Hoop doet leven.

Toen ik een tikkie aan het blog toevoegde was dat zeker geen beslissing die ik in een opwelling nam. Dagen heb ik er over nagedacht, gewikt en gewogen.

Overweldigd was ik door jullie lieve reacties. 

Ik had een reden waarom ik het deed, een gevoel. Een bijgeloof en het kwam uit.

Wanneer vind ik haar.

Uit je comfortzone stappen is lastig. 

Voor mij voelde het als met de billen bloot gaan. Had je mij het een half jaar geleden gevraagd dan had ik je stellig geantwoord dat ik nooit en te nimmer een tikkie zou plaatsen.

Het was niet alleen het enorm lieve berichtje dat ik van die groep dames ontving dat mij deed besluiten het toch te doen. Het was ook niet de quote die ik ontving vanuit Amerika.

Beide waren het wel die mij aan het denken hebben gezet, die mij dat duwtje in de rug gaven om te luisteren naar mijn onderbuikgevoel.

 

Jaren geleden had ik ook een heel sterk onderbuikgevoel. Een gevoel dat ik toen genegeerd heb en alhoewel ik weet dat ik het niet had kunnen oplossen als ik er wel naar geluisterd had en ondanks dat mensen die dicht bij mij staan mij keer op keer op het hart hebben gedrukt dat ik juist heb gehandeld heb ik toen het besluit genomen om nooit meer een onderbuikgevoel te negeren. 

Handelen uit verstand is slim maar soms is het nodig om je gevoel te volgen, ook als dat anders is dan dat je normaal zou doen.

 

Ik zoek haar al zo lang en de aanknopingspunten werden steeds minder. Ik weigerde te geloven dat ik haar nooit zou vinden. Het liefste vind ik haar natuurlijk levend maar als het niet anders is dan wil ik haar ook vinden als ze niet meer leeft. Ik wil de kinderen maar mezelf dan ook de kans geven om afscheid te nemen maar zolang als ik geen zekerheid heb, leeft ze voor mijn gevoel.

Het meest confronterende is toch wel dat ze vergeten wordt. Haar naam raakt op de achtergrond. De zoekacties vervagen tot 'als ze gevonden wil worden dan komen we haar wel een keer tegen'. Het is duidelijk dat de hoop wordt opgegeven. Door de meeste dan want er is ook een clubje mensen dat zich vastbijt. Die zodra ik iets bedenk, met mij meedenkt. Die haar net zo mist.

 

Wat zou ik haar graag zeggen hoe gemist ze wordt. Hoeveel ze voor ons betekent. Dat ze als mens, als persoon, als moeder, als dochter, als vriendin, als zus gemist wordt. Dat er zoveel rollen zijn die haar zo goed passen, dat er zoveel mensen zijn die langs die drugs kunnen kijken, langs de fouten die ze heeft gemaakt. Dat er nog zoveel mensen zijn die haar zien, degene die ze echt is. Als er iets is dat ik nog zou kunnen zeggen dan is dat het.

 

Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik echt iets moest doen. Dat als zij te weten zou komen dat ik dit deed ze misschien wel zou inzien hoe belangrijk het voor ons is om naar haar te gaan, om haar te zien. Het slaat natuurlijk nergens op want ze zou dat niet kunnen zien, ze zou het niet te weten komen als ik het zou doen maar het gevoel dat als ik uit mijn comfortzone zou stappen er misschien schot in de zaak zou komen, bleef hangen.

Een gevoel dat niet uit te leggen is maar steeds sterker op de voorgrond kwam te staan tot het voor mij niet meer te ontkennen viel. Hier moest ik iets mee doen.

 

En zo gebeurde het dat ik een tikkie geplaatst heb op het blog. Een blog waar door jullie zo lief op gereageerd werd. Echt hartverwarmend.

Sprakeloos was en ben ik, de reis kwam een stukje dichterbij.

Florida heeft een andere tijdszone daardoor zag hun familie het pas toen het hier al middag was. De reactie van hun oma zei alles 'Je hebt hoop en dat zal ze voelen'.

Ik ben helemaal niet bijgelovig aangelegd. Dingen lopen zoals ze lopen maar op dit moment was het voor mij de bevestiging dat zij hetzelfde onderbuik gevoel had als mij.

 

Het ging richting de avond en vlak voordat ik in de auto stapten, om naar een voorlichtingsbijeenkomst van pleegzorg te gaan, waar ik mijn ervaringen zou delen met aspirant pleegouders, was daar een berichtje op Instagram. Een berichtje van een man waarbij hun buikmama ooit een tijdje in heeft gewoond. Hij schreef dat hij bericht had gehad dat iemand haar hoogstwaarschijnlijk had gezien. Voor degene haar kon aanspreken was ze weer verdwenen. Ik heb het bericht wel 10 x over gelezen. Zou het echt zo zijn?

