De meneer die ik aantref bij de balie van Discovery Cove is meer dan helpend en zegt direct dat we de reservering zonder moeite kunnen verplaatsen. Hij vraagt honderduit terwijl hij iedere ticket in het systeem veranderd. 

Het is iets wat Amerikanen doen, je het hemd van het lijf vragen, uit interesse niet uit nieuwsgierigheid.

Soms heb je met mensen die je nooit weer ziet en slechts enkele minuten kent daardoor echte gesprekken. Deze meneer vertelt over dat hij een zusje heeft die ter adoptie is afgestaan. Zijn moeder leefde met hem en zijn broer in een auto toen ze nog een keer zwanger werd. 'Ze koos niet alleen voor een beter leven voor mijn zusje, ze koos daarmee ook om ons het beste te kunnen geven wat ze kon'.

Die zin komt binnen. 

Hij vraagt of de kinderen hun familie in Amerika kennen. Ik vertel dat ze die kennen en dat we hopen dat ze hun weer gaan zien dit weekend. De tranen staan hem in de ogen als hij vertelt dat hij zijn zusje ook heeft gezien en dat ze op hem lijkt. Ze studeert dat is voor hem niet weggelegd maar hij is gelukkig. Afspreken is niet vanzelfsprekend maar het is zo bijzonder zegt hij als hij mij de nieuwe tickets overhandigd. Terwijl ik terugloop naar de kinderen die zitten te wachten roept hij mij God Bless you na.

Het is iets wat we in Nederland eigenlijk nooit horen maar wat in Florida dagelijks klinkt. Waar ik er eerst nog van uitging dat het uitsluitend gelovigen waren die dit zeiden en er dus heel veel gelovigen zijn in Florida blijkt dat vrijwel iedereen dit zegt. Het is een vorm van iemand het allerbeste wensen.

 

We houden een rustig dagje. 

Zal morgen de grote dag zijn, zal het lukken om iedereen in dat restaurant te krijgen?

De spanning is vooral bij Jeremiah te voelen. Nooit eerder zag hij zijn buikmama. Dat River nog geen 2 was toen ze haar voor het laatst zag en er dus aan de ontmoeting geen actieve herinnering heeft maakt voor hem niet uit. Zij zag haar nog een keer, hij niet.

Als iedereen bezig is met iets komt hij naast mij staan terwijl ik de wasmachine vul (want de was gaat gewoon door waar ter wereld je ook bent) en zegt dan zonder mij aan te kijken 'Als ze wel wil komen als ik niet kom, als ze alleen wil komen om River te zien dan is dat ook goed, dan ga ik wel niet'.

Ik kijk hem aan om te zien of hij dit zegt omdat hij bang is dat ze hem niet wil zien of omdat het van hemzelf op dit moment niet zo nodig hoeft. Het blijkt het eerste te zijn.

Iedereen zegt altijd hoeveel River op haar buikmama lijkt, niet alleen qua uiterlijk maar ook qua innerlijk. River is altijd open over het feit hoeveel ze van haar buikmama houdt. River zag haar nog wel een keer en zo kan hij allerlei redenen opnoemen. 

Ik snap waar het vandaan komt en het is pijnlijk om te zien dat hij denkt dat hij minder geliefd of gewenst is. Het echte verhaal ligt zo anders en al branden de woorden op mijn lippen besluit ik op dat moment om het niet te zeggen. Niet nu er nog hoop is dat ze het hemzelf een dezer dagen kan uitleggen.

Ik knuffel hem en zeg hem dat buikmama van al haar kinderen houdt en als ze komt ze voor beide komt. Aan alles is te merken dat hij denkt 'dat zal...'.

Kyana roept dat ze op een ijsje trakteert en dat laat hij zich geen 2 keer zeggen. Enthousiast rent hij de trap af en staat als eerste klaar bij de deur.

Terwijl de rest zijn slippers aandoet stuur ik nog een appje naar hun buikmama met de naam van het restaurant en het tijdstip waarop we af gaan spreken met de vraag of ze alsjeblieft ook aan wil schuiven.

 

Bij thuiskomst zie ik dat hun oma een bericht heeft gestuurd dat het een ander tijdstip moet worden want anders kan een tante niet aanschuiven, gevolgd door een berichtje dat het weer anders moet want die tante komt toch niet maar er moet nog iemand anders aanschuiven. Een familielid die we nog niet eerder zagen. Ik heb de hele dag vrij gepland voor de afspraak en schrijf terug dat het niet uitmaakt hoe laat we afspreken als we elkaar maar gaan zien en dat het ons enorm leuk lijkt om iedereen weer te zien en nog meer familie te ontmoeten.

