Na zo'n ongelooflijk bijzondere dag waarbij datgene gebeurde waar al 9 jaar naar werd uitgekeken is er naast rust, doordat het gelukt is, ook een vat emoties opengetrokken. 

Iedereen uit dit op zijn of haar eigen manier.

Waar de een non-stop vragen stelt, is de ander in zichzelf gekeerd.

Waar voor de een een droom uit kwam, is er voor de ander nog de vraag of hij wel of niet zijn moeder gaat zien.

Van tevoren heb ik mij afgevraagd wat het zou doen met Julius. Hoe zou het voor hem zijn als hij ziet dat een ander, kinderen die zijn broers en zus zijn, hun moeder terug kunnen zien terwijl dat voor hem nooit meer mogelijk zal zijn. Waar ik bang was dat hem dat pijnlijk bewust zou maken van de situatie zoals hij is, werd het voor hem juist duidelijk dat er meer kinderen zijn die hun mama niet kunnen zien. 

De dag na de ontmoeting die we hadden met de buikmama van River en Jeremiah kwam hij huppelend de kamer in terwijl hij zei 'Nu weet ik ook hoe jullie buikmama eruit ziet, jullie wisten al hoe mijn buikmama eruit ziet. Die van jullie is ook echt lief. Nu zien we de buikmama's niet meer en zijn ze weer mama's van een foto'.

Alles aan zijn houding straalde uit dat het hem rust bracht op dit moment. Waar ik het schrijnend vond dat die laatste woorden zoveel waarheid in zich hadden, gaf het hem juist rust te weten en gezien te hebben dat zijn situatie overeenkomsten heeft met die van andere kinderen in ons gezin. 

 

Voor de volgende dag  staat een flinke autorit op de planning met daarna een spannende ontmoeting. We rijden dan vanuit Kissimmee naar Miami om daar meerdere plekken te bezoeken maar bovenal om daar Joshua zijn moeder te ontmoeten. Of dat gaat lukken weten we nog niet maar we blijven hoop houden. Zoals het nu lijkt gaan we dan sowieso zijn oma voor het eerst ontmoeten, iets waar Joshua enorm naar uitkijkt. Ieder puzzelstukje van je achtergrond is enorm waardevol. Zien en voelen dat je geliefd bent, de verhalen horen die bij jouw achtergrond horen en samen herinneringen maken. Het zorgt ervoor dat je je zo compleet mogelijk voelt. 

 

Door alle emoties die met de ontmoeting van de vorige dag en de volgende dag samenhangen besluiten we om deze dag rustig door te brengen in het water. Het is voor een buitenstaander soms moeilijk te begrijpen dat ergens heen gaan de ene keer absoluut niet handig is om te doen qua emoties en dat het de volgende keer juist een uitkomst kan zijn. Dat heeft naast de emoties die er spelen te maken met wat voor activiteit het is. 

We besluiten naar Discovery Cove te gaan. Water is altijd een goed idee, hier wordt niets van je verlangt of verwacht, hier kan je rustig dobberen of juist wild spetteren, kletsen of stil zijn, keihard zwemmen tot je niet meer kunt of gewoon kijken. Anders is het als je naar een zwembad in de buurt van je echte huis gaat want dan moet je sociale verplichtingen aangaan doordat je mensen tegenkomt die je kent. 

Bij binnenkomst lijkt het bij Discovery Cove of je rechtstreeks een paradijs inloopt vol met prachtige planten. De vogelgeluiden komen je tegemoet, je hoort het water stromen en terwijl je langs de fakkels het pad volgt kom je bij het restaurant waar je start met het ontbijt om vervolgens een dag lang te genieten van de diverse baden. Het park is zeker niet goedkoop maar er zijn altijd wel goede deals te vinden via Undercovertourist (veruit mijn favoriet als het om goede deals scoren in Florida) en Groupon. Alles in het park is bij de prijs inbegrepen, van het eten en drinken tot aan de zonnebrand en wetsuits aan toe. 

Iedereen geniet. De een maakt rondje na rondje in de lazy river en de ander snorkelt er op los tussen de vissen.

Een heerlijke dag die voor iedere leeftijd geschikt is. 

 

We gaan pas weg als het park om 17.30 uur sluit en rijden dan direct richting het huis. Het is maar een klein stukje maar de eerste drie slapen al. Ze zullen toch even wakker moeten worden want we moeten nog langs de supermarkt.

Dit keer niet voor eten maar voor speelgoed voor het kindertehuis waar Joshua heeft gewoond, allemaal dingen die op hun wensenlijstje stonden. Naast alle spullen die we kopen, kopen we ook voor 1000 dollar aan giftcards. Het is het maximum dat je aan giftcards mag geven aan een organisatie zonder dat zij er problemen qua belasting enz mee kunnen krijgen. Geld geven is verboden en bij de Wallmart is eigenlijk alles te koop wat je kunt bedenken dus de giftcards zijn een prima oplossing. Joshua zoekt vol overgave zelf ook nog wat dingen uit die hij graag wil geven. Een paar grote linten voor erop zorgen ervoor dat het geheel er feestelijk uit ziet. 

