Leve het lijf.

Cheesecake, gebak, taart.
Je mag mij wakker maken voor cheesecake.

Het bikiniseizoen is weer aangebroken.

Elk jaar neem ik me in de maanden hier voorafgaand, weer voor om dit jaar net even wat strakker in de zwembroek te willen passen.

Maar heel eerlijk, ik kan de motivatie niet opbrengen.

 

Was ik vroeger heel gedisciplineerd als het gaat om eten en gewicht.

Tegenwoordig begint mijn maag al te knorren bij het zien van een zak sla.

Honger! Trek, hoe je het wilt noemen.

 

Je kunt mij wakker maken voor cheesecake, voor sushi en eigenlijk ook voor een koud rose biertje, een goede steak of een bbq.

Dit was jaren geleden wel anders.

Een eetstoornis lag op de loer.

Eetstoornis, anorexia, niet eten.
Een eetstoornis lag op de loer.

Tijdens de puberteit was eten een noodzakelijk kwaad.

 

Het liefst at ik helemaal niet. En als het dan echt moest, dan kon ik ook een dag leven op een droge boterham met zout en peper voor de smaak.

Tussen mijn 15e en 18e vond ik alles aan mijn lijf lelijk.

Alles was te groot, behalve mijn borsten. Heupen, benen, kuiten. Vreselijk.

 

Ik had maatje 34-36 en voelde mij vreselijk.

 

Een dag op het strand, bracht ik steevast door in een lange (bij voorkeur zwarte) spijkerbroek.

Dat je dan soms flauwviel, ja dat neem je op de koop toe, als stronteigenwijze puber.

 

Pubers kunnen keihard zijn, tegen elkaar.

Elk afwijkend dingetje, kwam dan ook onder een vergrootglas te liggen en werd uitvoerig benoemd.

 

Niet de ideale basis, voor het creëren van een positief zelfbeeld.

Pesterijen en plagerijen waren dagelijkse kost. En pubers weten dan ook precies waar ze elkaar kunnen raken.

Een eetstoornis lag op de loer.

Het gewicht nam af, evenals de ontevredenheid en het zelfvertrouwen.

Geen billen in maat 34.

Bodyshaming, bikini
Bodyshaming is niet iets van de laatste jaren.

In mijn twintiger jaren nam het verstand toe.

Ik had een leuke vriendengroep. Een prima baan en ik had me redelijk berust in het feit dat ik nu eenmaal geen billen in maat 34 heb.

 

De puberteit was achter de rug, en toch vonden volwassenen mensen het nodig om rare en ongevraagde opmerkingen te plaatsen.

 

Ik werkte als bijbaan als receptioniste in een sportcentrum.

De spinning instructeur stond in de file, en vroeg mij om alvast de deur open te zetten, zodat de sporters naar binnen konden.

 

De bezoekers grapten "Goh Natasja, kom jij ons vanavond spinningles geven?" 1 Dame ( een eind vijftiger) draaide zich nors om, keek naar me en zei: Sportles? Zij? Lijkt me niet met zo'n lijf.

 

Voor de goede orde. Ik had maat 38.

 

Ik had extreme obesitas ( en ook al zou dat het geval zijn geweest - zo'n opmerking maak je niet). En had die dame nog nooit iets aangedaan.

Bodyshaming is niet iets van de laatste jaren.

Een medicijn voor migraine.

Pillen, medicatie, migraine, medicijnen.
Een medicijn voor migraine.

Enkele jaren later raadde mijn Neuroloog me een medicijn aan, dat mijn migraine aanvallen zou kunnen voorkomen.

Dagelijks 2 tabletjes zouden het verschil maken.

Nu heb ik al 20 jaar migraine, zo'n 2 tot 3 aanvallen per week.

Dus prima, bring it on, alles wat verlichting kan brengen, is het proberen waard.

 

Als reactie op deze medicatie raakte ik wat kilo's kwijt. Ik ging van 62 naar 50 kilo, in minder dan 3 maanden.

 

En uiteraard was daar weer de omgeving.

 

Of het al niet vervelend genoeg is, die bijwerkingen (want mijn eetlust was volkomen weg, ik was vreselijk vergeetachtig en ongelooflijk moe) - kwam daar ook weer de kritiek.

Een man uit mijn omgeving vroeg "of ik genoot van de aandacht, en of ik moest wennen aan mijn nieuwe lijf, want de mannen zouden nu ineens wel aan mijn voeten liggen".

Wellicht bedoelde hij het als compliment. Ik voelde me echt zwaar beledigd.

Het commentaar was weer niet van de lucht.

Mensen hadden zelfs al besloten dat ik anorexia had. Want ja, de waarheid is niet spannend genoeg, het moest wel iets anders zijn.

