Lieve Natas,
Na een relaxt weekend ging de maandag van start met alles wat mis kan gaan op een maandag.
Joshua lag languit in een plas toen we op school aankwamen, ik kreeg net een belangrijk telefoontje terwijl een sollicitant klaar zat en toen ik een document op de computer moest openen, dacht mijn computer zoek het zelf uit en bleef het scherm zwart.
Het was dat moment dat de wereld zwart kleurde.
Utrecht, wat een drama.
Het maakt niet uit waar ter wereld het plaatsvind, overal is het vreselijk maar toch kan ik niet ontkennen dat het anders voelt, als het zo dichtbij komt.
Zinsy is op maandag eerder thuis als de andere kinderen. Ze mag nooit steeds niet fietsen in verband met haar epilepsie en daarom haal ik haar op vanuit de gymles waar de rest van de klas op de fiets heen gaat.
Terwijl ik aan het werk ben, komt ze naast mij zitten.
"Mama, was je vroeger ook bang voor terrorisme?"
Ik graaf diep maar kan mij niet herinneren dat ik op haar leeftijd ooit van het woord gehoord had.
Tuurlijk, er gebeurde ook vreselijk dingen maar waren wij als kind daar echt mee bezig?
Ik kan het mij niet herinneren.
Als ik haar gezicht zie, is dit niet iets wat zij zich niet kan herinneren als ze straks net als mij met haar kinderen zit.
Ik lag als kind niet onder een steen.
Was maatschappelijk zeer betrokken.
Ik vroeg voor mijn 10 verjaardag geld om een foster parents kindje te kunnen onderhouden.
Maar van terrorisme had ik nog nooit gehoord.
Onze wereld was ook gewoon kleiner.
Verder dan het journaal en de krant die op tafel lag kwam je niet.
Er was geen constante bron voor informatie.
En was dat niet stiekem heel fijn?
Ik ben de laatste die zijn kop in het zand wil steken.
Maar alles weten, zeker als kind maakt toch niet gelukkig?
Ik begrijp het al niet, laat staan een kind.
Ze vroeg mij of het nut heeft, om een afbeelding dat je meeleeft te plaatsen op je instagram of facebook.
Ik zei haar dat veel mensen dit deden uit respect.
Omdat ik benieuwd was hoe zij er over dacht vroeg ik het ook aan haar.
Haar antwoord intrigeerde mij "Ik denk dat het vrij zinloos is, respect hoor je gewoon te hebben. Dat iemand dat heeft voor zo'n situatie daar moet je van uit kunnen gaan. Ik zou het mooier vinden als mensen iets deelden met de tekst "Ik zie dit als een daad van een persoon en kijk dus ook geen andere mensen er op aan"
Uiteraard had mijn meisje dat altijd een andere mening heeft dan het gemiddelde.
Die altijd diep over de dingen nadenkt, die later wil onderzoeken waarom de dingen zijn zoals ze zijn, hier ook een uitgesproken mening over.
"Ja mam, als je dat deelt dan heb je echt respect. Dan zie je wie dit doet en blijf je voor ogen houden dat de rest dit ook niet wil. Want als we dat verliezen dan komt er oorlog".
Lieve Natas,
Ik heb ook wel eens een afbeelding gedeeld waarop ik mijn medeleven uitte. Ik deed dat omdat ik de dingen die plaatsvinden echt afschuwelijk vind. Maar nu ze dit zo zei, denk ik ergens dat ze gelijk heeft.
Laten we vooral het tegenlicht zijn, zorgen dat er niet in haat vervallen wordt maar dat we elkaar blijven zien.
Niet in groepjes maar als mensheid.
Het is erg dat kinderen over zulke dingen na moeten denken in hun jeugd.
Dat ze stil staan bij dit dreigende gevaar in een vrij land.
Stond jij er vroeger bij stil?
Hoe denk jij dat de wereld straks zal zijn voor onze kinderen, zal er angst zijn in een vrij land?
Deel jij zulke berichten?
Ik ben benieuwd, want wat vind ik dit lastig.
