Het tweede raadsgesprek en het huisbezoek!

Aan het einde van het eerste raadsgesprek, kregen we de opdracht mee om ons levensverhaal op papier te zetten. 

We kregen gelukkig ook formulieren mee, waar de onderwerpen op stonden die in het verhaal verwerkt moesten worden. Zo zouden we wat houvast hebben tijdens het schrijven.

 

Ik keek er wel naar uit, om mijn levensloop op papier te zetten. Dus begon ik, weer eens overenthousiast, meteen de avond na het eerste raadsgesprek al te typen. 

Het complete verhaal moest 4-8 pagina's tellen, stond op het formulier. En het moest binnen twee weken worden ingeleverd.

Nou, dat werd nog een uitdaging. Niet om het binnen twee weken in te leveren. En ook niet om de 4 pagina's te halen. Maar wel om het binnen 8 pagina's te houden.

Want zodra ik ga typen, wordt een verhaal eigenlijk altijd langer dan gepland. Zo ook met deze opdracht voor de Raad.

 

Na het beantwoorden van alle vragen op het formulier, kwam ik uiteindelijk op 9 kantjes, 1 kantje teveel dus. Ik twijfelde om het gewoon zo in te leveren. Me helemaal aan de regels houden, is nooit echt mijn sterkste kant geweest. Dus waarom zou ik deze keer ook niet gewoon ietsje pietsje losbandig zijn en lekker 9 kantjes inleveren, dacht ik in mezelf.

Maar nee, toch maar niet. Laten we verstandig zijn, gewoon binnen de lijntjes blijven deze keer en het netjes bij 8 kantjes houden. Met wat trucs als lettertype verkleinen, alinea's aan elkaar plakken en spaties weghalen, lukte het me om er precies 8 pagina's van te maken.

Missie volbracht!

 

Hoe anders verliep de schrijfopdracht bij Jack. Een wereld van verschil.

Toen we de opdracht meekregen van de raadsonderzoeker, zag ik hem al ietwat wanhopig kijken. He-le-maal niet voor hem, zo'n levensverhaal op papier zetten. Misschien is het ook gewoon niet echt een mannending, dat schrijven, evalueren, reflecteren.

Of in ieder geval was het niet Jack's ding, dat had ik al snel door. Maar ja, het moest. Het was zelfs erg belangrijk.

Ik was benieuwd hoe het zou aflopen.

 

De eerste week na het raadsgesprek ging voorbij en Jack had nog geen letter op papier. De tweede week na het gesprek, vroeg ik er voorzichtig naar.  Er kwam een vaag antwoord terug. Iets met "te druk" en "zal er snel naar kijken" en "komt wel goed".

Jaja, dacht ik. Niks "te druk", je weet gewoon niet hoe en waar je moet beginnen. Ik suggereerde dat hij er misschien gewoon eens een avondje voor moest gaan zitten. Er kwam wat gebrom als reactie.

Ik hield er maar over op.

Ik wist dat Jack zelf ook heel goed doorhad dat hij aan het uitstellen was. En hij was tenslotte geen kleuter die sturing nodig had. Hij zocht het maar uit. 

Mannen...

 

De avond dat de opdracht uiterlijk verzonden moest worden, kwam ik thuis van pilates. Ik trof Jack aan de keukentafel aan, achter de laptop. 

Volledig in de focus. Nog net geen verwilderde blik en warrig haar, maar het zat er niet ver vandaan.

Om de laptop slingerden papieren, pennen, lege drinkglazen. Hij was begonnen. Eindelijk!

En hij was zelfs al bijna klaar.

Met trots liet hij me aan het einde van de avond zijn verhaal lezen.

Ta, wat kan ik er van zeggen. Typisch geschreven door een man. Kort maar krachtig. Elke vraag die op het formulier stond was netjes beantwoord, en zijn verslag was maar 3, 5 kantje lang. 3.5 kantje! 

Hoe kreeg hij het voor elkaar.

