Negatieve verhalen over adoptie: hoe gaan we daarmee om?

Vandaag weer een reactie op één van jullie vragen!

Deze keer de vraag hoe Jack en ik omgaan met negatieve verhalen rondom adoptie.

Een actueel thema. Want dat adoptie tegenwoordig behoorlijk ter discussie staat en dat iedereen er een mening over heeft, daar kunnen we niet omheen.

Adoptie in de media.

Adoptie in de media, man leest krant.
Adoptie in de media.

De laatste tijd is er in Nederland erg veel aandacht voor adoptie. De politiek buigt zich over de vraag of adoptie van kinderen uit het buitenland nog wel mogelijk moet blijven.

Ook de media stortten zich volop op het thema adoptie.

 

Regelmatig worden er adoptieverhalen gepubliceerd. Dit zijn dan vaak situaties waarbij iets mis is gegaan in het adoptieproces. 

En die kant van adoptie is natuurlijk ook precies hetgeen aandacht nodig heeft. Als er fouten zijn gemaakt, moet dat bespreekbaar gemaakt worden.

Dan moet dat aangepakt worden, gekeken worden waar het mis ging en wat veranderd moet worden.

Ik vind het dan ook een heel goede beweging, de aandacht voor adoptie, de regelgeving die strenger wordt en de extra controle die er nu is.

De balans zoek.

Stapel stenen, de balans is zoek.
De balans is zoek.

Het lastige is mijns inziens alleen, dat in de media de balans in verhalen over het thema adoptie nogal zoek is.

Want, zoals helaas vaak het geval is in de media, wat goed gaat krijgt weinig tot geen aandacht.

 

Positieve verhalen over adoptie worden dan ook niet gepubliceerd, of zeer beperkt.

Hierdoor is het risico dat het (verkeerde) beeld ontstaat, dat bij alle adopties in het verleden fouten zijn gemaakt.

En dat het beeld ontstaat dat het anno 2019 nog steeds overal misgaat.

En daarmee slaan de media mijns inziens echt flink de plank mis.

 

Het feit dat het Haags Adoptieverdrag in 1993 door veel landen is ondertekend - en wat dat Verdrag dan precies betekent voor adoptie - wordt vaak niet belicht.

Ook wordt niet besproken dat rechters nu veel minder snel overgaan op het adoptabel verklaren van kinderen - met helaas als keerzijde dat kindertehuizen overvol raken met kindjes die geen ouders of familie hebben, maar nog niet adoptabel verklaard zijn.

 

Eerst moet alles goed uitgezocht zijn, zoals het Haags Adoptieverdrag dat van landen vraagt. 

Pas als er écht geen biologische familie voor het kind kan zorgen, wordt een kind adoptabel verklaard en mag een adoptiegezin in eigen land worden gezocht. En pas als dat óók niets oplevert, mag een kindje door een buitenlands stel worden geadopteerd.

Niet naïef zijn.

Wrong way, eigen verantwoordelijkheid.
Niet naïef zijn.

Maar waar mensen werken, worden fouten gemaakt.

Ook anno 2019.

 

Het zou naïef zijn om te denken dat in elk land alles nu 100% zuiver verloopt.

Daarom ben ik erg blij dat naast de procedures en checks in het land van herkomst, ook de Nederlandse adoptiebureaus en de Raad van de Kinderbescherming de taak hebben om na te gaan of de adopties goed verlopen.

 

En daarnaast heb je als adoptie-ouder natuurlijk zelf nog de verantwoordelijkheid om je hierin te verdiepen.

Op deze manier wordt er alles aan gedaan om de fouten die in het verleden gemaakt zijn, nu te voorkomen.

Terug naar de lezersvraag.

Terug naar de vraag hoe Jack en ik omgaan met de negatieve verhalen over adoptie.

Als ik heel eerlijk ben: ik lees en hoor ze het liefste niet.

Niet omdat ik oogkleppen op wil doen als het gaat over adoptie, zeker niet.

Maar omdat ik ze zo schrijnend vind.

 

Het is ongelooflijk hoe mis het is gegaan, bij sommige adopties. 

Wat een impact moet dat hebben.

Op zowel de geboortefamilie, het kind én op de adoptieouders.

Hoe erg is het, voor alle partijen, als een kindje gewoon bij biologische ouders op had kunnen groeien maar toch is afgestaan ter adoptie.

Ik vind het verschrikkelijk om te lezen.

 

Maar ik verplicht mezelf wel om deze verhalen te lezen.

Vooral omdat het me scherp houdt, als het gaat om ons eigen adoptietraject.

