Vandaag is het dan eindelijk zo ver, jij bent jarig.

Je hebt de dagen afgeteld, keek uit naar je cadeautjes maar vooral naar het trakteren op school.

Iedere keer als je over je traktatie begon voegde je er aan toe, want deze mag ik ook eten.

Nooit klaag je dat je niet alles met de rest mee kan doen maar blijkbaar vind je het toch erger dan ik dacht dat je niet altijd alles mee kan eten.

 

Je weet zelf heel goed waarom het niet mag.

"Mijn buik is anders dus ik mag geen zout". 

Het klinkt een stuk vriendelijker dan de drugs hebben tijdens de zwangerschap mijn nieren dusdanig verwoest dat ik absoluut geen zout mag hebben. Want dat is de bittere waarheid. Zoals een arts ooit zei "Je bent een prachtige verpakking voor een hoop ellende".

Want helaas is het niet alleen je buik die anders is, er is zoveel gebeurt in jouw eerste dagen, dat de kans dat jij 8 zou worden, er eigenlijk helemaal niet was.

Toen een arts in Amerika, jou na een onderzoek, in mijn armen legde zei hij "Mevrouw weet u waar u aan begint? Hecht u zich maar niet teveel".

Woorden die werkelijk waar onzinnig zijn want vanaf het eerste moment dat ik van je eventuele komst hoorde zat je in mijn hart en weet je ooit echt waar je aan begint?

 

Iedere keer als het slechter met je ging dan vocht jij dapper door en voelde ik diep van binnen dat het goed zou komen.

Verwachtingen had ik overboord gegooid. Ik weet niet wat je ooit wel of niet zou kunnen en dat maakt mij ook niet uit. Als dit is wat je maximaal zal kunnen dan is dat meer dan prima. De enige verwachting die ik heb is dat je er altijd zult zijn. Een verwachting waarvoor de artsen mij regelmatig hebben gewaarschuwd. Er is teveel met je gebeurd.

Ik kan en wil er niet aan denken dat je er niet zult zijn. Jij bent mijn alles en ik heb oprecht nooit het gevoel gehad dat ik je zou gaan verliezen tot 2 jaar geleden.

 

Het ging steeds slechter met je. 

Het begon met dingen vergeten, moeilijker lopen, je raakte compleet in paniek omdat je woorden niet meer wist. Toen kwam daar het moment dat je niet meer wist wie wij waren.

Toen ze zeiden dat je nooit zou gaan praten was het eerste wat ik dacht dan gaat hij nooit mama zeggen, dat leek mij moeilijk. Je was ruim 2 jaar toen je het zei. Het voelde als een prachtig cadeau.

Nu was je bijna 6 en wist je niet meer wie ik was. Dat moment deed zo'n pijn maar het maakte mij ook bang. Was dit het begin van het einde.

We gingen ziekenhuis in en ziekenhuis uit.

 

Je hoofd bleek alles niet aan te kunnen.

Jouw hoofd is van binnen zo anders. Aan de buitenkant voelen wij alleen de andere vorm maar er ontbreekt een gedeelte, een ander gedeelte is enorm beschadigd.

Niet aangeboren hersenletsel, het is een grillig proces.

Je hoofd bepaalde nu dat alles genoeg was.

Langzaam schakelde het steeds meer uit om jou de rust te geven die je nodig had.

Terwijl wij in angst leefde, vond jij nu ook weer een modus om hiermee om te gaan.

Jij leerde mij dat niets doen soms het beste is wat je kunt doen.

 

Je kwam steeds verder terug, juist door op tijd op de rem te trappen.

Niet iedere dag school maar school wanneer er ruimte was.

Omgaan met tegenslagen jij doet dat met een lach.

Genieten van kleine dingen heb jij tot een kunst verheven.

Nog steeds weet je precies wanneer je op de rem moet trappen. Je zegt gerust middenin een gezellige avond dat je moe bent en wilt slapen, zoekt zelf een rustig plekje op op school als het teveel is. Ik zou daarin zoveel van je kunnen leren. Je buikmama zijn ooit tegen mij voordat je geboren was "Ik versta mijn lichaam, ik weet hoe het zit, wat wel en niet kan, jij kunt dat niet meer doordat je doorgaat en dan vertrouwt op artsen. Ik moet het zelf kunnen".

Ondanks dat er voor jou alle zorg voor handen is kan jij hetzelfde als je buikmama.

 

Ik wist inderdaad niet waar ik aan begon toen ze jouw in mijn armen legde.

Had ik dat wel geweten dan zou ik gezegd kunnen hebben dat ik aan mijn mooiste avontuur ooit begon, een avontuur waarin ik alles over het leven en de liefde zou leren.

Jij bent degene in het gezin die dat ene speciale plekje heeft.

We houden allemaal zielsveel van elkaar maar jij bent degene die bij iedereen hier in huis dat ene speciale plekje in ons hart heeft. Liefde is niet vanzelfsprekend leerde je zus ons. Jij liet ons allemaal zien dat het leven en de liefde iets is dat je iedere dag moet vieren, dat je het nooit voor vanzelfsprekend mag houden dat het er is.

 

Je ongekende wilskracht en doorzettingsvermogen kreeg je ook van haar. Jij bijt je ergens in vast en zult iedereen bewijzen dat kan niet, niet bestaat. Vorige week had ik een 10 minuten gesprek met je meester. Ook hij vertelde hoe je werkhouding is, hoe je ergens voor gaat en je door geen enkel obstakel uit het veld laat slaan. Niemand kan zeggen hoe ver je gaat komen en ook tegen je meester zei ik dat het misschien raar klinkt maar die cijfertjes die op zo'n rapport staan maken mij niets uit. Als je weet dat het zo maar kan stoppen dan weet je dat dat cijfertje hoger of lager er niet toe doet dan weet je dat het uiteindelijk alleen maar draait om gezondheid en gelukkig zijn met elkaar.

Ik hoef geen verwachtingen te hebben over wat je allemaal leert zolang je maar gelukkig bent en ik je altijd bij mij mag houden.

 

Lieverd, we gaan er een geweldige dag van maken.

Jouw dag.

Met cadeautjes, een voetbaltaart, heel veel knuffels, een nieuwe fiets en een chips maker zodat vanaf nu jij je eigen chips kunt maken want al hoef je nooit anders te worden dan dat je bent, soms is het wel voor jezelf fijn om een beetje te zijn zoals de rest.

Ik hou oneindig veel van je!