Ik vroeg hem mij op de hoogte te houden en vertrok richting Groningen.

 

Het bleef even stil maar toen was daar weer een berichtje. Er waren nu duidelijke aanwijzingen. Hij moest nu eerst aan het werk maar zou daarna direct gaan kijken. Wat duurde die uren lang. Het was middernacht toen hij klaar was en op pad kon gaan. Natuurlijk kon ik niet slapen en om de tijd te doden keek ik op haar Facebook-pagina. Iets wat ik heel vaak doe, in de hoop dat er iets nieuws staat zodat ik dat als teken van leven kan zien maar nu zag ik opeens een groen bolletje. Ze zou online zijn of iemand was ingelogd op haar account.

Ik appte de codevraag (een vraag die zij en ik hebben bedacht zodat we zeker weten dat we samen praten en ik niet tegen iemand anders op haar account praat) en weg was het groene bolletje.

De teleurstelling maakten mij misselijk. Even dacht ik haar gevonden te hebben.

 

De man die zou gaan kijken of zij het was die gezien was, kwam uiteindelijk aan op de plek waar ze gezien was en kreeg een omschrijving van wie ze gezien zouden hebben. Oppervlakkiger kon eigenlijk niet. Een beetje zoals een horoscoop in een roddelblad, als je wil dat het past dan past het. Precies dat was wat ik met dit gegeven deed.

Het gaf mij hernieuwde hoop. Ze moest het gewoon geweest zijn, dat kon niet anders. Zie je, het had nut gehad dat ik dit keer wel mijn onderbuikgevoel had gevolgd.

Ik had het haar destijds beloofd om nooit meer zo'n sterk gevoel te negeren en zie nu kwam het uit.

Ergens wist ik natuurlijk uitstekend dat ik mij rijk rekenende met lucht maar lucht is nodig om te ademen. En laat je nu net een enorm lange adem nodig hebben als je iemand zoekt. Die hoop in dat luchtkasteel, ik nam het voor lief, ik klampte mij eraan vast.

 

Er kwamen meer aanwijzingen en weer ging iemand kijken. Het is niet in woorden uit te leggen hoe het voelt als je aan het wachten bent op de uitslag of degene die gezien is degene is die jij zo graag wilt vinden.

Het beste is het te vergelijken met als iemand een envelop voor je houdt met daarin de jackpot of niets. Tergend langzaam opent hij de envelop en je gedachten gaan alle kanten op. Van wat je allemaal kunt doen als je de jackpot hebt tot hoe je verder moet als het toch niets blijkt te zijn.

Daar was het berichtje. Het berichtje dat je dolgraag wilt ontvangen maar waar dan wel positief nieuws in moet staan.

Dit keer was het negatief.. Het ging om een veel kleinere vrouw dan dat hun buikmama is. Weer een stukje hoop weg.

 

Ik zou liegen als ik zei dat het mij niets deed.

Misschien had ik mij er teveel op gefocust dat het echt zo zou zijn.

Misschien komt het door alle andere dingen die er spelen op dit moment, dat ik dacht nu keert het tij.

Misschien komt het simpelweg doordat ik zo graag wou dat zij het was. Dat ik de kinderen de volgende morgen kon wakker maken met het nieuws dat hun buikmama gevonden was. Het liep anders.

 

Vaak krijg ik de vraag in hoeverre ik de kinderen erin mee neem dat hun buikmama vermist is. Ik deel vrijwel niets met hun daarin, ik zoek als ze slapen en slik dan ook de teleurstelling en het verdriet erom weg. 

Als zij wakker worden dan is het gewoon het leven hier en als ze vragen of er nieuws is dan zeg ik naar waarheid dat er nog geen nieuws is maar dat ik blijf zoeken. 

Het tijdsverschil is aan de ene kant lastig maar aan de andere kant geeft het mij ook de kans om dit compleet buiten hun om te doen. Ze hebben allemaal al genoeg op hun bordje gehad de afgelopen tijd.

 

Ik kreeg zelfs spijt dat ik de tikkie had geplaatst want het gevoel waarmee ik het aandurfde om het te doen was er niet meer.

Een andere situatie vroeg mijn aandacht en dat zorgde ervoor dat ik tot 's avonds laat achter de laptop zat. Hun buikmama is altijd in mijn gedachten maar nu was ze minder op de voorgrond als andere avonden. 

Terwijl ik iets aan het uitzoeken was kwam er een berichtje binnen van voor mij een onbekende. Een berichtje wat voor mij niet te ontcijferen was, het was een soort straattaal gemixt met Spanglish. Terwijl ik het door wou sturen naar iemand die dit wel kon lezen zag ik het groene bolletje weer.