Een twintig jarige staat hier weer totaal anders in als een 15-jarige en die staat er weer anders in als een 9 jarige.
Ik als moeder kan alleen maar hopen dat iedere moeder s'avonds haar kinderen weer veilig in haar armen kan sluiten.
Lieve Natas,
Geniet van je weekend!
Liefs, Charlotte
Lieve Charlot,
Afgelopen weekend was ik in Parijs, een heerlijk weekend met mijn collega's en partners.
De stad van de liefde. En de stad van de gele hesjes.
Toen ik een propvolle metro stond, tussen de Parijzenaren voelde ik me voor het eerst kwetsbaar.
Ik was me enorm bewust van de kwetsbaarheid van het moment.
Toegegeven, ik ben geen held en sowieso best bang uitgevallen, maar toen ik door de luidspreker een boodschap hoorde galmen, dat de metro niet kon vertrekken, omdat er iemand op het spoor liep - kreeg ik het toch een beetje benauwd.
Later werden alle metro stations gesloten en liepen we op een uitgestorven Champs Elysees met gesloten winkels, dichtgetimmerde ramen en in de verte rookpluimen, politiebusjes en een joelende mensenmenigte.
De posters van Charlie Hebdo hangen in de stad, als stil maar duidelijk eigenwijs protest.
Alsof ze willen zeggen. Wij zijn niet klein te krijgen, we zijn niet bang. Fuck You.
Het was niet alleen de kwetsbaarheid maar ook de kracht die voelbaar was, in Parijs.
Parijs heeft voor ons sowieso een bijzondere connectie. Zoals je weet, zijn wij grote muziekliefhebbers. We gaan dan ook vaak naar concerten en festivals.
De nacht dat Bram werd geboren (13-11-2015) was de nacht van het drama in Le Bataclan.
Terwijl we met de telefoon in ons hand zaten, wachtend op Het Telefoontje dat hij er was en ons leven voorgoed zou veranderen, zaten we televisie te kijken en vol ongeloof te kijken naar het drama dat zich voltrok.
Blijdschap en ongeloof.
Nieuw leven en einde van het leven van zo veel jonge mensen - het lag zo dicht bij elkaar.
Het zijn momenten waarop je beseft ik had dat ook kunnen zijn.
Het is niet alleen de afstand, maar de manier waarop je jezelf kunt identificeren met de situatie, wat vaak zorgt dat het binnenkomt, wat je bang maakt.
Dit gevoel kreeg ik ook bij het zien en horen van het drama dat zich voltrok in Utrecht.
Dat hadden wij kunnen zijn.
Onze vrienden, collega's of onze kinderen. Het kan iedereen overkomen.
Het is vreselijk.
Ben ik bang?
Best wel.
Niet zo zeer voor een aanslag.
Het kan iedereen overkomen. Je kunt je niet overal voor verstoppen en binnen blijven, waar ik wel bang voor ben, is wat het teweeg brengt.
Meteen ontploft Social Media. Het "wij" tegen "zij" gevoel. Termen als "terug naar hun eigen land".
Die haat in die boodschap, dat maakt me bang. Het gevoel, de verdeling, de haat.
Daar word ik bang van.
Ik ga het niet meer doen. Het je suis Charlie, je suis Parijs, je suis Utrecht....want je suis er helemaal klaar mee namelijk.
We kunnen niet met een hashtag de wereld redden, om over 5 minuten weer ons beklag te doen over het weer, of over de breuk van Yo en Wes.
Het enige dat we zelf kunnen doen, om dit nu en in de toekomst te veranderen is onze kinderen te leren om in gesprek te blijven met elkaar, minder te veroordelen en meer te begrijpen.
Of het nu gaat om moslims, christenen, links of rechts.
Accepteren en respecteren. In gesprek blijven, aanvaarden dat mensen anders denken dan jij en leren om hier ruimte aan te geven.
Het is geen wij tegen zij, wie heeft de grootste en wie is de baas.
When the power of loves overcomes the love of power, the world will know peace (Jimi Hendrix)
We hebben nog een lange weg te gaan.
Liefs Natasja.
Reactie schrijven