Lieve Natas,

 

Hoe is het daar?

Hier zijn de kinderen voor de tweede week naar school en ik kan je vertellen dat er eentje tussen zit die iedere dag verdrietig is bij het gegeven dat het weer een schooldag is.

Vorig jaar was hij ook geen die-hard schoolfan maar ging hij zonder problemen er naar toe. Nu is het echt een intens verdrietig kind dat ik 's morgens in de auto vervoer.

 

Ik postte er wat over in mijn stories en daar kreeg ik heel veel lieve reacties op maar ook enkele mensen (die het ook absoluut goed bedoelde) vroegen zich toch sterk af of je zo lang verdrietig om iets moet zijn.

Ik dacht daar even over na en kwam tot de conclusie dat we allemaal snel leven, van werk door naar de BSO, kind naar zwemles, even snel langs de supermarkt want er moet ook gegeten worden, dat koken blijken we niet meer te redden dus wordt er een pizza bezorgd, kind op bed, nog even snel voorlezen want we willen wel quality-time en daarna snel door naar die verjaardag want we willen ook een sociaalleven houden. 

Dit zijn situaties die ik vaak voorbij zie komen in Instastories.

Ook mijn leven gaat snel, is bij tijd en wijlen hectisch en dan ben ik naast een fanatiek planner ook nog chaotisch aangelegd.

Ik ga daar trouwens heel goed op, op dat snelle leven maar wat ik nu steeds vaker tegenkom is dat we ook snel moeten schakelen in emoties. 

En dat is dus iets wat ik niet kan.

 

Nu moet je ook niet denken dat ik als een klein kind urenlang blijf mokken omdat de cheesecake uitverkocht blijkt waar ik zin in had. Nee, ik bedoel dan echt die grote emoties.

Het lijkt wel alsof de tolerantie voor verdriet verdwijnt. Ben je langer dan twee dagen verdrietig dan zijn er mensen die je nog net niet aanmelden voor een rondje psychiatrie want een depressie ligt altijd op de loer.

Ik ben nog nooit depressief geweest maar heb het van zeer dichtbij meegemaakt. Depressies zijn echt geen grapje.

Het is niet te vergelijken met verdrietig zijn.

Na een begrafenis moeten we door, na een ongeluk moeten we door. We moeten body-positive zijn dus mag ik niet balen van dat jurkje waarin ik mij een walrus voel. 

Je moet blij zijn!

Dat is het credo, blij want er is zoveel waar we blij en gelukkig om mogen zijn.

 

Daar ben ik het helemaal mee eens maar juist dat realiseer ik mij ook door die momenten dat ik verdrietig ben om dat wat er niet (meer)  is, wat niet lekker loopt of wat niet haalbaar is.

Ik heb geen behoefte om snikkend over straat te lopen maar ik voel wel de druk dat er geen ruimte is voor verdriet. 

Ik sprak daar over met iemand na het overlijden van Jesiah. 

Ik wou op dat moment niets. Geen leuke dingen doen, niets lekkers eten, geen mensen om mij heen, ik wou enkel met mijn hoofd onder de deken op bed liggen.

Daar was beperkt ruimte voor want ik moest ook door en er zijn voor de andere zes kinderen.

Mensen vinden het vervelend voor je, sturen een lief berichtje enz. maar willen het liefst niet dat je antwoord "Het gaat niet, ik ben intens verdrietig", op de vraag hoe het gaat..

Hij zei mij toen dat mensen het ongemakkelijk vinden om de ander verdriet te zien hebben en dat we ons er daarom liever voor afsluiten en er niet mee geconfronteerd worden. Ik begrijp dat, echt dat begrijp ik heel goed.

Maar hoe kunnen we allemaal roepen dat we graag pure beelden zien, dat we onszelf omarmen en dat filters overbodig moeten zijn als we een filter over onze mindere momenten willen doen.

 

Ik bedoel niet dat ik allemaal foto's online hoef terug te zien van huilende kinderen, mannen met rood doorlopen ogen of vrouwen met mascara a la panda maar laten we echt zijn. Laten we alsjeblieft niet net doen of ons leven perfect is. De mijne is dat absoluut niet maar kent wel enorme hoogte en helaas ook enkele dieptepunten. 

