Alles  en iedereen zit in de auto. Klaar voor 2 dagen Miami.

Er is enorm veel te zien en te doen in Miami maar wij gaan er heen met het doel om Joshua zijn buikmama en familie te ontmoeten.

Daarnaast is het de bedoeling om belangrijke plekken uit zijn eerste weken te bezoeken. De rit duurt lang en de meeste gebruiken die tijd om lekker bij te slapen. 

Mijn hoofd maakt overuren want hoe moet het zijn als je helemaal naar de andere kant van de wereld vliegt om je moeder te zien maar ze niet komt.

Het is voor een buitenstaander zo makkelijk om het te veroordelen maar als het niet alleen maar een verhaal is wat je hoort maar een deel van je leven is, als je de mensen kent die horen bij het verhaal, dan zie je ook die andere kant.

Het weer moeten loslaten, de verwachtingen waaraan voldaan moet worden en zo zijn er nog veel meer dingen. Daarnaast gaan we er bijna vanzelfsprekend vanuit dat iedereen kan plannen, dat iedereen tijdsbesef heeft, dat iedereen kan overzien wat een beslissing nemen inhoud voor de ander. Helaas voor alle partijen is dat geen vanzelfsprekendheid.

 

Bij iedere stop stuur ik haar een berichtje dat we komen en haar heel graag willen zien. Ze reageert niet. Haar moeder wel. Oma wil niets liever dan ons ontmoeten. Eindelijk na 14 jaar voor het eerst haar kleinzoon zien, hem in haar armen sluiten, hem zeggen hoeveel ze van hem houdt. 

Hoe fijn het ook is dat hij zijn oma voor het eerst zal ontmoeten, het is niet zijn moeder.

Zij is wat ik nooit zal worden, zij is wat ontbreekt.

Ik leg zijn oma uit dat haar dochter niet reageert en hoe belangrijk het voor hem is om haar te zien. Ze begrijpt het direct en zegt dat ze er alles aan zal doen om haar ook te laten aansluiten.

 

We zijn er bijna en nog steeds heb ik niets gehoord van haar. Het is tijd om hem en de andere voor te bereiden op het feit dat haar ontmoeten er hoogstwaarschijnlijk niet in zit. De woorden komen moeilijk mijn mond uit. Deze teleurstelling ongekleurd en pedagogisch verantwoord brengen is iets wat mij moeilijk valt.

Ik wil niets voor hem aan deze ervaring inkleuren. Ik wil hem duidelijk maken hoe moeilijk het voor zijn moeder is maar wil hem ook zijn gevoelens over het feit dat hij nu hier is en zij dan misschien niet komt, niet ontnemen. Dit is zijn verhaal, hij mag het kleuren zoals het voor hem goed voelt maar wat is het lastig om compleet neutraal te blijven als je je kind zo ziet worstelen.

Heen en weer geslingerd te zien worden tussen loyaliteit en het gevoel niet belangrijk genoeg te zijn om te ontmoeten.

Het zijn de andere kinderen die er een draai aan geven door hardop erop los te fantaseren hoe zijn oma zal zijn.

 

We zijn er te vroeg en kijken eerst even waar het hotel is waar we overnachten. Op de parkeerplaats fatsoeneert iedereen zich na de lange rit. Bij zo'n eerste ontmoeting wil je er toch niet helemaal verkreukeld bij zitten.

Ik check weer of ze al gereageerd heeft en dat blijkt niet het geval te zijn. Weer stuur ik haar een berichtje en dan reageert ze direct. Ze is boos, boos op mij.

Ik heb geen idee wat ik verkeerd gedaan heb en dat schrijf ik dan ook terug.

De woorden verschijnen snel in mijn scherm 'Je bent stiekem, je doet dingen achter mijn rug'.

Er is genoeg wat je over mij kunt zeggen maar ik ben nooit stiekem en zal nooit iets achter iemands rug om doen, ik heb dan ook geen idee waar ze op doelt. Toch overvalt mij een enorm schuldgevoel. Straks ontloopt Joshua de kans om zijn moeder te zien door iets wat ik verkeerd heb gedaan, al heb ik geen idee wat dat is.

Natuurlijk schrijf ik direct terug dat het mij spijt als ik haar een vervelend gevoel heb bezorgd maar dat ik oprecht niet weer waar het om gaat.

Het blijkt te gaan om het feit dat Joshua zijn zus heeft ontmoet. Ze is van mening dat ik dat aan haar had moeten vragen. Nou is dat niet logisch want Joshua zijn zus is niet bij haar opgegroeid en heeft amper contact met haar, daarnaast is Joshua zijn zus een volwassen vrouw met 2 kinderen die haar eigen keuzes maakt. Toch snap ik haar.

Het steekt, ze voelt zich gepasseerd. 

Ik benoem dat en schrijf haar dat we hopen haar alsnog te ontmoeten.

 

Een open adoptie is prachtig. Iedere dag ben ik er dankbaar voor maar het is niet iets wat geen moeite kost. Het is een relatie die onbetaalbaar is maar het is ook een relatie die keihard werken kan zijn. Juist omdat hij zo onbetaalbaar is. Het is geen keuze om erbij weg te lopen. Het is geen keuze om het even te laten rusten, we zijn nu hier. Nu is de kans er voor een ontmoeting. 

We kunnen niet wachten tot iedere emotie een plekje heeft gekregen. Ik kan alleen maar hopen dat zijn buikmama dat nu ook kan.

 

Zijn oma appt het restaurant door waar ze graag wil afspreken en laat erbij weten dat ze een van haar andere dochters meeneemt. Ook zij is inmiddels op de hoogte van het probleem dat er is. 'Trek het je niet aan, je hebt goed gehandeld' schrijft ze en het zijn slechts een paar woorden maar wat betekenen ze op dat moment veel. Zij had het ook zo gedaan. 

We rijden naar het restaurant en wachten op wie komen gaat.

Zullen het de tante en oma zijn die hij nog nooit zag of zal zijn moeder ook aansluiten.

We wachten bijna een uur en de moed zakt mij in de schoenen.

Zullen ze nu allemaal niet komen?

Dan komt ze eraan lopen, dit kan niet anders dan zijn oma zijn. Het is zo apart om iemand die je enkel van foto's kent in het echt aan te zien komen lopen. Wat lijkt ze op hem, wat is ze blij hem te zien.

Vlak achter haar loopt zijn tante, een prachtige vrouw die duidelijk net zo blij is. Ze geeft mij een knuffel, bedankt mij voor alles en zegt dan zacht 'het kan maar zo zijn dat ze nog komt, ze trekt wel bij en hopelijk is het dan nog niet te laat'.

We maken er gewoon een hele lange lunch van antwoord ik en met elkaar, als een grote familie nemen we plaats in het restaurant.

Wat ben ik blij dat ze elkaar kunnen ontmoeten maar ondanks dat dit een prachtige ontmoeting is kan ik alleen maar denken 'Lieve dappere buikmama kom alsjeblieft ook'.