Ik roep altijd dat mijn kinderen mogen zijn wie ze zijn.

Dat is toch eigenlijk wel de rode draad in mijn opvoeding. Ze hoeven niets te worden of te zijn, ik wil gewoon dat ze gelukkig zijn.

Ik ben ervan overtuigd dat je pas echt gelukkig kunt zijn als je compleet jezelf mag zijn.

Natuurlijk dien je ten alle tijden ook rekening te houden met gevoelens van andere maar ik geloof niet in hokjes of bepaalde standaarden.

 

Djimon wou toen hij klein was niets liever dan een pop met een balletpakje en een roze pyjama. Dat ik daarin mee ging was voor mij een vanzelfsprekendheid, bij andere zorgde het voor opgetrokken wenkbrauwen. Het klinkt vreemd maar 21 jaar geleden was dat toch nog echt een dingetje. Ik kreeg te horen dat ik een homo van hem zou maken op deze manier.

Eerst ging ik dan nog in gesprek om uit te leggen dat je zo geboren wordt en niet dat dat iets is wat voortvloeit uit een opvoedproces maar al snel liet ik dat los.

Hij was trots op zijn pop met balletpak en sliep intens gelukkig in zijn roze pyjama. Laatst hadden we het er nog samen over en toen zei hij "Doordat alles altijd kon weet ik juist zo goed wie ik ben".

 

Tijdens het afscheid van groep 8 mocht iedereen vertellen wat hij of zij later wou worden. De een arts, de ander piloot, de volgende chirurg en weer een ander advocaat.

Kyana's carrièrewens zal niemand ooit vergeten vermoed ik. Vol overtuiging vertelde ze dat ze kokosnotenvrouwtje wou worden. Ze zou op een of ander zonnig eiland, kokosnoten en fruit op het strand verkopen. Omdat ze ook wel inzag dat de wereld niet alleen uit leuke dingen bestond zou ze eens per jaar oorlogskinderen fotograferen zodat iedereen zou weten hoeveel we nog moeten veranderen en hoe blij we zouden moeten zijn met ons eigen leven.

Niet echt een alledaags verhaal. 

Nu is er veel over Kyana te zeggen maar alledaags past daar niet echt bij, wij keken er dan ook niet echt van op.

Kyana ging naar het VWO want dat was nu eenmaal het schooladvies. Doodongelukkig was ze er.

"Dit heb ik echt niet nodig voor mijn leven".

Ze vertrok naar de MAVO en ik kreeg een gelukkig kind terug.

Een stortvloed aan kritiek kreeg ik over mij heen. Ik zou haar toekomst in gevaar brengen.

Dat begreep ik op mijn beurt weer totaal niet want al zou ze uiteindelijk toch dat VWO papiertje willen om wat voor reden dan ook dan zou dat altijd mogelijk blijven. Gelukkig worden en blijven is moeilijker als je jaren niet op je plek zit.

Ik verkoos inderdaad geluk boven een papiertje en dat was volgens mij een goede zet wat de rest er ook van dacht.

Ze slaagde ging naar het MBO en vond haar passie.

Dit is wat bij haar past. Mensen helpen.

Zij zei "Doordat ik zelf de bal in handen kreeg moest het ook slagen want anders was ik niet geloofwaardig, juist dat ik het zelf mocht bepalen zorgde ervoor dat ik mijn best ging doen".

 

Zinsy ziet vanaf haar geboorte ziekenhuis veel te veel van binnen. Iedere kinderarts in de wijde omgeving heeft zich wel eens over haar dossier gebogen. Ze was 10 toen ze aangaf er klaar mee te zijn.

"Ja, ik ben ziek en daar zal ik de rest van mijn leven rekening mee moeten houden maar ik ben er klaar mee dat iedereen wil kijken, iedereen een ander onderzoek voorstelt en iedereen doet alsof ik mijn ziekte ben, ik ben Zinsy. Ik wil een jaar lang geen onderzoek doen".

Geef je een kind van die leeftijd de keuze over medische handelingen?

Het was een enorm twistpunt in mijn hoofd. Ik hoorde haar, ik begreep haar maar wat als er daardoor iets zou gebeuren?

Een heel uitgebreid gesprek met de kinderarts volgde. Zinsy kon haarfijn uitleggen wat ze voor ogen had, wat ze als oplossingen zag als het mis zou gaan en waarom ze dit wou. Toen ze de woorden "Laat mij aub los uit die kooi, ik ga liever jong dood en dat ik echt heb geleefd dan oud dood als experiment en onderzoek van artsen". sprak, brak mijn hart.

De kinderarts sloeg het dossier dicht en zei "Zinsy ga leven en als het echt niet gaat trek je aan de bel".

Weer was er die bak van kritiek maar ik zag een kind dat de kans kreeg kind te zijn. Die opgelucht adem haalde bij het zien van die lege agenda qua afspraken. 10 maanden zag ze geen arts tot ze zelf aangaf dat het beter was om toch wel een afspraak te maken. 

Zelf zegt ze nu dat het nodig was voor de acceptatie maar ook voor het gevoel geen nummer maar een kind te zijn in de medische wereld.

