Mom 2 Mom: Schuldig.

Hi Charlotte,

 

Hoe is het met je?

Afgelopen week zag ik weer veel berichten voorbij komen over adoptie. 

Positief en negatief.

 

Uiteraard heb ik jouw blog gelezen, waarin je vertelt over de achtergrond van 2 van jouw kids en de problematiek van hun geboortemoeders.

 

De geboortefamilie, hun achtergrond en beweegredenen, dat is juist 1 van de weinige dingen waarover ik helemaal niets deel.

Dat is voor ons een hele bewuste keuze.

Net zo goed als dat het voor jou een bewuste keuze is om er juist wel over te vertellen en te schrijven.

Zo gaat iedereen er op zijn of haar eigen manier mee om.

 

En heeft elke geboortemoeder een ander verhaal, net als elk kindje.

En zo maakt elke moeder een bewuste keuze. Ik denk dat jij en ik gemeen hebben, dat we allebei - op ons eigen manier- het belang van onze kinderen boven alles stellen in dit verhaal. In ons eigen verhaal. Op onze eigen manieren.

 

Een tijdje terug kreeg ik van iemand de vraag "Wie zie jij als schuldige?

Ik heb het zo nooit bekeken. En eerlijk gezegd hoop ik dat Bram het later ook niet zo zal voelen en ervaren.

Het is echter wel iets wat vaker afgevraagd wordt. 

Het zit ook in onze natuur, als mens. Als er iets anders loopt. om dan een verklaarbare oorzaak, een reden, een schuldige aan te wijzen.

Ik voel mij zelf absoluut niet schuldig. Ook niet als ik weer lees over mensenhandel.

Kinderhandel en adoptieschandalen.

Juist omdat wij op de hoogte zijn van de achtergronden en de beweegredenen achter de schermen.

Omdat we contact hebben met de geboortemoeder en familie. Dat ik ons kind niet als schuldige zie, dat ga ik niet eens uitleggen. Dat is zo duidelijk dat dit geen uitleg behoeft.

 

Ook zie ik Bram's geboortemoeder niet als een schuldige/

Zij is geen heilige maagd Maria, die als een soort weldoener een kind op de wereld zet om een gezin te redden (denk jij er even zoetsappige filmmuziek bij).

Ben ik nooit boos op haar?

Soms. Heel eerlijk gezegd.

Is het altijd even makkelijk, zo'n semi open adoptie?

Gaat alles vanzelf?

En gaan we huppelend, hand in hand door het leven, als nieuwe beste vriendinnen?

Nou eigenlijk niet.

 

Hoe dan wel?

Ik kan het je niet echt vertellen. Het is een gevoel. Dat ik met haar en met haar familie deel. En met niemand anders.

Een gevoel dat ik voor hem niet kende, omdat ik nog nooit zoiets met een (volslagen vreemde in het begin) had meegemaakt.

Ik begrijp niet altijd haar beslissingen.

Maar heel eerlijk. Dat hoeft ook helemaal niet.

Ik hoef er namelijk niets van te vinden, dat is niet aan mij.

Leven en laten leven, elkaar de ruimte geven en accepteren wat je niet kunt veranderen, dat zijn wel zaken die ik echt geleerd heb door adoptie.

Ik weet dat je van iemand kunt houden, zonder iemand te begrijpen en zonder verwachtingen.

Dat je respect voor iemand kunt hebben zonder te snappen wat ze doen, of waarom.

En dat je mensen als familie kunt zien, of voelen zonder bloedband.

 

Wat we gemeen hebben is een berg liefde voor Bram. En voor elkaar. Allebei op onze eigen manier.

Een mooie band, die niet vergelijkbaar of verklaarbaar is. Die niet in een hokje past. Die gebouwd is op een mooie fundering van wederzijds respect. No matter what.

En daar ben ik supertrots op.

Op haar, op hun, en op ons.

Want adoptie, dat komt niet aanwaaien.

Het is een proces, het is vallen en opstaan.

Aftasten en weer bijsturen een heel leven lang.

 

Ik wens je een mooi weekend en veel liefs,

Natas.

Hi Natas,

 

Ik zou naar Marokko aankomende week maar gezondheid heeft roet in het eten gegooid dus zijn de plannen gewijzigd en ben ik te vinden in Nederland.

 

Daar kom ik direct op een punt waarover ik niet alles deel, de gezondheid. Niet omdat het een geheim is maar het is wel privé. De exacte details deel ik daarover niet. Ik deel daarover meer met jou  als hier online, als we weer eens een uur aan de telefoon hangen maar de exacte details die zijn enkel tussen de arts en ons. 