Het maakt me weer extra alert en bewust van hoe belangrijk het is om straks, als er een voorstel komt, ook zelf alles nog eens te checken.

En zoveel mogelijk informatie te verzamelen over de achtergronden en biologische familie van ons toekomstige kindje.

Kritisch blijven gedurende het hele traject is denk ik erg belangrijk.

 

En hoe naar ik de negatieve verhalen ook vind, ik denk tijdens het lezen ook vaak: wat goed dat het nu naar buiten komt!

Want juist omdat al deze negatieve verhalen gepubliceerd worden, weten we nu dat het mis kan gaan.

En dus ook waar we op moeten letten in een adoptietraject.

Doordat we nu de kennis hebben, dus weten dat er dingen mis gingen en waar het dan mis ging, kunnen we dit nu beter voorkomen.

 

De verhalen hebben ons overigens echt wel eens aan het twijfelen gebracht.

Doen we er wel goed aan, adoptie?

Wat als er toch fouten worden gemaakt?

Werken we dan niet mee aan kinderhandel?

Moeten we een kind überhaupt wel weghalen uit de eigen cultuur (wat eigenlijk weer een thema op zich is)?

 

Gesprekken met andere adoptie-ouders, geadopteerden en positieve verhalen over geslaagde adopties, hebben ons echter gesterkt in ons idee om voor adoptie te gaan.

Elk kind heeft ouders nodig. 

En als een kindje dan écht geen ouders kan krijgen in eigen land en al een aantal jaar in een (vaak overvol) kindertehuis zit, zonder zicht op een toekomst.... Dan willen wij het met alle liefde die we in ons hebben, opvangen.

Ouders worden voor dat kindje.

Het volproppen met liefde. Geven wat het nodig heeft. Het helpen groeien. Proberen de culturen te integreren in de opvoeding. Proberen er het samen het beste van te maken, ondanks de slechte start en de verhuizing naar een andere cultuur, naar Nederland.

 

En als de tijd (en behoefte) daar is, zouden we graag samen met ons kind teruggaan naar het land van herkomst.

En wie weet ook de geboortefamilie ontmoeten.

 

Omgaan met reacties van de omgeving.

Roze wolken, zee, adoptie
Het is niet één grote roze wolk.

Wat ik hierboven beschreef, is ook wat we proberen uit te leggen aan onze omgeving, als er kritische opmerkingen gemaakt worden.

We proberen duidelijk te maken dat we er heel bewust mee bezig zijn, er goed over nadenken.

 

Dat het niet één grote roze wolk is, een adoptietraject.

Maar een proces waarin je over ontzettend veel dingen nadenkt, regelmatig twijfels hebt en zoveel lastige keuzes moet maken.

 

We proberen uit te leggen dat we ons echt wel bewust zijn van de dingen die mis zijn gegaan en nog steeds kunnen gaan.

Dat het natuurlijk ook ónze angst is, dat het proces niet zuiver verloopt.

En we juist daarom er zelf alles aan zullen doen om wél een goede adoptie tot stand te brengen.

 

Tegelijkertijd denk ik, dat je soms ook gewoon de negatieve opmerkingen van je omgeving mag negeren.

Je bent niet verplicht je keuzes tegenover iedereen te onderbouwen. Niet iedereen hoeft het ook met je eens te zijn, of je te supporten in de weg die jij kiest.

Sommige mensen hebben zo'n stellige mening over adoptie, dat het niet uitmaakt wat je zegt, of hoe duidelijk je dingen uitlegt.

Ze blijven afwijzend.

Vaak zijn dit de mensen die weinig kennis hebben over hoe adoptie nu echt werkt en baseren ze hun mening op aannames of verouderde informatie.

In discussie gaan heeft in dat geval echt geen zin.

 

Natuurlijk is het wel heel fijn als je directe omgeving je begrijpt en steunt. Dat is bij ons gelukkig zo, En daar zijn we onze familie en vrienden super dankbaar voor.

 

Er zijn naar aanleiding van mijn blog over de twijfel tussen Colombia en de Filipijnen, meerdere vragen binnengekomen over de verschillen tussen deze landen.

Hier zal ik in mijn volgende blog ook op ingaan. En mocht de landenkeuze tegen die tijd al gemaakt zijn, dan wordt dat natuurlijk ook gedeeld!

 

Liefs en tot snel weer!

Sophie.

Reactie schrijven

Commentaren: 1
  • #1

    Christina (zondag, 27 november 2022 08:37)

    Hallo, neem contact op met inforhope11965@gmail.com als u geïnteresseerd bent in de adoptie van kinderen, mijn man en ik hebben vanaf hier privé geadopteerd. Bedankt

    christine