De reis van ons leven, terug naar waar het begon deel 2.

Amerikaanse vlag, rootsreis, stars and stripes
Terug naar zijn roots.

In november was het eindelijk zo ver. Na maanden dromen en voorpret was het dan echt tijd om de koffers te pakken en terug te gaan naar waar ons avontuur als gezin 4 jaar geleden begon: Amerika.

 

We hadden Bram voorbereid, voor zo ver dat kan- als je niet precies weet wat je te wachten staat.

 

We waren zelf voorbereid, alle hotels waren geboekt, de huurauto stond klaar en we hadden er ongelooflijk veel zin in.

 

Het was de eerste keer dat Bram zo lang zou vliegen, althans bewust. Ik maakte me dan ook best druk van te voren. Wat als hij 10 uur lang op zijn stoel staat te springen? Of als hij het op een krijsen zet?

 

Niks bleek minder waar. Bram vond vliegen fantastisch. 

Hij bleef rustig zitten, keek een filmpje. Bestelde op zijn gemakje eten en drinken en verveelde zich geen moment. Ik had uit voorzorg een koffer met cadeautjes meegenomen: elk uur een kleinigheidje. Om hem te vermaken. De meeste cadeautjes bleven ongeopend. Bram had het veel te druk met alles wat er om hem heen gebeurde, en heel eerlijk gezegd: ik had nog nooit zo'n fijne vlucht gehad. Omdat Bram zo relaxed was, vergat ik bijna mijn vliegangst. Bijna.

Terug in Miami.

Skyline Miami, Wolkenkrabbers
Miami.

Toen we aankwamen in Miami en we in een taxi de stad inreden, rolden de tranen over mijn wangen. Hoewel ik normaal niet de meest emotionele reiziger ben, heb ik bij Miami een speciaal gevoel.

De wolkenkrabbers. De drukte. De haven met de miljoenenjachten.

De stad, bekleed met neonletters- waar je naast de Gucci winkel net zo makkelijk een "gun store" kunt vinden.

Ik kan het niet uitleggen. Het is een gevoel.

 

We verbleven de eerste dagen in het Hilton Bentley Hotel, aan de Ocean Drive op South Beach, Hetzelfde hotel als waar we 4 jaar geleden onze reis hadden afgesloten.

 

Een dakterras met zwembad, uitzicht op de oceaan en de Ocean Drive, de straat waar alles gebeurt.

Het was binnen handbereik.

Gek is niet gek genoeg.

Miami, Ocean Drive, Florida
Ocean Drive.

In Miami is gek niet gek genoeg. Ik denk dat dit gevoel voor vrijheid er onder andere voor zorgt dat ik me hier zo goed voel.

Ik heb de behoefte niet gevoeld, maar mocht je zin hebben om een onderbroek over je hoofd te trekken, die dag: In Miami kan het.

Er zal niemand zijn die raar opkijkt of zijn hoofd omdraait. Sterker nog, de kans is groot dat dit niet het vreemdste is dat ze die dagen hebben meegemaakt.

 

South Beach is het meest toeristische deel van Miami Beach. Zien en gezien worden. 

De Ritch and Famous. De Hummers en Ferrari's. De wereldsterren. De J. Lo's en de Will Smiths: wereldberoemde kadetjes worden hier bruin gebakken.

Zon, zee, strand in een wereldstad.

Strand, Miami Beach, Florida strandvakantie, Florida met kinderen
Miami Beach.

Het was heerlijk om hier de vakantie te beginnen. Zon, zee, strand in een wereldstad.

 

Maar ook een stad van contrasten. Waar een blinde zwerver eten uit een vuilnisbak vist naast een tafel waar een stel een flesje champagne van 400 dollar opentrekt.

 

Extreme rijkdom en extreme armoede.

Luxe en leegte. Het ligt letterlijk naast elkaar.

De hele dag hoor je sirenes, in Miami is altijd wel wat aan de hand.

Het is gek, maar juist die drukte, de chaos. De omvang van deze stad: het zorgt bij mij voor een stukje rust.

Het gevoel dat je een heel klein stukje bent in een hele grote wereld: dat besef voel ik meer naast een wolkenkrabber, dan naast de buurtsuper in mijn eigen dorp.

Bram voelde zich heerlijk in Miami. Hij danste letterlijk op de straten van Miami.

Was het een gevoel van thuiskomen voor hem?

 

Ik denk het niet.