 

"Je ziet er niet uit, je bent te mager, wat erg, je lijkt wel ziek".

Vreemd, dat ook bij dunne mensen dit blijkbaar te pas en te onpas voor de voeten gegooid mag worden.

Heel raar. En minstens zo beledigend. Deze kant was nieuw voor me.

Ik heb mijn lijf gehaat.

Bikinibody.
Ik heb mijn lijf gehaat.

In mijn dertiger jaren werd de band met mijn lijf ingewikkelder. Ik wilde graag zwanger worden, wat niet lukte.

Het vertrouwen in mijn lijf werd behoorlijk op de proef gesteld. Het enige perfecte lijf dat ik ambieerde, was een lijf met een dikke ronde buik.

 

Ik heb mijn lijf echt gehaat, in deze periode. En nu niet om het formaat van de heupen of de omvang van mijn kont. Maar omdat het niet deed, wat het moest doen.

 

Ik heb mijn lijf nooit als tempel gezien, maar ook niet als kerncentrale, om het zo maar te zeggen.

Hoe ik in mijn vel zit, komt puur van binnenuit. De ene dag kan ik me helemaal happy voelen in een strakke outfit - terwijl ik de andere dag mezelf het liefst in een wijde broek hijs, om zoveel mogelijk te verbloemen.

De manier waarop men naar je kijkt, lijkt ook van binnenuit te komen.

Het boeit me eigenlijk niet, wat mijn gewicht is.

Weegschaal, wegen, gewicht, anorexia, aankomen, afvallen
Het boeit me eigenlijk niet, wat mijn gewicht is.

Op dit moment ben ik op een punt gekomen, waarop het me eigenlijk niet boeit, wat mijn gewicht is.

Ik loop makkelijker dan ooit in bikini.

Ik kleed me meer en meer op de manier zoals ik het zelf graag zie, kleurrijk en opvallend.

 

Ik ben zwaarder dan ik de afgelopen jaren was, en juist nu vragen mensen regelmatig "Wat zie je er goed uit. Ben je afgevallen?

Uitstraling, zelfvertrouwen, het is niet mijn specialiteit. Nog steeds niet.

Zo zal je mij nooit (maar dan ook echt nooit!!!) in een korte broek zien.

Ook niet als de mussen dood van het dak vallen van de warmte. Liever ga ik gekleed in een luchtige wapperrok. Niet vanwege de omgeving. Vanwege mezelf.

 

Inmiddels (daar moet je 39 voor worden), heb ik me neergelegd bij de zaken die ik niet kan veranderen.

 

Ik ben ervan overtuigd, dat hoe mensen over je oordelen, voor minstens 50% bepaald wordt door hoe men naar zichzelf kijkt. En niet naar mij.

Daar heb ik niets mee te maken.

Zullen we iets gezelliger voor elkaar zijn?

Bodypositivity, zonnebril, blij met je lijf.
Je zonnebril past altijd!

Want als mensen de tijd, de energie en de behoeft hebben, om zich druk te maken over de omvang van mijn kont. Hoeveel zegt dit dan over mijn kont?

Ik ben geen type, dat sabbelend op een crackertje 2 liter water wegtikt. Of calorieën tellend door de supermarkt huppelt.

 

Ik ben het type dat bij het wakker worden al kan fantaseren over taart, die haar vakanties kan herinneren aan streekgerechten (de kip in Portugal, de Griekse salades, de Amerikaanse steaks en cheesecakes) en die eten als onderdeel ziet van gezelligheid. Fles open. BBQ aan.

 

Dat is een keuze, mijn keuze.

Je hoeft daar niets van te vinden.

En je hoeft er zeker niets van te zeggen.

 

Zullen we deze zomer iets gezelliger voor elkaar zijn?

Maar ook vooral voor onszelf?

Ook als je zonnebril het enige is dat je nog past van vorige zomer, leve je lijf!

 

Liefs en een mooie week, Natasja

Reactie schrijven

Commentaren: 2
  • #1

    Rikst (donderdag, 08 augustus 2019 16:32)

    Lief mooi meisje , met stille ontroering naar je eerlijke verhaal geluisterd … , voor mij ben je nog steeds dat prachtige hitte-pe-titje wat ik soms voorbij zie komen , ik heb geen idee van jouw kont en toebehoren , ik kijk en ik glimlach …, ja , je bent prachtig ...

  • #2

    Maaike (donderdag, 08 augustus 2019 20:51)

    Goed dat je geniet! Daar is het leven namelijk voor bedoeld. En je ziet er geweldig uit, dus geniet ook lekker van jezelf. En van die heerlijke bbq. Gewoon doen. Leven is te kort om het te laten. Happy summer!