De volgende dag besluit ik een rustig dagje in te lassen. Een ontmoeting met familie is prachtig maar brengt ook een hoop emoties met zich mee en die verwerkt iedereen op zijn of haar eigen manier. Een ding dat voor iedereen geldt is dat het een plekje moet krijgen.

Terwijl iedereen die ochtend rustig iets voor zichzelf doet besluit ik nog een keer contact te zoeken met de familie van River en Jeremiah maar ook met de moeder van Joshua.

Oma reageert snel en zegt dat we elkaar zaterdag gaan zien. Dat ze samen met de jongens komt en het zeker door zal gaan. 

Op mijn vraag waar we af gaan spreken blijft het heel lang stil. Ik vermoed dat er achter de schermen druk overlegd wordt. 

Als het een tijd lang stil is maar ik wel iedere keer een bericht getypt zie worden maar niets zie verschijnen snap ik dat ze het lastig vinden om iets aan te geven. Blijkbaar is alles wat ze typen niet goed genoeg om te versturen.

Later zal mij duidelijk worden dat het voor mij zo normaal is om gevraagd te worden waar we zullen afspreken dat ik er van uit ga dat een ander die vraag ook regelmatig krijgt.

Ze zullen mij uitleggen dat als je 'minder hebt', 'je minder belangrijk bent', je verslaafd bent of bent geweest, je dakloos bent of bent geweest, die vraag nooit gesteld wordt. Je krijgt dan te horen waar je moet verschijnen, te horen waar je mag zijn, te horen waar je moet zijn maar niet de vraag waar wil je zijn.

Dat gegeven komt binnen.

Ik probeer altijd oog te hebben voor iedereen, open te staan, vrij van oordelen, mensen gelijkwaardig te behandelen, ieder in zijn waarde te laten maar dat doe ik wel met mijn eigen referentiekader. Door dit te vragen heb ik de keuze veel te groot gemaakt. Als je die ene keer kan beslissen dan moet het perfect, wat wordt er dan van je verwacht. Het gaat dan ook nog eens om een afspraak met je kleinkinderen, laagdrempelig kan je denken maar er is heel veel gebeurt, dingen waar ik nooit over ga uitweiden maar dat ze geen fouten wil maken snap ik zo goed als ik later hoor hoe 'raar' mijn vraag is.

Ik antwoord dat alles goed is, dat zij de omgeving veel beter kennen en dat wij overal voor in zijn. Dat we het liefste afspreken op een plek waar zij zich fijn en veilig voelen.

Direct verschijnt er een antwoord. Ze zouden het liefste bij een restaurant afspreken, een restaurant dat voor hun een speciale betekenis heeft.

Deze reis kom ik mezelf regelmatig tegen, ik pleit er altijd voor dat je niet moet invullen maar dat ik dat toch doe kom ik later achter als we dat weekend bij het restaurant arriveren. 

 

Ik vertel de kinderen dat we hoogstwaarschijnlijk dit weekend oma gaan zien. Ik houd het allemaal bewust een beetje vaag om geen verwachtingen te scheppen die niet waargemaakt kunnen worden.

Ondanks dat het een misschien is zie ik die stralende blik in hun ogen.

Die blik maakt dat ik ook weer een berichtje naar hun buikmama stuur. Ik schrijf haar dat we zaterdag af gaan spreken met haar moeder en dat het een droom zou zijn die uitkomt als zij ook aansluit, dat ik begrijp als het niet lukt, niet kan of dat ze niet wil. Ik schrijf haar dat wat zij beslist de juiste keuze is.

Met een diepe zucht doe ik de telefoon in de rugzak en roep ik iedereen bij elkaar. Ondertussen is mijn hoofd nog bezig met twijfelen want waar doe ik goed aan, wat moet ik zeggen of doen om het moment waar iedereen zo naar uitkijkt doen uit te komen. Ik weet het niet en besluit te blijven doen wat mijn gevoel mij ingeeft.

Diep van binnen weet ik dat als er geen ontmoeting plaats zal vinden, in de weken dat wij in Amerika zijn, ik het mezelf kwalijk zal nemen. Dat ik voor altijd zal denken dat ik andere berichtjes had moeten sturen, terwijl ik natuurlijk ook weet dat ik doe wat ik kan en ik nou eenmaal niet de regie kan nemen over hoe alles zal verlopen. 

 

We gaan eerst  langs de Target om een autostoel op te halen. De autostoel die ik mee had is nog steeds niet boven water en de stoel die ik kon huren op de luchthaven moet terug vanavond en ze hadden geen andere stoel te huur. Het is jammer dat de stoel die we meegenomen hadden kwijt is maar dat we er nu een moeten kopen ipv huren is geen probleem. Een autostoel kopen is goedkoper dan hem nog 2 weken huren. Bij de Target kopen we ook cadeaubonnen om uit te kunnen delen aan mensen die het hard kunnen gebruiken.

Het verschil tussen arm en rijk lijkt nog wel groter dan de vorige keren dat ik in Florida was. Er zijn vooral meer vrouwen, oudere mensen en gezinnen te zien. 

Je bent een loonstrook van de straat verwijdert is hier iets dat voor vele de reden is dat ze geen woning meer hebben.

Het ontbreken van een sociaal vangnet, het moeilijk terug kunnen komen na afgegleden te zijn, het is schrijnend om te zien wat het met mensen doet. Lang niet iedereen die op straat woont is daar terecht gekomen door een verslaving. Het kan iedereen overkomen dat is wel duidelijk als je hier om je heen kijkt.

 

We zwemmen bij het huisje, spelen spelletjes en kletsen heel wat af over de ontmoeting van de vorige dag.

Zijn zus heeft aangegeven dat ze het heel fijn zou vinden als we zaterdagochtend komen kijken bij de voetbalwedstrijd van haar zoontjes. Op dat moment denk  ik nog dat ze het gewoon een leuk moment vindt om met ons te delen, later zou ik er achter komen dat er meer achter schuil ging.

Net zoals Starbucks onlosmakelijk verbonden is met de adoptie van de kinderen is The Cheesecake Factory dat ook. We besluiten er die avond te eten, zo zijn we in de buurt van het vliegveld om Djimon op te halen.

We eten heerlijk en halen samen herinneringen op. Dan komt het appje van Djimon dat hij gestrand is in Atlanta. Vanwege noodweer weten ze niet wanneer er verder gevlogen gaat worden.

Wij besluiten naar huis te gaan en af te wachten wanneer hij weer kan vliegen.

Uiteindelijk blijkt dat pas laat op de avond te zijn.

Wat is het fijn om weer compleet te zijn!

 

Als we naar bed gaan zie ik een berichtje binnen komen van Joshua zijn oma. Ze gaat er alles aan doen om hem te zien, om haar kleinkind voor het eerst te ontmoeten. Om hem recht in zijn ogen te zeggen hoeveel ze van hem houdt. Het berichtje naar zijn moeder blijft ongelezen, toch blijf ik hoop houden dat we haar ook gaan zien.

Deze reis heeft nu al zoveel gegeven en wat staan er mooie ontmoetingen op de planning. Wat brengt deze reis veel op verschillende manieren.

Een spiegel, een kijkje in een totaal ander leven, een verhaal van hoop en liefde die altijd winnen.

Een verhaal dat zeker niet altijd makkelijk is maar wat ik nooit had willen missen.