Wel denk ik dat het feit dat elk restaurant 24/7 pannenkoeken verkoopt en overal zijn (en mijn) favoriete muziek gedraaid wordt (Motown afgewisseld met 80's/90's R&B) een rol hierin speelde.

Tel hierbij op dat Bram echt van zomers houdt; het was 29 graden op het strand.

To slot ook nog onverdeelde aandacht van ons, dag en nacht - Miami was voor hem echt een feest.

Wynwood walls.

Kobra, Wynwood walls. Miami
Wynwood.

Na een aantal dagen werd het tijd om eens meer van de stad te gaan zien, dan alleen het strand.

 

We besloten om naar Wynwood Walls te gaan: Het Art District van Miami.

 

De eerste dagen hebben we geen huurauto gehuurd. De parkeertarieven in Miami zijn flink aan de prijs. En daarbij is autorijden in Miami net als in Amsterdam en elke andere grote stad: onhandig. Met een Uber zijn we naar Wynwood gegaan.

 

Niet alleen in het afgezette gedeelte, waar alle graffiti en kunstwerken te bewonderen zijn, naast een prachtige expositie, maar ook buiten dit gebied, vind je prachtige kunstwerken op metershoge muren en mooie galeries.

Mocht je er ooit komen: loop ook zeker een rondje door de wijk!

Wel heb ik me laten vertellen, dat dit s' avonds niet echt een aanrader is i.v.m. de veiligheid.

Iets om rekening mee te houden.

 

Tot mijn grote geluk was er toen wij in Wynwood waren, een expositie van Kobra, mijn favoriete streetartist. Schitterende en kleurrijke werken met Frida Kahlo, Nelson Mandela, Tupac en prachtige portretten sierden de muren.

Ik kan hier echt dagenlang rondlopen. Helaas dacht Bram hier anders over, en was hij er na een paar uurtjes echt klaar mee. Ik was blij dat we het hebben kunnen zien, voor mij was dit echt 1 van de hoogtepunten van Miami.

Toeristisch door Miami.

Met de bus door miami, Hop on hop off bus miami
Wynwood walls.

De volgende dag gingen we - heel toeristisch - met een heuse dubbeldekker Miami in. Het was bloedheet en een beetje verkoeling op het dak van de bus was prettig.

 

We reden langs alle sightseeing hoogtepunten: het huis van Versace, panden waar wereldberoemde films en series waren opgenomen en de opnamestudio van Gloria Estefan: die overigens een indrukwekkende vastgoedportefeuille blijkt te hebben in deze stad.  Daarna reden we verder naar Little Havana. Vanuit de bus hadden we nog mooi uitzicht op Star Island, een eiland in Miami waar Gloria Estefan (daar is ze weer), Julio Iglesias, P. Diddy, Elizabeth Taylor en Shaquille O'Neal wonen. Toch leuk om even weg te dromen bij het zien van een oprit waar ons huisje 8x  op zou passen.

 

Over Little Havana kan ik kort zijn: het was met name toeristisch. Met 40 man de bus uit, met 40 man het 'echt Cubaanse" sigarenwinkeltje in en met 40 man de bar in voor een typische Cubaanse Mojito die we echt moesten proeven. Prima. Leuk om gezien te hebben, maar iets te veel het "vee" gevoel voor mij.

 

De dubbeldekker was echter wel een prima manier om iets van de stad te zien. En die stad is prachtig. Tientallen cruiseboten die vanuit de haven de oceaan op varen, waardoor het lijkt alsof ze elk moment het strand op kunnen varen.

Typisch Amerikaans.

Miami, Miami met kinderen, strandvakantie miami
South Beach.

s' Avonds kozen we meestal voor een restaurant in de buurt, als je op South Beach verblijft zijn er namelijk tientallen op loopafstand. 

Neem een dikke portemonnee mee, want het leven in Miami is niet goedkoop.

 

Even ter indicatie: 1 los stuk fruit (appel/banaan) kost ongeveer 2,50 dollar.

Op andere plaatsen hebben we restaurants gezien waar je voor dit zelfde bedrag pannenkoeken kunt eten...en dat is denk ik meteen typerend voor Amerika.

 

Wat ook typerend is voor Amerika, is de vriendelijkheid waarmee we begroet werden.

Op straat, in winkels, in restaurants: altijd werden we begroet met een vriendelijk "Hi Honey, good day, how are you doing? How can I help you"

 

Vaak hoor ik, dat wij Nederlanders dit als overdreven ervaren. Ik heb dit niet zo gevoeld, het is anders. Zoals zo veel dingen anders zijn, in een ander land - met een andere cultuur.

