Wat zou ik hier graag opschrijven dat ze helemaal weer de oude is.

Dat haar tomeloze energie terug is, dat ze op iedere vraag weer adrem een antwoord heeft en dat ze verlost is van alle nare dromen maar het tegendeel is waar.

 

De weg terug blijkt lang, heel lang maar we realiseren ons ook het geluk dat wij hebben. Er is een weg terug, voor sommige mensen is er geen weg terug en is er enkel nog een afscheid.

 

Heel vaak kreeg ik afgelopen week de vraag hoe Kyana de versoepeling vind die er nu is en die er nog aan gaat komen.

Ze is natuurlijk een puber en een puber wil vrijheid. Ze is altijd dartelend door het leven gegaan en heeft altijd die vrijheden opgezocht. Nu komt ze al maanden nergens maar ik hoor haar er niet over. Kyana haar motto is altijd dat iedereen zijn eigen keuzes moet maken, doen moet waar hij of zij zich goed bij voelt. Daar staat ze nog steeds achter maar ze schikt wel van alle beelden die ze voorbij ziet komen op bijvoorbeeld Snapchat. Het lijkt erop dat een grote groep mensen Coronamoe is of inmiddels in complottheorieën is gaan denken.

Ook zij is natuurlijk klaar met Corona en wil ze deze periode het liefste achter zich laten maar dat nu steeds meer mensen roepen dat het allemaal wel meevalt, dat onze beperkingen niet gerechtvaardigd worden door het aantal zieken en doden is wel iets waarmee ze zit. "Kan het echt zo zijn dat iedereen die in die rij staat bij de IKEA dit al weken nodig had?" "Is een feestje vieren belangrijker dan weten dat je iemand in gevaar kunt brengen?" "Zouden die mensen die roepen dat een griep minstens zo erg is, dit ook roepen als iemand waarvan zij houden Corona kreeg?".

Het zijn vragen die continue door haar hoofd gaan.

Ze gunt iedereen zijn vrijheid maar niemand Corona, zei ze gisteren en ik denk dat ze daarmee de hele lading dekt.

 

De dromen of eigenlijk nachtmerries blijven haar 's nachts wakker maken. Het zijn iedere keer dezelfde dromen die terug keren. Zij vastgebonden op een stoel terwijl iedereen de kamer verlaat, zij die geen lucht krijgt omdat haar keel wordt dichtgeknepen en dat zij dood zal gaan. Iedere nacht is het raak. Door het mailcontact dat we inmiddels hebben met meerdere mensen die ook Corona hebben gehad, blijkt dat zij allemaal vrijwel dezelfde dromen hebben. Ze gunt ze natuurlijk niemand maar ervaart wel veel steun in de herkenning dat andere dit ook meemaken.

 

Ze is nog steeds erg snel vermoeid. Iedere dag moet ze tussendoor wel even haar rust pakken. We kunnen allemaal merken als dat nodig is want dan krijgt ze moeite met verhalen volgen en begint ze warrig te praten. Nadenken bij bijvoorbeeld schoolwerk lukt wel maar voor een zeer korte tijd, daarna ontstaat er een soort mist in haar hoofd waardoor het haar niet lukt om na te denken.

Ook hierbij blijkt dat veel andere mensen die het gehad hebben hier last van hebben.

 

Ze probeert iedere dag te werken aan haar conditie door bijvoorbeeld een rondje te skeeleren. Haar conditie was altijd zeer goed maar is nu zeer slecht. Toch mag ze van geluk spreken zo kwamen we in contact met een moeder van een jongen van 17 die nu met een rollator loopt doordat hij nog zo zwak is. Voor je beeld, ook deze jongen had een zeer goede conditie voor die tijd.

 

Van haar keel heeft ze nooit meer last gehad. Ook het eten en drinken is nooit meer na die tijd een probleem geweest. De afschuwelijke hoofdpijn, die volgens haar met niets te vergelijken valt is ook nooit meer terug gekomen. Ook niet als ze bijvoorbeeld heel moe is.

 

Veel mensen vragen ook of ze achteraf blij is dat ze de openbaarheid heeft opgezocht of dat ze er achteraf spijt van heeft.

Ze is blij dat ze sommige mensen heeft kunnen helpen met haar verhaal en zal het als ze opnieuw moest kiezen het weer op deze manier doen.

Toch is er wel iets waar ze enigszins bang voor is en dat is dat ze altijd het Coronameisje zal blijven voor sommige. Niet dat ze zich er voor schaamt maar ze zou het heel moeilijk vinden als straks op school en in haar sociale contacten blijkt dat mensen haar de eerste tijd toch liever uit de weg gaan. Ook dit is een "angst" die we veel teruglezen in de mailcontacten met andere mensen die ziek zijn geweest.

 

Veel vragen gaan over de berichten waarmee Facebook nu vol staat, berichten waarin staat dat het bijv. een vooropgezet plan is om zo onze vrijheden in te perken.

Wat waar is dat kunnen wij uiteraard ook niet met zekerheid zeggen. Wat wij wel weten is dat je van het virus heel ziek kunt worden. Ook wij realiseren ons dat er mensen dood gaan door een gewone griep en dat dat ook niet alleen oudere mensen zijn. Ik kreeg bijvoorbeeld een bericht van een moeder die haar kind vorig jaar bijna aan de "gewone" griep was verloren.

Het land lijkt zich steeds meer in tweeën te delen ten opzichte van wat er aan de hand is. Bij beide groepen regeert angst. Angst is een slechte raadgever, toch laten we er ons snel door leiden. Ook ik. Ik wil dit nooit meer meemaken maar aan de andere kant ervaar ik als ondernemer ook dat de economie weer moet gaan draaien. Op de vraag of ik geloof dat het weer allemaal zo zal worden als dat het was, kan ik met grote zekerheid zeggen dat dat voor mij nooit meer zo zal zijn. Er zal voor mij altijd een voor en na Corona zijn. Net zoals er een voor en na Jesiah is voor mij. Ik hoop dat alles weer zo veel mogelijk zal worden zoals het hiervoor was maar dat we de mooie dingen zoals het genieten van kleine dingen, het belang in zien van contact met familie en vrienden zullen blijven beseffen. Maar vergeten zal ik deze periode nooit. De periode waarin ik zo bang was om haar te verliezen maar sterk moest zijn. De periode waarin keihard duidelijk werd hoe snel het leven kan veranderen die heeft een kras op mijn hart gemaakt, een litteken van angst maar die angst zal ik nooit laten regeren. Die angst zet ik liever om in het besef waar het allemaal echt om draait, gezondheid en liefde.