Tijd heelt wonden vond ik altijd een vreselijke uitspraak. Sommige wonden helen helemaal niet, hoe lang je ook wacht. Er komt slechts een klein vliesje overheen. 

Maar ik ben er wel van overtuigd dat tijd nodig is om het verdriet de ruimte te geven die het nodig heeft om door te gaan, om de situatie te accepteren, om een oplossing te vinden of om een modus te kunnen vinden om door te gaan.

Iedereen kent verdriet in zijn leven, helaas. 

We hoeven niet weg te kijken van elkaars verdriet, we hoeven er geen mening over te hebben maar we moeten de ander zeker de ruimte er voor geven en die ruimte ook laten voelen, wat mij betreft.

 

Lieve Natas, zie jij dat ook dat er steeds meer mensen lijken te zijn die halsoverkop over hun verdriet heenstappen en zo snel mogelijk weer vrolijke plaatjes posten. Dat mag uiteraard, ieder zijn eigen manier om met verdriet om te gaan maar ik hoor om mij heen steeds meer geluiden van mensen die denken dat er wat mis is met hun omdat ze die knop niet zo om kunnen zetten na bijv. het verliezen van een baan of het verliezen van een geliefde. 

Weet je eigenlijk wil ik gewoon dat we elkaar allemaal de ruimte geven om onszelf te zijn, zou toch een heerlijk, kleurrijk en uniek gebeuren worden in plaats van een standaard gefilterde wereld.

 

Lieve Natas, een heel fijn weekend met je mannen gewenst en tot snel!

 

Hi Charlotte, 

We zijn net terug van een heerlijke vakantie, dus tussen wasmanden en boodschappen lijstjes, nieuwe schooltijden, regels en hoe zit het ook alweer dingen in.

 

Ik herken zeker wat je zegt. Hoewel ik een enorm nuchter persoon denk te zijn. Ik bedoel, hier onder de rook van Rotterdam, heerst natuurlijk wel de "Niet lullen maar poetsen" mentaliteit.

Ik ga daar meestal wel goed op. Want blijven hangen in iets naars, daar ben ik nog nooit verder mee gekomen.

Wat niet wil zeggen dat het er niet mag zijn natuurlijk.

Het is dubbel.

Ik denkt toch ook weer dat dit met social media druk te maken heeft.

Eerder sprak ik al meerdere keren over onze etalages die gepoetst worden he, onze spullen, huizen, relaties, alles staat in the picture letterlijk en figuurlijk.

Er is geen ruimte voor rommel, vuile was, rondslingerende speelgoedzooi, ontplofte keukens. Dat is niet aantrekkelijk om te laten zien.

Dat geldt misschien ook wel voor onze mentale en emotionele rondslingerende 'rommel'.

 

In een tijd waar iedereen huppelend op designer schoenen door hun opgeruimde, blinkende instaproof huis huppelt, op naar hun fantastische baan, of de volgende trip, breed lachend, dolgelukkig en bloedmooi, is nu eenmaal minder ruimte voor lelijke dingen als verdriet of rouw.

En als je dan een slechte dag hebt, dan bijten we maar door de zure appel heen. Want the show must go on.

Toch?

Want het lijkt wel of iedereen zo door het leven glijdt. Misschien verlies je immers wel volgers, als je even een potje wilt janken of niet in de hieperdepiep stemming bent. Want dat is toch iedereen? 

Toch?

 

Ik denk dat het verdriet er wel is, maar dat het niet in de etalage gezet wordt. Dat hoop ik althans.

Dat lijkt me gezond.

Dat er gewoon nog wel lekker gejankt wordt aan die keukentafel.

Met een warme kop koffie en een grote arm van een beste vriendin om je heen (okay, nu dan misschien op 1.5 meter afstand) Dat er wel ruimte is voor die rouw en voor pijn.

Dat er meer diepgang is dan het leven in vierkantjes.

Dat je niet meteen een #echtinsta of #inspirator hoeft te zijn, maar gewoon een mens.

Met een berg verdriet, dikke tranen en een kutdag.

Dat gun ik je, al klinkt dat heel vreemd.

 

Fijn weekend Charlotte, we spreken elkaar weer.

Liefs, Natasja