Ik moet zeggen dat ik het wel prettig vond.

Thuis is het wel eens voorgekomen dat de verkoopster eerst even haar eindeloze privé telefoongesprek moest afmaken, voordat zij me kon vertellen of iets nog op voorraad was, dit was het andere uiterste.

 

Na 5 dagen was het tijd om verder te reizen. We zijn doorgereden naar Orlando, waar we Bram zijn vierde verjaardag in Disneyworld vierden. We hebben daar een prachtige en onvergetelijke tijd gehad.

Na een week in Miami zijn we doorgereden naar Treasure Island, vlakbij Tampa - waar Bram geboren is.

We hebben de tijd genomen om het ziekenhuis te bezoeken waar Bram geboren is. Dit was veel emotioneler dan dat ik van te voren had ingeschat.

In mijn herinneringen waren die eerste weken een grote blauwe wolk, een fantastische tijd, eindelijk samen: groot geluk en genieten.

Toen ik echter weer op de parkeerplaats liep, waar het allemaal begon 4 jaar geleden, besefte ik me, dat naast al deze mooie gevoelens ook heel veel stress en spanning was in die tijd, we waren immers net ouders geworden van een kindje dat geboren was met een hartkwaal. Die op de NICU afdeling lag, wat ontzettend heftig was.

 

Dat gevoel kwam dus flink weer om de hoek, de lucht, de tegels op de vloer, de lift. Alles herinnerde me ineens aan die spanning van die tijd. 

Goed om er geweest te zijn. Nog beter dat het zo vreselijk goed gaat met Bram. Wat mij betreft hoeven we dit bezoekje niet vaker op de planning te zetten. Ik heb het gezien, ik ben er geweest: het is goed zo.

Via de Everglades weer terug naar Miami.

Miami strandvakantie, Geadopteerd uit Amerika.
Terug naar Miami.

De laatste dag hebben we doorgebracht met 1 van de medewerkers van het adoptiebureau, zij is inmiddels een echte vriendin geworden.

Het was dan ook heerlijk om de dag met haar en haar man door te brengen.

We bezochten het Seaquarium in Tampa, bezochte wilde Manatees bij de Big Bend (echt een aanrader als je een keer in de buurt bent) en we sloten de dag af in een echte lokale sportsbar. Waar we heerlijke All American Chickenwings aten. En gefrituurede cheesecake probeerden, iets was zelfs een cheesecake liefhebber als ik een brug te ver was.

 

De laatste week in The States brachten we weer door in Miami, via de Everglades reden we terug. Maar uiteraard niet zonder even het natuurgebied in te rijden, om met een moerasboot alligators te gaan spotten.

Dat laatste was een idee van Arjan. Eerlijk gezegd heb ik hem vervloekt: de boot ging hard en die beesten kwamen dichtbij. En ik ben niet bepaald heldhaftig uitgevallen. Ik heb Bram met 2 armen krampachtig vastgehouden.

Foto's heb ik ook niet gemaakt, want ik durfde kind en railing geen seconde los te laten.

Maar eerlijk is eerlijk, het was stiekem wel heel gaaf.

 

Toen we de Everglades verlieten, zagen we vanuit de moerassen de wolkenkrabbers weer aan de horizon, Miami, het voelde weer als een beetje thuiskomen.

 

De laatste week op North Beach genoten we nog even van de laatste zonnestralen.

Het was heerlijk weer, het eten (hamburgers!), de vriendelijke mensen en het zalige strand. Een perfecte afsluiter van een heerlijke vakantie.

 

We hebben genoten, van elkaar. Van het land. Van de mooie ontmoetingen en de reis. 

Ik zou nog boeken vol kunnen schrijven over de trip, maar voor veel dingen geldt "je had erbij moeten zijn".

 

We komen zeker nog terug, want de States hebben een bijzonder plekje in ons hart.

Vond Bram het extra bijzonder?

Voelde hij meer met deze plek dan met een andere vakantiebestemming? Heel eerlijk gezegd, ik geloof het niet.

 

Misschien is hij daar te jong voor, misschien is het er gewoon niet.

Wel is Amerika een land waar hij nu wel met een hele brede grijns aan terug denkt.

Een hart vol liefde en een hoofd vol herinneringen. Maar home.....is where the heart is.

 

Liefs, Natasja.

Reactie schrijven

Commentaren: 0