Hi Charlot!
Alles goed bij jullie?
Hier gaat alles prima. Ik tel de dagen tot het weer lente wordt. Want hoewel we niet echt een strenge winter hebben-ben ik er alweer klaar mee.
Dat was ik in november eigenlijk al.
Ik heb er gewoon niets mee.
Weet je waar ik ook niks mee heb?
En ik weet dat ik me hier niet geliefd mee maak (en voorop gesteld dat iedereen lekker voorál moet doen waar hij of zij blij van wordt!).
Dat oeverloze gezweef.
Echt.
Iedereen is of heeft een mental coach.
Een lifestyle coach.
Een levensloop coach.
Naast de yoga sessies voor de mental health.
Etherische olietjes tegen angst.
Een volle maan sessie om op te laden.
Een maansteen tegen pijntjes, kwaaltjes of te veel druk in de aura,
Een zoutlamp voor de zuiverende werking.
Een meditatie sessie om het hoofd leeg te maken.
Begrijp me goed:
Helemaal leuk.
Doen! Als dat goed voelt!
Behang je huis ermee. Zet je kamer er mee vol.
Ga er mee in bad.
Ik juich het toe.
Maar draven we niet een klein beetje door?
En maken we soms niet van onze eigen muggen olifanten?
Tel je nog mee als je niets te zeiken hebt omdat je geen grote mentale issues hebt?
Als je geen hoogsensitieve breakdown, bore-out, burn-out hebt?
Let op, ik wil mental health absoluut niet belachelijk maken. Maar als er bijna meer mensen zijn die wel met dit soort zaken te maken hebben, dan niet. Gaat er dan niet iets verkeerd?
Er is altijd wel wat misschien.
Maar zijn we niet te veel in onze rugzakjes aan het graven soms?
Vergelijke we on teveel met moderne sprookjesfiguren alias influencers?
Leggen we de lat niet te hoog?
We moeten zo veel.
We moeten duurzaam zijn. Groen zijn. We moeten succesvol zijn. We moeten in balans zijn. Een superbaan hebben.
Powervrouwen zijn. Bij voorkeur fit, jong, slank en #vegan.
Goede bewuste moeders zijn.
Met een goede baan.
Nemen we onszelf niet té serieus?
Moeten we niet soms accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn.
En dat je daar soms niks aan kunt veranderen?
En dat accepteren misschien de enige oplossing is om verder te komen?
Moeten we soms niet gewoon denken "mijn kont is te groot. Mijn baan is werk, geen mega carrière. Ik heb niet het grootste huis van de straat. En het is een niet instaproove pestbende. Ik reis niet genoeg. Trek niet met een baby in een draagzak de wereld over. Mijn kind krijgt te veel schermtijd en heeft al 3 x patat op deze maand. Met niet biologische niet duurzame en niet vegetarische bitterballen en klodders dikke vette mayo.
En dat is helemaal okay".
Persoonlijk heb ik meer aan een schop onder mijn kont - om tot actie over te gaan, dan mijmerend op de bank te zitten mekkeren in de volle maan met een helende steen in mijn hand.
Soms helpt een avond met een vriendin en een lekker glas wijn en een goed gesprek mij beter dan een mental coach. Shoppen volstraat trouwens ook.
Ik geloof sinds Bram heus wel in iets.
Het is niet voor niets dat we elkaar gevonden hebben.
Maar ik ben ervan overtuigd dat dit niet is gekomen door maanstenen en meditatie.
Lieve Charlotte,
Wat denk jij.
Vergeten we in deze tijd niet een beetje te leven? Verliezen we niet uit het oog waar het leven eigenlijk om gaat?
Hebben we soms niet meer "korreltje zout" nodig en minder zoutlamp om het leven zo mooi, waardevol en leuk te maken.
Liefs,
Natas.
Lieve Natas,
Ik kan niet wachten tot het weer lente is. Ik heb zelfs al zomerkleding gekocht.
Fantastisch vind ik het als mensen écht gelukkig worden door een bepaalde maanstand, ze de juiste antwoorden vinden in kaarten en door een kristal in de hand meer op zichzelf durven vertrouwen maar ik vraag mij bij een flink aantal mensen af of het écht gelukkig maakt of dat het een sprong in het diepe is om antwoorden te vinden en het grote geluk te kunnen omarmen.
Want is overal een antwoord voor te vinden?
Is het grote geluk niet iets veel mooiers en groters wat wij nastreven dan wat het eigenlijk is. Willen we er allemaal perfect uit zien, een goed gevulde bankrekening, zeeën van vrije tijd die we op een bountystrand doorbrengen met de mooiste en leukste mensen om ons heen?
Ik denk dat, dat inderdaad het grote geluk lijkt te zijn totdat het echt mis gaat in je leven. Dan zijn het grote geluk de dingen waar het écht om draait. Gezondheid, liefde en oprechte aandacht en vriendschappen.
Ik zelf werd enorm bijgelovig tijdens de zwangerschap van Jeremiah. Doordat alle zekerheden wegvielen ging ik die krampachtig proberen te creëren door overal iets aan vast te hangen. Als ik er nu op terugkijk is het echt te absurd voor woorden maar ik haalde er echt hoop uit.
