Die ochtend zitten we al vroeg in de auto richting St Pete, het is ongeveer anderhalf uur rijden. Niet ver dus maar toch heb ik besloten om deze avond daar in een hotel te verblijven. 

Het hotel waar we de laatste keer ook verbleven.

Een hotel met maar een paar kamers, allemaal gelegen op de begane grond met directe toegang tot het strand. Een paradijsje als je het mij vraagt.

Geen luxe maar een uniek plekje. 
Achter dit hotel staat het huis waar we de eerste weken met River doorbrachten. Oneindig veel herinneringen liggen hier en het plan was om die daar op te halen en nieuwe te maken.

Ik kan je verzekeren dat dat is gelukt.

 

De eerste stop is bij de pier van St. Pete. We parkeren de auto en lopen over de pier, spelen in de speeltuin, genieten van het mooie weer en lopen dan het centrum in om de streetart te bewonderen.

Dat je op zo'n reis nooit weet wanneer zich een moment voordoet waarbij een snaar wordt geraakt is een feit.

Dit tripje, deze ochtend, had ik ingeschat als een rustig moment, de vele vragen en emoties had ik verwacht als we bij het strand zouden komen en als we bij Clearwater zouden zijn maar toen gebeurde het.

Vlak voor ons loopt een jonge man, hij mompelt een beetje in zichzelf maar het kan ook zijn dat hij aan het bellen is want hij heeft één oortje in. Het is een onopvallende jonge man, zo'n jongen waarvan je er heel veel ziet als je op straat loopt. Een shirt, een petje, een wijde korte broek en een stel sneakers aan zijn voeten. Grote voeten dat viel een van de kinderen op terwijl we achter hem lopen.

Hij steekt de weg over en wij iets later ook. Hij loopt net als ons rechtdoor, gewoon lopend, niet slingerend, niet langzaam of met vreemde armbewegingen maar gewoon lopend zoals wij ook deden. Dan valt hij in een klap neer. Gewoon zo om, hij steekt geen hand uit om zijn val te breken, maakt geen geluid, niets. De pok die luid te horen is als zijn hoofd de stoep raakt is ongelooflijk. Dat een hoofd er niet tegen bestand is, is ook duidelijk.

Waar ik eerst nog even denk dat hij een hartstilstand o.i.d. heeft gekregen loopt iedereen om ons heen door en zegt "Weer zo'n verslaafde". 

Ook wij lopen door. Binnen een seconde zijn daar de eerste vragen van Jeremiah 'Wat gebeurde er?' River antwoord direct kort maar bondig 'Drugs'.

Je ziet alle radertjes in Jeremiah zijn hoofd draaien terwijl zijn hand de buggy waarin Julius ligt te slapen steeds steviger vasthoudt.

'Hij zag er wel normaal uit he mama?' 

Ik kan niet anders bevestigen dan dat dat zo was.

'Buikmama gebruikt ook drugs, valt zij ook zo raar om?'

Ik antwoord hem dat ze inderdaad drugs gebruikt en dat ik niet weet of zij ook zo om valt.

'Niemand hielp hem, als ik val helpen mensen wel, is dat omdat het door de drugs komt?

Ik zeg hem dat ik niet kon helpen, dat ik de wegen niet weet die in Amerika moeten worden bewandeld bij zo'n situatie en dat iemand die alleen of met uitsluitend volwassenen is beter kan helpen dan iemand met kinderen bij zich.

'Ja, dat snap ik ook wel' zegt hij enigszins geïrriteerd. 'Maar helpen mensen je niet meer als je aan de drugs bent, dat wil ik weten?'

Ik antwoord hem dat ik vermoed dat dat vaak wel zo is.

Dat kinderen soms de vinger weten te leggen op dat wat we weten maar liever niet aan denken weet ik uitstekend maar op dat moment kwam het echt even binnen toen hij zei 'Maar niemand weet toch waarom iemand is gaan gebruiken, je zegt zelf altijd dat buikmama haar leven zo gelopen is en dat je het kunt begrijpen en haar altijd zal helpen maar omdat niemand die hier nu is het verhaal van hem kent doet niemand iets'.

