Als je het een kwart eeuw noemt klinkt het best wel lang maar zo voelt het niet.

Het voelt als de dag van gisteren dat ik daar in Groningen in het UMCG lag met een zwangerschapsvergiftiging en Sinterklaas de zaal op kwam. "Wie gaat er vandaag bevallen, heb ik ook een leuk cadeau dit jaar". 

Beroerd van alles vond ik de grap nog slechter dan dat hij is maar uren later bleek ik degene te zijn die van die kamer zou bevallen en op 5 december mijn eerste kind op de wereld zou zetten.

Niet zonder slag of stoot, doordat ik geboren ben met een open ruggetje bleek de baby onmogelijk door het geboortekanaal te kunnen, het vruchtwater brak en hij bleek erin gepoept te hebben, de hartslag viel weg en ik raakte van de wereld. Een spoedkeizersnede volgde.

 

Nooit vergeet ik meer het moment dat hij mijn kamer op gereden werd. Een klein mannetje met gitzwarte krulletjes en priemende, nieuwsgierige oogjes die de wereld inkeken met een blik die ik nog nooit had gezien.

Ik kreeg hem in mijn armen en fluisterde in zijn oor "Wat er ook gebeurt, hoe het leven ook zal lopen, het komt altijd allemaal goed".

Op dat moment kon ik niet weten hoe hard hij die woorden soms nodig zou hebben in zijn leven. Hoe hard ik mezelf soms gedurende zijn leven aan die woorden zou moeten herinneren.

Wat ik wel wist was wat ik nu nog steeds weet, hij komt er!

 

Van baby met gitzwart haar veranderde hij al snel in een dreumes met spierwit haar. Hij liep met 9 maanden en sprak al snel als een oud mannetje. Iedereen vond het opmerkelijk en het consultatiebureau maakte zich al gauw zorgen. Er moest een stempel op maar ik zag daar de toegevoegde waarde niet van in. Jong en eigenwijs, zo zou ik snel te boek komen te staan maar dat was het niet. Nu ben ik een oude moeder en zou ik het nog zo hebben gedaan. Het was ook geen eigenwijsheid, al ben ik dat zeker wel, het was het vertrouwen dat ik had in dat hij goed was zoals hij was en dat een stempel daar niets aan zou veranderen.

Zodra hij naar school ging bleek al snel dat een stempel noodzakelijk was. Ze hadden dat nodig zodat hij het onderwijs kon krijgen wat bij hem aansloot. Hij kreeg een stempel na vele onderzoeken, Asperge, een enorme v-p kloof en hoogbegaafd. Prachtige woorden maar het onderwijs ging met die mix niet aansluiten dat werd al snel duidelijk.

 

Hij genoot van buiten zijn, zijn eigen plan trekken, uren met Playmobil spelen, nog langer alles uitpluizen over de Middeleeuwen en kletsen. Urenlang vertelde hij verhalen, weetjes en feiten of vroeg vraag na vraag over hoe dingen zaten. Discussiëren was favoriet.

Kyana werd ouder en steeds meer zag hij in hoe dingen die voor haar geen enkele moeite kostte hem lastig afgingen. Dat hem hele andere dingen veel makkelijker afgingen dan de hele school bij elkaar zag hij niet. Logisch, we zien nou eenmaal altijd het negatieve beter dan het positieve. Zelfs bij een autist is dat zo, zoals hij zelf vaak voor de grap zei.

 

De basisschool werd ingeruild voor de middelbare school en verder dan een diploma en een hele mooie vriendschap bracht het hem niet veel. Iets waar ik een bepaalde docent tot op de dag voor verantwoordelijk houd.

Wat moesten we vaak de vraag beantwoordde 'Hoogbegaafd en dan op de MAVO, dat klopt toch niet?'.

Nee, qua intelligentie klopt dat niet maar qua onderwijssysteem kwam het daar wel op uit. Nooit heb ik mij daar druk over gemaakt, uiteindelijk kom je daar waar je zijn moet. Soms met een omweg, een extra afslag of tegen de stroom in maar je komt daar waar je zijn moet.

Na de MAVO volgde het MBO en al snel bleek dat dit al een stuk beter bij hem aansloot.

Hij ging stage lopen en waar ik nog even dacht 'Hoe gaat dit lopen?' bleek hij zich prima te redden. Eindelijk deed zijn kennis ertoe. Was het snelle oppikken van dingen en het gewend zijn dat je niet weet hoe de omgang gaat en je je dus moet aanpassen op de omgeving een voordeel. 

Het MBO volbracht hij fluitend en het HBO volgde. Nog meer was hij op zijn plaats.

 

Hij was niet langer dat kind dat anders was. Hij was gewoon Djimon, een student met een vriendin, vrienden enz.

Die stempel is vervaagd, die staat niet meer voorop. Tot je in Nederland bijvoorbeeld gaat afrijden dan komt zo'n stempel opeens weer in beeld en moet je allerlei extra tests doen (die ook weer extra geld kosten, alsof je rijbewijs halen al niet genoeg kost). 

Inmiddels is hij succesvolle hardwerkende ondernemer, gaat hij volgend jaar trouwen en heeft hij zijn eigen huis gebouwd.

Trots ben ik op hem, op wie hij is, op wat hij heeft bereikt, op wat hij nog allemaal wil bereiken en ik ga hem missen. 

Ik zou liegen als ik zei dat het mij niets deed dat mijn oudste kind uitvliegt. Het is dan wel niet ver en ik zal hem vast nog wel dagelijks zien maar het is toch anders. Het hoort zo, het is iets wat ze van dat kleine jongetje jaren terug niet hadden verwacht maar ik wel geloofde.

Het is niet alleen maar trots, alhoewel die overheerst, maar ook een gevoel van iets afsluiten. Iets afsluiten dat voor je gevoel eeuwig had mogen duren, want het is gewoon leuk om hem in huis te hebben.

Een kwart eeuw geleden maakte hij mij moeder en leerde hij mij direct datgene waar je als moeder het meeste aan hebt, gewoon je gevoel en eigen pad volgen, dan komt het goed.

Lieve Djimon van harte gefeliciteerd met je verjaardag, maak er een mooie dag van!!