 

Van de week schreef ik een blog wat ik een jaar geleden nooit zou hebben geschreven. Zelfs enkele weken geleden zou ik nog geantwoord hebben dat ik zoiets niet deel maar toch deed ik het nu. Ik snap dan ook heel goed dat jij zegt dat je de dingen over achtergrond niet deelt. Ik stond daar jaren (10 jaar) exact hetzelfde in maar daar is dus een verschuiving ingekomen. Ik leg lang niet alles op tafel en dat ga ik ook nooit doen. (zelfs meer niet dan wel) maar ik ben nu dus wel open over het drugsgebruik tijdens de zwangerschappen en daarna. Waarom? Omdat ik het belang voor mijn kinderen daar nu in voel. Het is precies zoals je zegt, want beide doen we wat ons het beste lijkt. 

Ik deel bijvoorbeeld niets over de achtergrond van een van mijn kinderen. Waarom dan niet? Is het dan niet in het belang? Ja, zo voelt dat. In dit geval is het beter vrijwel niets te delen.

 

Ik heb de vraag van schuldige meerdere malen gehad en om eerlijk te zijn snap ik die vraag niet. Ik snap de drang om een schuldige aan te wijzen maar ik kan in een adoptieverhaal geen schuldige aanwijzen. In een verhaal van mensenhandel, adoptieschandalen enz. dan is het heel helder wie de schuldige is maar juist om niet in zo iets verwikkeld te kunnen raken koos ik bewust voor een open adoptie. Ik weet waarom er tot adoptie is overgegaan. Ik weet hoe het proces is verlopen. Ik weet dat hier geen schuldigen zijn. Soms lopen dingen in het leven gewoon anders dan de perfecte "normale" paden en dan kan er bijvoorbeeld adoptie nodig zijn. Dan zijn daar verliezers maar geen schuldigen. Dan is daar rouw maar ook vreugde. Dan is het prachtig als er ruimte en mogelijkheid is voor een open adoptie als je het mij vraagt. Op die manier kan er zoveel moois plaatsvinden (maar denk hier aub geen zwijmelmuziekje bij want het is keihard werken).

 

Ja, ik noem het keihard werken want hoe ontzettend veel ik ook van de biologische moeders en families houd het is soms ook heel moeilijk.

Ik heb het dan niet over keuzes die ze maken, dat kan ik (vrijwel) geheel loslaten. Maar nu ze ouder worden komen er toch andere dingen om de hoek kijken merk ik en dan heb ik het nog niet over de angst. Want hoewel ik hun keuzes los kan laten maak ik mij wel regelmatig zorgen dat hun iets overkomt. Dat heb je nu eenmaal als je van iemand houd, dan wil je dat het goed met degene gaat. 

 

Adoptie heeft mij zo enorm veel geleerd over houden van. 

Dat ik kon voelen wat ik voel voor een volslagen vreemde, die zonder de komst van mijn kind, nooit mijn pad had gekruist, is iets wonderlijks. Ik kan het niet goed beschrijven. Sommige mensen vragen of ik mij verplicht voel dat te voelen of dat het voorkomt uit dankbaarheid en dat is het niet. Natuurlijk ben ik enorm dankbaar voor het vertrouwen dat mij geschonken is maar daar komt dit gevoel niet uit voort en ik voel mij totaal niet verplicht om iets te voelen. Dit gevoel was er net zo als dat je niet kunt verklaren waarom een kind direct in je hart zit. Het zal zeker te maken hebben met de gemeenschappelijke grote liefde die we delen voor de kinderen.

Weet je wat mij dan nog iedere keer enorm kan ontroeren? Dat beide families ook de andere kinderen in hun hart hebben gesloten. Het is een wonderlijke lappendeken van liefde maar eentje die onlosmakelijk in elkaar vast zit.

 

Adoptie, het is iets wat enorm complex is net als de liefde. 

Ik heb regelmatig dingen moeten bijschaven, dingen bij moeten stellen of geheel moeten laten varen maar ik weet waarvoor en dat maakt dat het altijd goed komt.

De liefde voor de kinderen staat altijd voorop en als er iets is dat adoptie mij geleerd heeft dan is dat liefde alles overwint.

 

Lieve Natas,

Ik heb je al veel te lang niet gezien, we moeten echt snel afspreken!

Laat je weten wanneer je kunt?

Geniet van je weekend en je mannen.

 

Liefs,

Charlotte