 

Het mag duidelijk zijn dat ik echt probeer te leven volgens het principe dat ze zichzelf mogen zijn maar toch kwam ik er laatst achter dat ik dat lang niet altijd doe. Daar maakten een situatie met Joshua en River mij alert op.

 

Ik maak geen geheim over de achtergrond van mijn kinderen. Ze mogen iedere vraag stellen en krijgen overal antwoord op.

Ik deel ook wel wat met de buitenwereld maar lang niet alles. Het is hun verhaal en zij mogen zelf bepalen wanneer ze wat en hoe naar buiten brengen.

De kinderen weten echter nog niet alles, voor sommige dingen zijn ze simpelweg te jong.

 

Laatst stond River uitgebreid te praten in de rij van een supermarkt over het feit dat haar biologische moeder weer was gearresteerd en dat ze een tijd moest vastzitten.

Ik deed verwoede pogingen het verhaal een andere draai te geven. Zelf had ik niet in de gaten dat zij dat door had tot ze luid naar mij riep "Waarom verander je van onderwerp, wil je het er niet hier over hebben, schaam je je?".

 

Het laatste wat ik wil is dat mijn kinderen zich schamen voor hun achtergrond. Het is ook nergens voor nodig maar toch had ze gelijk. 

Ik schaamde mij.

Ik voelde de priemende blikken van mensen die het verhaal maar wat interessant vonden. Ik voelde de vragende blikken om wat ze dan wel niet gedaan zou hebben en ik voelde de twijfelende blikken of dit over mij ging.

Thuis spraken we er over. Eerst vroeg ik haar waarom ze er over begon. 

"Gewoon omdat ik er aan dacht en als het in mijn hoofd zit dan wil ik er gewoon graag over praten anders wordt het zo veel in mijn hoofd".

Een duidelijke reden maar toch ging ik haar uitleggen dat sommige verhalen beter zijn om thuis te bespreken. Thuis of in een privé omgeving.

Haar vragende blik zetten ze kracht bij door een hele lange "Waarom?".

"Nou, andere mensen kunnen dan dingen gaan denken, vervelende vragen stellen, er van schrikken of iets anders denken dan de waarheid".

"Oh dus ik moet een vol hoofd hebben omdat die mensen die ik niet ken er anders last van hebben?".

Tja, dat antwoord kwam binnen.

"Mensen vragen heel vaak vervelende vragen aan mij, waar ik vandaan kom, of ik Nederlands kan enz. Ze denken ook vaak zat andere dingen dan de waarheid zonder dat ik praat over hoe het echt zit".

Ook daar heeft ze gelijk in.

Het was mijn manier om haar te beschermen voor kritische vragen maar dat doe ik helemaal niet. Ik laat haar door haar daar in te beperken niet zichzelf zijn. Zij heeft het er graag over als het in haar hoofd zit.

Dus vanaf nu mag ze praten wat ze wil en voor die mensen die daarop kritische vragen stellen bedenken we wel een ander plan.

 

Ik had geen enkel probleem met een roze pyjama, ik vind het prima als ze een trui aanhebben waarbij ik mijn vraagtekens heb, ze mogen zelf beslissen over hun kapsels enz. maar toen Joshua maanden geleden vroeg om gaatjes in zijn oren zei ik "Nee".

Iets wat ik later besprak met zijn biologische moeder die aangaf het juist prachtig te vinden.

Joshua bleef volhouden en vroeg mij uiteindelijk op de man af "Waarom mag ik iets niet omdat jij het niet mooi vind?".

Tja, daar was niet echt een legitiem antwoord op want waarin verschilt zijn vraag om oorbellen met die van zijn zusjes?

Hij houd van de glitter en de glamour, de grote merk-opdrukken, de gouden kettingen met groot goud kruis eraan, tatoeages. Het hele plaatje van de grote jongens.

"Mam, als hij daar toch echt gelukkig van wordt waarom mag het dan niet. Het is dan toch gewoon een stukje van hem, ik vind het ook niet mooi maar het past wel bij hem, bij wie hij is", sprak een van de pubers.

De andere puber zei "Het is nou ook weer niet dat hij zich in zijn gezicht laat tatoeëren, zo'n gaatje ziet niemand terug als hij het later niet meer wil".

De volgende zei "Afschuwelijk maar ik ben niet hem en jij bent dat ook niet".

Ze hadden alle drie gelijk maar ik hikte er tegen aan.

Ging ik mijn eigen mening er door drukken omdat ik iets echt niet mooi vind of gaf ik hem de les dat je altijd jezelf mag zijn.

Ik hoefde uiteindelijk niet te kiezen, hij had zelf een plan bedacht.

'Mam, ik ga nog even een paar maanden nadenken erover en als ik het dan nog steeds wil dan weet ik dat jij weet dat ik het echt heel graag wilt en dat je het dan goed zal vinden want je houd van mij om wie ik ben en als dat iemand is met gaatjes dan houd je daarvan, dat weet ik zeker".

 

Hij heeft gelijk maar stiekem geniet ik nog even van die gaatjesloze maanden want iets in mij zegt dat dit een wens is die blijft.

Het past nu eenmaal perfect bij wie hij is.

Maar met of zonder gaatjes, voor mij is hij perfect!