Met de voorjaarsvakantie in het zicht was het ook weer de tijd voor de rapportbesprekingen.
Een moment dat er bij mijn kinderen op school de laatste tijd anders aan toe gaat en wat ben ik daar blij om.
Kind zijn en trouwens ook volwassenen gaat over zo veel meer dan alleen goed kunnen rekenen of zonder fouten kunnen schrijven.
Tijdens de portfolio gesproken wordt ook over al die andere dingen gesproken maar niet alleen dan.
De kinderen zijn altijd bezig met hun eigen doelen. Die ze zelf leren formuleren, waar ze zelf de stappen voor bepalen om tot hun einddoel te komen en dat werpt zijn vruchten af.
Geen huilend kind.
Voor de een is schoolwerk nu eenmaal makkelijker als voor de ander.
Ik zelf heb er nooit moeite voor hoeven doen. De stof die ik aangeboden kreeg begreep ik, vond ik interessant en bleef hangen.
Voor Zinsy geldt dat ook maar voor Joshua ligt het allemaal anders.
Was hij eerst enorm verdrietig als hij weer zag dat zijn "rondjes" aan de totaal andere kant stonden dan die van zijn zus, nu kan hij zien dat hij heel veel dingen wel kan.
Het neemt niet weg dat hij dolgraag ook een goed rapport, zoals dat zo mooi heet in de volksmond, zou willen hebben. Maar hij beseft nu dat het rapport wat hij heeft voor hem een fantastisch rapport is.
Zijn meester begon met de woorden dat Joshua een lief, leuk kind is om in de klas te hebben. In plaats van dat koppie met die grote ogen die bang was om te horen hoe slecht het wel niet ging, keek hij mij aan met een lach.
De meester ging verder "Je bent altijd eerlijk, betrouwbaar, helpt iedereen, je kunt goed plannen maken en bent een echte vriend".
Inmiddels was hij al zo'n twee meter gegroeid naast mij en wat was ik trots.
Want zijn de punten die de meester benoemde, niet de punten waar je ver mee komt in het leven. Waar mee je geliefd zult zijn. De kernkwaliteiten van iemand die je om je heen wilt hebben. De omschrijving van iemand die er wel komt.
Dyscalculie, is dat iets engs?
Dan komt toch ook echt het moment dat er naar de stipjes gekeken moet gaan worden.
Alles ziet er perfect uit maar het rekenen lukt niet, zelfs niet op het niveau van een groep lager.
Rekenen hij snapt er niets van.
Tafels het is gegoochel in de ruimte.
Die cijfers dansen hem voor de ogen en zelfs de rekenwerkjes uit een klas lager zijn eigenlijk nog te moeilijk en daar schaamt hij zich voor.
Zijn meester benadrukt dat hij ziet dat hij zijn best doet, dat hij er compleet voor gaat. Dat hij zelfs zijn doel van een tafel leren heeft behaald maar dat hij denkt dat er meer aan de hand is.
Zo veel moeite hebben met rekenen is niet gewoon.
Dan spreekt zijn meester de woorden "Ik denk dat het verstandig is om je te laten testen op dyscalculie".
Joshua is een enorme beelddenker.
Het woord testen in combinatie met een woord dat hem totaal niet bekend voorkomt maakt dat hij zichzelf al als een soort proefpersoon op een tafel ziet liggen vol met naalden om te zien of hij misschien iets vreemds heeft.
Na de uitleg valt het hem dan ook allemaal enorm mee.
Dit gaan we doen!
Een test om te zien of er een reden is waardoor het zo moeilijk gaat.
Dezelfde avond spreek ik zijn biologische zus. Ze vraagt wanneer we langs komen. Ik vertel dat dat in juli zal zijn.
En dan blijkt maar weer eens hoe fijn een open adoptie uit Amerika is.
Ze begint te vertellen dat ik dat wel gezegd had maar dat ze de maanden altijd door elkaar haal,t maar gelukkig niet zo erg als de cijfers, grapt ze.
Als ik haar vertel over Joshua en zijn rekenen. Lacht ze en zegt "dat is een familie-probleempje, dat hebben er veel van ons".
Als ik het hem vertel, is het opeens allemaal minder erg.
Hij heeft dan wel moeite met rekenen maar hij is super trots dat hij iets ontdekt heeft wat hij gemeen heeft met zijn biologische zus.
'Ik ben niet anders, ik ben gewoon zoals zij.
Wij zijn niet dom maar hebben een ander talent".
En dat is helemaal waar. Mijn zoon is niet dom, mijn zoon zit vol met talenten.
Talenten waar de wereld zo om zit te springen, hij komt er wel!
Reactie schrijven