennis te komen maken, voordat je inschrijft. 

Dit kennismaken kan middels bel- en mailcontact, het bezoeken van open dagen, het bijwonen van een oriëntatiebijeenkomst of via een persoonlijk gesprek.

Bij ANW organiseren ze eens per maand oriëntatiegesprekken, waar je je voor aan kunt melden. 

Bij de NAS organiseren ze eens per maand oriëntatiegesprekken. We planden een afspraak bij beide organisaties.

Wereldkinderen bood geen mogelijkheid voor een kennismakingsgesprek en verstrekte alleen informatie per telefoon, mailcontact en hun website.

Mede hierdoor verschoof deze vergunninghouder voor ons wat naar de achtergrond en richtten we ons eerst op kennismaken met ANW en NAS.

 

In juli dit jaar stond de bijeenkomst van ANW gepland, in augustus het gesprek bij de NAS.

Wie weet kregen we op die manier meer duidelijkheid. Ik hoopte stiekem op een soort van ingeving, een teken van boven, een "jaaaa, dit voelt goeeeed!" -moment tijdens één van de komende gesprekken. Want op dit moment waren we er echt nog niet uit.

 

Over 14 dagen lees je hoe de kennismaking met de verschillende vergunninghouders verliep.

Tot dan! Liefs, Sophie