"Wij kunnen niets meer voor u doen, het spijt me" Ze gaf ons een hand. En daar stonden we dan. Onze jas was niet eens uit geweest. Het gesprek had nog geen minuut geduurd. Anderhalf jaar. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Prikken, meten, testen, janken en weer doorgaan. En dat alles was voorbij in één minuut. Ons fertiliteitstraject. Het traject dat elke dag, van uur beheerste kwam met het dichtslaan van een deur tot einde.