 

Het verslag was wel wat aan de korte kant dus. Maar ook daar waren trucs voor.

Deze keer werd het lettertype juist wat vergroot. werden wat extra witregels en spaties toegevoegd.

En daar waren, eindelijk, de 4 kantjes van Jack. 

Net binnen de tijd, hoe kon het ook anders. De opdracht kon worden ingeleverd!

Afgelopen november was het zover. De raadsonderzoeker zou die dag langskomen bij ons thuis, voor het tweede gesprek. We zouden onze levensverhalen gaan bespreken.

Hopelijk kwamen we een beetje normaal over via onze getypte verhalen, peinsde ik. 

En ging ze niet straks op mijn bank naar ons zitten kijken met zo'n bezorgde blik ofzo.

Dan zou ik echt dood gaan.

 

Ik maakte me druk over van alles, voorafgaand aan het tweede gesprek. Over of mijn huis wel schoon genoeg was. Over of ze niets iets zou willen drinken dat ik niet in huis had. Over of onze honden zich niet opeens als aso's gingen gedragen zodra ze er was. 

En zou ze echt in de keukenkastjes gaan kijken?

Zou ze boven de slaapkamers willen zien?

Help, de kinderkamer was nog niet af!

Of tenminste, er zat een kleurtje op de muur (olijfgroen, lekker unisex) en er lag tapijt in, maar het was verder nog helemaal leeg.

Was dat raar?

Hadden we meer moeten voorbereiden?

 

Daar was ze. Stipt op tijd. Geen tijd meer om te piekeren nu. Focus, Sophie!

Na binnenkomst plofte de raadsonderzoeker op de bank en begon ze gezellig met Jack te praten.

Oké, dacht ik. Eerst vragen wat ze wil drinken.

Geen huiszoeking dus voorlopig, geen keukenkastjes die geïnspecteerd worden of slaapkamers die gekeurd worden.

Gewoon koffie zetten met iets lekkers erbij.

Niet struikelen met de koffie onderweg van de keuken naar de kamer.

En snel gaan zitten en me in het gesprek mengen.

 

Het gesprek verliep net als de vorige keer, prettig. De levensverhalen werden doorgenomen en er werd flink doorgevraagd op sommige onderwerpen.

Wat wil je meenemen uit je eigen opvoeding, wat wil je juist anders doen dan je ouders deden.

Hoe heb je de kinderloosheid tot nu toe ervaren, hoe is het verwerkt, ging dat bij allebei hetzelfde of juist niet, hoe ging je daarmee om.

Hoe is jullie relatie ontstaan, hoe stabiel is die, wat gaan knelpunten worden als de gezinssituatie veranderd, hoe ga je die opvangen, hoe gaan de taken verdeeld worden.

 

Ik kan je zeggen, na twee uur praten was ik kapot. Het voelde echt als een ondervraging. Niet dat het vervelend voelde, zeker niet, maar je moest wel continu scherp zijn.

Je kon niet even achterover leunen.

Logisch natuurlijk, ze moeten ook een goed beeld krijgen en daarvoor is doorvragen van belang.

Maar ik was blij toen we de raadsonderzoeker konden uitzwaaien na het gesprek.

Er was geen rondleiding door het huis geweest. De keukenkastjes waren dicht gebleven en ook was ze niet boven geweest.

De klik met de onderzoeker was er nog steeds en het was gelukt om te kunnen verwoorden wat we bedoelden.

Overall positief dus. En vooral blij dat we het gesprek achter de rug hadden.

 

Tussen het tweede en derde gesprek, moesten we ons verder gaan verdiepen in special needs. De lijst met special needs, die we eerder hadden gekregen (en overigens ook al tijdens de VIA-cursus hadden ingevuld), moesten we nogmaals los van elkaar invullen en daarna een definitieve versie maken.

Die zouden we in gesprek 3 bespreken.

Weer huiswerk dus. En heel belangrijk huiswerk.

Want de wensen en grenzen die we aan zouden geven, waren bepalend voor welke match gemaakt zou worden.