Ook dit keer stuurde ik de codevraag en die werd gelezen. Dat kon ik zien maar de gewenste reactie bleef uit.

Het klinkt ongelooflijk en ergens kan ik maar een verklaring vinden maar toen kreeg ik op mijn telefoon bericht dat er een tikkie was binnengekomen. Ik wist niet eens dat die nog aan stond en toen zag ik de afzender. Een kerk uit Florida met als begeleidende tekst 'Keep up the good work'.

Ik draaide mijn hoofd terug naar mijn scherm en daar bewogen stipjes. Iemand was iets aan het terug schrijven.

Trillend, vol adrenaline zat ik daar in afwachting maar er verscheen niets.

Ik durfde niet te gaan slapen want wat als ze contact probeerde te maken, wat als ze mijn hulp nodig had en ik zou niet reageren. Uiteindelijk viel ik toch in slaap.

 

Het eerste wat ik deed de volgende ochtend was hetzelfde als ik al maandenlang doe. Kijken of er een berichtje van haar was, maar helaas er was niets.

Tot op een avond van de week daar was opeens een berichtje via een oud account van haar. Een berichtje dat opende met een codevraag en antwoord en toen ik beide ook kon geven, bleef er geschreven worden. Voor mijn gevoel uren lang. Toen stond daar opeens een bericht van haar. Ergens had ik nog twijfel of zij het was en of ze als zij dit was vrijwillig aan het typen was. Door enkele vragen te stellen en haar antwoorden begon ik te geloven dat dit was waar ik al maanden op hoopten. 

Ik vroeg hoe het met haar ging. Het enige dat daarop terug kwam was 'zwaar'.

Duizend vragen had ik maar ik wou haar ook niet afschrikken. Ik wou ook duizend dingen zeggen en besloot daarmee te beginnen. Ik weet dat ik aan de mama van Julius nog heel veel had willen vragen maar als ik moest kiezen tussen nog 1 x iets mocht zeggen of 1 x iets mocht vragen dan koos ik zonder twijfel voor zeggen.

 

Dat deed ik nu dan ook.

Ik begon te vertellen hoeveel we van haar hielden, hoe gemist ze werd, hoe vaak we aan haar dachten, hoe graag we haar een knuffel wilden geven, hoe graag er hier een meisje een pannenkoek met haar zou willen eten, hoe graag een jongetje haar zijn voetbalkunsten zou willen laten zien. Dat we geen oordeel zouden hebben over wat dan ook de reden was dat we zolang geen contact hadden kunnen hebben, dat we er voor haar zouden zijn, dat ze er altijd met mij over kon praten als ze wou maar als ze dat niet wou dan bespraken we het niet. Het enige dat echt telt is dat ze weet hoeveel we van haar houden en dat ik er alles aan zal doen om snel haar kant op te komen.

De woorden die ze toen schreef zal ik nooit vergeten. "Ik weet dat je van mij houd, ik weet dat zij van mij houden, ik weet veel meer dan je zult beseffen maar als ik dat niet wist was jij niet degene die ik nu een bericht stuurde".

Het heeft misschien 5 minuten geduurd dat we contact hadden toen schreef ze dat ze snel weg moest. Ik begreep het, mijn gevoel was al die tijd goed geweest.

Ik typte nog snel iets voor haar zodat ze wist dat ik het begreep. Zij antwoordde 'Ik zou bijna denken dat je er een van de straat bent'. Een kus smiley volgde en toen was het stil.

 

Anders stil als daarvoor. Ik weet het nu zeker, mijn gevoel was al die tijd juist. Ze is niet alleen hun buikmama, het is een prachtig mens die met alles wat op haar pad komt dealt op een manier die ik bewonder. Een enorm gevoel van rechtvaardigheid, keihard (niet alleen voor de ander maar ook voor zichzelf), altijd opkrabbelend en staan voor wat je doet en wie je bent. Een puur mens.

Pure mensen hebben het niet altijd makkelijk, zeker niet als ze haar leven leven.

Ik wist niet hoe lang het stil zou blijven, wanneer ze weer de kans zou krijgen iets van zich te laten horen.

Dat moment kwam sneller als dat ik had verwacht. Gisteravond schreef ze "Vertel onze kinderen dat het niet lang meer duurt dan spreek ik ze, geen zorgen. Zorg jij maar dat je hier heen komt, dan maken we dromen waar. Onze tijd komt eraan".

 

Het zal vast en zeker ook te maken hebben gehad met vermoeidheid maar de tranen bleven komen. Alle emoties van de afgelopen maanden kwamen eruit. 

Alles in mij zegt mij dat het goed gaat komen.

Vanochtend kon ik ze dan eindelijk wakker maken met de woorden "Ik heb je buikmama gevonden".