 

Op de parkeerplaats komen we een mevrouw tegen die duidelijk dakloos is, op een kleine afstand staat een kind van rond de 6 jaar oud die een buggy vasthoud waarin een kindje ligt dat eigenlijk nog te klein is voor een buggy.

De baby heeft allerlei doeken om zich heen gewikkeld en ligt op een plastic zak. Het beeld van een kind dat weet dat het op haar babybroertje of zusje moet passen terwijl mama geld bij elkaar probeert te krijgen raakt mij diep.

Ik heb een hekel aan boodschappen doen, dat het een enorm voorrecht is dat ik het kan doen is even glashelder te zien.

Waar ik de auto pak, naar de supermarkt rijd, in mijn karretje doe wat ik nodig heb, afreken en weer terug rijd. Zit er voor deze vrouw een hele andere hindernis in dit 'klusje'. Zij moet eerst mensen vinden die vinden dat zij iets nodig heeft en verdiend. Mensen vinden die haar het gunnen om datgene te kopen waar ze echt niet zonder kan. 

Als ik de auto aan het inladen ben, hoor ik het haar vragen aan de bestuurder van de auto die vlak bij mij staat.

Ze wijst naar haar kinderen en vraagt of ze geld voor luiers mag. De man wappert haar vraag en haar hele aanwezigheid met een handgebaar weg. Ze komt niet naar mij, ze gaat richting haar kinderen.

Ik pak de kar sneller uit dan ooit, zorg dat iedereen in de auto zit en breng dan de kar weg en loop naar haar toe. 

In mijn portemonnee zitten allerlei giftcards voor situaties als deze. Ik pak er een van 50 dollar uit en houd in mijn andere hand een speeltje voor de baby en een haarstrik voor het meisje, dingen die eigenlijk voor het kindertehuis bedoeld waren maar nu ook een doel lijken te hebben. De ogen van het meisje als ze de strik ziet stralen sterker dan wat dan ook. De baby graait naar het speeltje en de vrouw slaat met haar handen een kruisje.

Ik doe een stap achteruit, groet en wil weglopen. Het meisje, met de haren die overduidelijk al lange tijd geen borstel en shampoo hebben gezien, kijkt haar moeder stralend aan en vraagt of haar moeder de strik in haar haar wil doen. Terwijl de moeder de strik in het vervilte haar vastmaakt roept het meisje uit 'Kijk ik ben een prinses'.

Ik lach en loop richting de auto. De auto waar mijn kinderen in zitten. De vrouw roept mij na "Jouw strik maakt haar Prinses Maggy van de straat'.

Terwijl ze het roept slaat haar stem over door de brok in haar keel. Ik zwaai en loop door, stap in en bedenk mij dat het niet altijd de oplossing is die we denken te moeten bieden, niet het verschil dat we denken te moeten maken, soms is het simpelweg een strik die het leven net even die glans teruggeeft die zo hard nodig kan zijn.

 

Zodra we thuis komen gaat de wasmachine aan want dat gaat ook gewoon op vakantie door. Daarna pak ik de spullen in die we meenemen richting Miami. Daar zullen we 1 nacht overnachten in Fort Lauderdale en naast dat we hopen dat er een bezoek met de familie van Joshua zal zijn gaan we sowieso ook de cadeaus brengen bij het kindertehuis waar Joshua heeft gewoond, langs het ziekenhuis waar hij is geboren, kijken bij de plek waar we onze eerste weken samen hebben beleefd, een trip down memory lane dus.

Iedereen kijkt er naar uit maar voelt ook de spanning. Niet weten of je degene, die zo met jouw verbonden is, gaat zien is enorm spannend. Hoe zal het lopen? Hoe zal zijn oma zijn? Zullen er veel kinderen in het kindertehuis zijn? Hoe zullen ze reageren op de cadeaus?

Terwijl ik de kinderen hoor kletsen over alle soorten reacties die mogelijk zouden kunnen zijn denk ik aan dat meisje met die strik, dat baby'tje dat op een plastic zak lag omdat er geen geld voor een luier was en aan die moeder die even die stralende ogen van haar dochter zag. Die ogen zoals kinderogen altijd horen te stralen. 

Op dat moment neem ik mij twee dingen voor. Ik ga nog bewuster genieten van de strik die mijn leven standaard mee kreeg, simpelweg door de plek waar mijn wiegje stond en daarnaast zal ik meer dingen weg gaan geven die op het oog onnodig lijken terwijl die ander zoveel wel echt nodig heeft. Door het zien van de grootste nood vergeten we weleens hoe belangrijk het is voor iedereen om het leven soms even extra glans te geven, om je even een prinses Maggy van de straat te voelen.