We spreken tussen de middag af. Graag wil oma daarna nog iets doen met ons. Een familielid blijkt een dierenopvang te hebben. Ze vraagt ons of we het leuk zouden vinden om na het eten daar nog even te kijken. Het maakt niet uit wat we doen, als we maar samen zijn dus schrijf ik direct terug dat ons dat erg leuk lijkt.

Wat ik mij precies erbij voor moet stellen weet ik niet. Tot die conclusie kom ik als ik de kinderen vertel dat we de volgende dag hoogstwaarschijnlijk met oma en misschien hun broers uit eten gaan en daarna naar een dierenopvang van een familielid gaan. De spanning stijgt met het uur.

Hoe zal het morgen gaan?

Niemand heeft een draaiboek, niemand weet wie er uiteindelijk aan tafel zullen zitten, niemand weet hoe het zal gaan maar ik heb er op een onverklaarbare reden het volste vertrouwen in dat het goed gaat komen.

 

Ik vergeet nooit meer de eerste keer dat we hun tante met de broers zouden zien. Het was toen we River in onze armen sloten. Bijna 6 uur lang stond ik tevergeefs te wachten in een winkelcentrum. 

Ik durfde niet weg te gaan want wat als ze dan net zouden komen. Ik ging pas weg toen het winkelcentrum sloot. Toen we Jeremiah in onze armen sloten was de situatie heel anders, er was al heel lang contact. Het voelde al als familie.

We spraken niet af bij een winkelcentrum maar bij het huis van een tante. 4 jaar geleden was die mogelijkheid er niet meer en spraken we af in een restaurant. De tante die we de eerste keer zagen was er toen niet bij. Wel een andere tante, de broers en hun zus (dat is niet een zus van een River en Jeremiah maar een nicht) en we zagen voor de eerste keer de moeder en zus van hun buikmama. Dat moment dat ze allemaal binnenkwamen is een van die momenten die voor altijd in mijn geheugen gegrift staat. Woorden zouden nooit kunnen zeggen wat er uitgesproken moest worden of gezegd moest worden. Er was zoveel gebeurt, teveel maar het was mijn besluit om daar zand over te gooien. Vergeten is iets anders als vergeven. Vergeten doet niemand het, dat nooit maar als je niet vergeeft kies je ervoor om geen toekomst samen te hebben. Als ik niet vergeven had ontnam ik mijn kinderen iets wat ik nooit zou kunnen bieden. Nu lijkt het iets heel moois maar toen ik het besloot was iedereen tegen. Iedereen die ook maar enigszins het verhaal kende begreep niet waarom ik dit deed. Voor gek werd ik verklaard, zelfs door enkele mensen die bij de mensen hoorde waarmee ik afsprak.

Mijn beste vriendin moest ik beloven om iets van mij te laten horen zodra ik er zat en zodra ik weer wegreed.

Mensen zeiden allemaal dat er dingen zijn die je niet kunt vergeven en dat klopt maar ik wist dat als ik vergaf de spijt voor de ander niet minder zou worden. De situatie zou niet veranderen als ik boos zou blijven, door te vergeven gaf ik een toekomst aan een band en liet ik de boosheid varen en bleef spijt over bij de ander.

Het moment dat we elkaar in de ogen keken waren er maar 3 woordjes nodig om een nieuw hoofdstuk te beginnen 'Sorry and thanks' klonk het in mijn oor. Ik draaide mijn mond richting het oor van de ander en zei 'We hebben het er nooit meer over. Het had nooit mogen gebeuren maar het is gebeurt en nu laten we het achter ons, voor altijd'.

Sindsdien is het er nooit meer over gegaan en is er een prachtige waardevolle band ontstaan.

 

Zal er morgen een nieuw hoofdstuk beginnen doordat niet alleen hun oma en de broers komen maar dat hun buikmama daar ook staat?

Oh wat hoop ik dat uit de grond van mijn hart.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dat alleen voor de kinderen hoop. Ik hoop het voor hun oma die dan met haar dochter en kleinkinderen aan tafel zit. Ik hoop het voor de broers van de kinderen die dan ook met hun buikmama aan tafel zitten maar ik hoop het ook voor mezelf.

Wat wil ik deze vrouw, de vrouw die al zolang zo'n belangrijk onderdeel van mijn leven is graag in mijn armen sluiten, haar in haar ogen aankijken en zeggen hoeveel ze voor mij betekent. Haar zeggen hoe ik in haar geloof en dat ik haar een makkelijker leven gun. Dat ik daar waar ik kan en mag helpen dat wil doen.

 

We besluiten allemaal vroeg naar bed te gaan al hoor ik nog heel lang gedraai vanuit alle slaapkamers. 

Iedereen kijkt ernaar uit, iedereen voelt de spanning, iedereen maakt er in zijn of haar hoofd een voorstelling van en ik, ik kan alleen maar hopen dat het ergens in de buurt van die voorstelling gaat komen.