 

Wij gaan snel verder met sparen om haar in onze armen te sluiten.

Mocht je bij willen dragen (voel je zeker niet verplicht) dan kan dat via deze link

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Reactie schrijven

Commentaren: 18
  • #1

    Jannie Siebelink-Komies (vrijdag, 15 juli 2022 06:52)

    Pfffffff….. wat een verhaal. Zo blij voor jullie dat je haar hebt kunnen vinden. Ik hoop dat jullie elkaar snel weer in de armen kunnen sluiten ❤️

  • #2

    Jacintha (vrijdag, 15 juli 2022 06:54)

    Wauw ❣!

    Meet komt er niet uit � en een linkbetaling �, het is jullie zo gegund!

  • #3

    Aletta (vrijdag, 15 juli 2022 08:06)

    Oooo wat een prachtig nieuws. Hoop zo dat jullie elkaar spoedig zullen zien!!

  • #4

    Naomi (vrijdag, 15 juli 2022 08:35)

    Woow! Wat een mooi begin van deze dag. Zoo blij voor jullie dat jullie na al die tijd eindelijk iets gehoord hebben en wat een reactie! En fijn voor buikmama dat er zo'n sterke lieve mama 'naast' haar staat. Ik hoop dat jullie heel snel elkaar een knuffel kunnen geven! ❣️

  • #5

    Francine (vrijdag, 15 juli 2022 08:44)

    Wat mooi, zoals je het schrijft, de angst, oplichting, blijdschap. Zo fijn dat ze gevonden is. Ik hoop dat jullie jaar snel kunnen zien �❣️

  • #6

    Tessa (vrijdag, 15 juli 2022 10:02)

    Wat geweldig! Ik heb met tranen in mijn ogen zitten lezen! Ik hoop met jullie mee dat jullie haar snel gaan zien!

  • #7

    Bianca (vrijdag, 15 juli 2022 12:46)

    Wat een fijn nieuws!
    Wat zullen de kinderen hier ook blij mee zijn. Een teken van leven en met wat voor een woorden. Ik duim voor jullie dat jullie haar snel kunnen gaan bezoeken en elkaar letterlijk in de armen kunnen sluiten.
    Jullie zijn allemaal bijzonder lieve mensen!

  • #8

    Carla Mutsaers (vrijdag, 15 juli 2022 13:27)

    Wat ontzettend mooi heel veel succes met de verdere tocht naar de buikmama ❣️

  • #9

    Yolan (vrijdag, 15 juli 2022 14:19)

    Fantastisch nieuws!! Tranen in mijn ogen!!

  • #10

    Aafke Van Otterdijk (vrijdag, 15 juli 2022 14:21)

    Kippenvel en een brok in mijn keel...
    Van spanning, opluchting en blijdschap voor jullie. Ik leef met jullie mee en hoop dat jullie haar snel in jullie armen kunnen sluiten �

  • #11

    Gerda Uitvlugt (vrijdag, 15 juli 2022 14:23)

    Wow wat een fijn nieuws. En dat vlak voor dat jullie met vakantie naar Frankrijk gaan❤️
    Hoop dat jullie elkaar snel kunnen gaan zien�

  • #12

    Ansjuhh2 (vrijdag, 15 juli 2022 14:36)

    ❤️❤️❤️ een cadeautje! �
    En tranen in mijn ogen, dat ze er weer is! Dat ze er nog is!
    Succes met sparen en hopelijk kunnen de kids snel hun buikmama weer in de armen sluiten!�

  • #13

    Mieke (vrijdag, 15 juli 2022 16:30)

    Fantastisch! Wat een goed nieuws om met de kinderen en de wereld te kunnen delen!

  • #14

    Floor (vrijdag, 15 juli 2022 21:44)

    Het leest als een thriller... kon mn telefoon niet wegleggen, ik moest doorlezen tot het einde!
    Maar wat een goed nieuws♡
    Goed om zo de vakantie in te gaan

  • #15

    Paula (vrijdag, 15 juli 2022 22:20)

    Wat een fijn nieuws! Tranen in mn ogen..
    Hoop dat jullie elkaar snel zien!
    En wat een prachtige foto van de kids! Zo liefdevol!

  • #16

    Carla (zaterdag, 16 juli 2022 10:01)

    Geweldig!! Fantastisch!! Wat een fijn nieuws zo vlak voor jullie vakantie.
    En wat fijn voor de kinderen!

  • #17

    Annamaria (zaterdag, 16 juli 2022 12:48)

    Pfoe..... tranen in mijn ogen. Wat fantastisch dat ze terecht is ❣Hopelijk kunnen jullie elkaar gauw zien.

  • #18

    Cora van der Bijl (maandag, 18 juli 2022 18:20)

    Wow dromen bestaan nog alleen maar liefde �