We zijn inmiddels al een stuk verder gelopen en wachten bij het stoplicht, terwijl ik achterom kijk zie ik de jongen gewoon lopen zijn shirt om zijn hoofd geknoopt voor de hoofdwond. 

Ik zeg de kinderen dat ik heb gezien dat het goed met hem gaat. De reacties zijn uiteenlopend van wat fijn tot ja, dit keer wel.

Hoe vaak zullen er nog mensen vallen zonder dat er een vangnet is vraag ik mij af.

Natuurlijk is het zo dat je een verslaafde pas kan helpen als hij of zij dat zelf echt wil en kan maar voor die tijd, voor dat iemand echt afglijd hoe vaak wenden we niet onze blik af om maar niet belast te worden met de ellende van een ander. Goedpratend met de woorden dat ook wij niet dat verschil kunnen maken.

We kunnen vaak geen verschil maken maar ik weet door de vele gesprekken die ik heb gevoerd met zowel jongeren die in de problemen zijn gekomen als verslaafde, gevangenen en psychiatrisch patiënten dat gezien blijven worden wel degelijk een verschil maakt. Een verschil om je mens te blijven voelen.

Hoe belangrijk dat stukje is, dat gezien worden kwam ik die woensdagavond achter maar daarover de volgende keer.

 

De jongste kinderen speelde nog even op de waterspeelplaats waarna we naar de auto gingen richting het hotel.

Nadat de koffers op de twee kamers waren gelegd liepen we direct door naar het strand. Het strand waar zoveel herinneringen liggen. Die haalde we dan ook op en alle vragen werden beantwoord. Hoe klein ze was, waarom ze niet huilde maar wel heel bang en soms boos keek. Hoe ze ontspande als de golven geluid maakten. Hoe Djimon het op een lopen had gezet voor een reiger enz enz.

Ik denk ook aan het gesprek dat ik had met een mevrouw vorige keer toen we hier waren ruim 4 jaar geleden. Die mevrouw was zelf geadopteerd maar had nooit de waarheid mogen weten, die waarheid was met haar adoptiemoeder mee het graf in gegaan. Ze ving op dat de kinderen hun broers gingen ontmoeten, dat ze gewoon wisten hoe de situatie was. Het brak haar, dikke tranen van onverwerkt verdriet liepen over haar wangen. Ze liep weg en kwam even later terug om uitleg te geven. Ze pakte Kyana haar hand beet (toen 15) en drukte haar op het hart dat je als puber je moeder raar en vreemd mag vinden maar dat ze altijd een moeder zou hebben die van haar houdt. Kyana knikte en ik zag dat ze echt dacht wat moet ik hiermee, logisch als 15 jarige.

De vrouw keek haar nog één keer recht aan en zei toen 'Als iemand totaal niet bang is om haar grootste liefde te delen dan is het echte liefde'. De volgende ochtend had ik toen nog een gesprek met die vrouw over hoe het haar leven getekend had dat ze altijd iets voelde maar nooit de bevestiging kreeg. Gedurende deze reis zou ik erachter komen hoe veel impact verzwijgen kan hebben maar ook daarover een andere keer meer.

 

Tegen de avond reden we door naar Clearwater. We aten patat op het strand net als toen. Namen een foto op de pier dit keer niet met een heel klein meisje in mijn armen maar met een meisje dat bijna net zo groot is als mij, naast mij.

Wat genoot ze van deze herinneringen ophalen. 

We keken samen de zonsondergang en toen ze daar voor mij over het strand huppelde wist ik het. Of het nu ging lukken om haar buikmama te zien of het niet, deze reis was nu al een succes. Het kon alleen maar mooier worden en dat werd het toen ik die avond een berichtje kreeg van hun oma. 

'We willen jullie graag zien dit weekend, de jongens komen dan ook. Kan dit?'.

Een overtuigende ja natuurlijk verstuurde ik direct terug.

Waar, hoe, wanneer, die details zouden nog wel komen. Er was contact en ze wilde afspreken!!