"Als ik deze emmer witte verf leeg kan verven voordat er een telefoontje komt, dan zit het goed". Nergens op gebaseerd, totaal geen enkele waarde maar ik smeerde als een achterlijke die verf op de muur en was oprecht blij dat hij leeg was en er geen telefoontje was geweest vanuit Amerika in die tijd.
Ik snap dus wel dat je houvast gaat zoeken als alles wegvalt. Ik weet zelfs dat het kan helpen. Hetzelfde deed ik trouwens ook toen ik zwanger wou worden en dat niet ging. Ik had ergens gelezen dat je vele malen meer kans had als je op je kop ging staan (ja nu moet je geen beelddenker zijn anders wordt dit een heel raar verhaal) dus ik leerde op mijn handen staan en deed dit na de seks......
Vreemd, totaal overbodig maar ik kreeg daardoor het gevoel dat ik iets kon doen aan de situatie. Dat ik niet klakkeloos ging zitten wachten tot het eindelijk zover was en er twee streepjes zouden verschijnen op de zwangerschapstest.
Ik vind de maan prachtig maar snap niets van wat mensen er allemaal aan vast hangen. De maanstanden en wat dan wel mag of juist niet. Wat voor invloed het heeft en dan zijn er ook nog combinatie mogelijkheden met andere planeten.
Je hoort mij absoluut niet zeggen dat het onzin is maar ik snap het gewoon niet.
Het is voor mij als hogere wiskunde. Ik lees het dan en bij regel 2 duizelt het voor mijn ogen. Ook al probeer ik het te begrijpen, het is echt abacadabra voor mij. Dat andere mensen het wél snappen en er wel bij varen vind ik mooi om te lezen maar laat mij niet de stap zetten om mij er echt in te verdiepen. Iets met tijdgebrek en toch ook interesse.
Waar ik wel écht moeite mee heb is dat ik het gevoel heb dat we elkaar soms ook iets aanpraten. Toen ik studeerde en niet kwam opdagen of met een brak hoofd erbij zat, kreeg ik daarvoor een uitbrander of een aantekening. Nu heeft de docent begrip.
Begrip is een prachtig woord. Ik leer mijn kinderen zich ook in een ander te verplaatsen. Begrip te hebben voor een ander enz.
Maar er zijn ook gewoon dingen waarbij een ouderwetse schop onder je kont wonderen doet.
Ben je wezen stap terwijl je de volgende dag college heb, dan zal je je uit je bed moeten slepen.
Nee, wat doet een docent we passen de tijd aan want zo vroeg opstaan is niet fijn als je bent wezen stappen....
Had mij heerlijk geleken vroeger, zo'n docent vol begrip maar je leert er weinig van.
Dingen passen zich niet aan, aan jou. Jij moet je aanpassen.
Staat er 8 uur een afspraak en wil je stappen? Prima, dan is de keuze aan jou en zie je maar hoe je dat doet.
Ik vind dat er nog veel meer aandacht moet komen voor geestelijke gezondheidszorg maar vind het jammer dat er ook misbruik op de loer ligt.
Niets erger als iemand het leven niet meer ziet zitten. Als voor mensen alle glans eraf is en het enkel nog een gevecht is om hier te zijn maar om met iemand die baalt van zijn cijfer gelijk te gaan zitten om te praten of hij er niet suïcidaal van zal worden, is mijn inziens echt overtrokken.
Dat we het leven soms te zwaar vinden komt volgens mij ook door alles wat we ons zelf (laten) opleggen. Ik sprak laatst iemand die zoveel zin had om een weekend hangend op de bank door te brengen maar dat kon niet want ze moest toch minstens iets Instagram-waardigs bezoeken. En daar gaat het naar mijn idee mis.
Dat we verleren te luisteren naar ons zelf en denken "iets" of "iemand" anders te moeten zijn omdat we er anders niet toe doen.
Logisch dat we dan allemaal met een burn-out komen te zitten. Niemand kan 24/7 acteren.
Ik hoop dat iedereen doet waar hij zich goed bij voelt. Of dat nu met een maansteen of een bak ijs in de hand is.
Bovenal hoop ik dat we weer leren en durven vertrouwen op wat ons lichaam zegt. Dat we durven te laten zien wie we echt zijn en voor de een is dat met een leven aan de hand van een coach, in een huis vol wierook en rekening houden met de maancyclus. Bij mij is het meer leven aan de hand van mijn planning, in een huis vol wasgoed en rekening houden met mijn maandcyclus.
Lieve Natas,
Ik ben zo'n vrouw die het af en toe heel goed doet met een spreekwoordelijke schop onder mijn kont. Die spreekwoordelijke stok achter de deur doet trouwens ook wonderen.
Zo'n vrouw die af en toe door de ratrace van het leven weer herinnert moet worden om echt te leven.
Ik heb genoeg meegemaakt in mijn leven. Dingen die ik een ander echt niet toewens maar het heeft mij wel het besef gegeven waar het écht om draait.
Geniet, geniet met volle teugen, niet voor een ander omdat het een mooi plaatje oplevert maar omdat jij ervan geniet!
Een heerlijk weekend gewenst!
Liefs,
Charlotte
Reactie schrijven