Verdwijnt het blog? Het is een vraag die ik met grote regelmaat de afgelopen weken binnen kreeg.

Ik heb het inderdaad een tijdje links laten liggen, er weinig aandacht aan besteed maar ik was er wel mee bezig.

In mijn hoofd dan, wat wil ik er mee en hoe ga ik dat aanpakken. Er zijn veel mensen die zeggen dat bloggen achterhaald is, dat mensen liever TikTok volgen, een reel op Instagram kijken, een podcast luisteren en als je al een blog schrijft je daar zeker niet zelf tijd in moet steken want dat Chat GPT dat allemaal voor je over kan nemen. Nou weet ik niet eens hoe het werkt precies maar ik voel er ook niets voor om datgene wat ik dan wil vertellen door 'iets' te laten schrijven dat vast de beste SEO enz. heeft maar totaal niet het verhaal, laat staan ons kent.

Toch denk ik dat echte geschreven tekst er nog steeds toe doet, dat er nog steeds een plekje voor is in die hele grote massa van informatie, social media enz. Geen grote plek maar wel een plek.

 

Ik ben het nooit begonnen om geld mee te verdienen. Vaak genoeg krijg ik de vraag of ik niet geld wil gaan verdienen met bijvoorbeeld Instagram maar dat is niet de reden dat ik deel. Ik vind het knap wat sommige weten neer te zetten en daarmee omzetten en ja, het zou ons dichter bij onze droom om weer naar Amerika te gaan brengen maar het zou tegelijkertijd mij ver van mezelf brengen. Ik zou dingen 'moeten' gaan delen en ik weet dat ik daarvan druk zou ervaren maar bovenal dat ik bang zou zijn dat mensen zouden denken dat het niet meer oprecht is, dat ik dingen zeg omdat het mij iets oplevert. Dat past niet bij mij.

Ik deel omdat ik hoop dat er voor sommige dingen meer begrip komt en ik van mening ben dat je pas begrip kunt hebben als je ook die andere kant van het verhaal leert kennen en ziet dat alles in de wereld niet zo zwart-wit is als het lijkt.

 

Er is de afgelopen jaren veel gebeurt, dingen die bij niemand binnen het gezin in de koude kleren zijn gaan zitten, dingen die ik niet wil en kan delen. Op het moment dat dingen gebeuren moet je er zijn als moeder, moet je blijven staan, diep adem halen en je tranen bewaren voor onder de douche. Niet omdat ik denk dat kinderen een ouder niet mogen zien huilen maar wel omdat het nodig was om te laten zien dat ik  de 'het komt goed' die ik zei ook voelde. Terwijl er 1000-en momenten zijn geweest zijn dat ik die niet voelde.

Ik wilde naar hun uitstralen dat ik er het volste vertrouwen in had. 

Het kwam goed voor zover het goed kon komen maar de diepe krassen blijven. 

 

Ik schreef het boek Mijn liefde voor jou in die tijd. s' Nachts als mijn hoofd overuren maakten parkeerde ik die gedachten door te schrijven over datgene waar ik in geloof. In dat de liefde altijd blijft en overwint.

Nog steeds kan ik vol ongeloof kijken naar de verkoopcijfers van het boek maar nog meer naar al die reacties van mensen die vertellen wat het boek hun doet.

Al voor het uitbrengen van het boek wist ik dat het niet bij dit ene boek zou blijven en dat er een vervolg met verhalen zou komen. Een boek wat inmiddels echt vorm begint te krijgen. Daarnaast besloot ik dat er een boek moest komen over het hele verhaal, hoe de open adopties vorm hebben gekregen, waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt, wat ik geleerd heb van de buikmama's, hun verhaal, ons verhaal.

Een boek waar ik inmiddels ook aan begonnen ben.

Terwijl ik schreef dacht ik steeds vaker maar wat ga ik delen op het blog en wat schrijf ik in het boek?

 

Ik vond dat lastig.

Je wil ook niet dat het boek een soort aaneenschakeling van blogs is met daarin een opsomming van wat je eigenlijk al wist.

Ik neem nooit overhaast besluiten en besloot hier dan ook rustig over na te denken.

Sowieso is dat iets wat ik ieder jaar vanaf oktober doe. Hoe wil ik vorm geven aan het komende jaar? Waar ga ik de focus opleggen, wat ga ik anders doen, wat gooi ik overboord en wat neem ik mee?

Ik doe dat al zolang als ik mij kan herinneren op zowel zakelijk als persoonlijk vlak.

Inmiddels is het eind november, het moment waarin ik altijd knopen doorhak en de agenda met de nieuwe plannen voor het komende jaar begin te vullen.

 

Er zijn heel veel plannen, er gaan dingen overboord, er gaan dingen mee en ik ga dingen anders doen. Zo wou ik een duidelijke scheidslijn maken tussen TikTok en Instagram, wil ik het verhalenboek in de eerste helft van het jaar naar de drukker kunnen sturen, staan er grote feesten gepland, ga ik vaker nee zeggen als ik die nee voel maar dat niet leuk vind voor de ander, heb ik een bespaarplan en tegelijkertijd een verbouwplan in mijn hoofd enz. enz.

Het blog blijft en ik ga het weer (minstens) iedere week voorzien van een nieuw blogartikel. 

Ik denk namelijk dat ik een modus heb gevonden waardoor ik ervoor kan zorgen dat ik wel deel maar het het boek niet in de weg zit. 

 

In plaats van een bedankt en een afscheid, is het dus een nieuw welkom. Het blijkt maar weer dat als je langer over dingen nadenkt je andere beslissingen neemt dan als je direct handelt. Waar ik er van overtuigd was dat ik de stekker eruit zou trekken en ik misschien zelfs met social media zou stoppen weet ik nu dat die beslissing nooit de beslissing zou zijn waar ik mij goed bij zou voelen. Social media is de rode lijn in contacten met familie en die willen we nog heel graag zien groeien, dat zou nooit lukken als ik een besloten account nam.  Het blog verwijderen zou ook betekenen dat ik een boek dicht doe, een boek waarin nog zoveel te vertellen is. 

Ze schreef mij vorige week "De laatste die staat valt ook een keer, bekijkt dan alles even van de grond en staat weer op. Sterker en standvastiger als ooit. Klaar om dat te doen wat ze diep van binnen weet te kunnen. Als er een iemand op de wereld is die mijn verhaal moet vertellen ben jij het. Jij die voor mijn kinderen zorgt en nooit oordeelt behalve als het op jezelf aankomt. Soms moet je niet denken maar voelen en dan weet je het antwoord"

Zij en ik, zo anders. Ons leven had niet verder uit elkaar kunnen liggen maar toch is zij het die altijd precies weet hoe het voelt, vanaf nu is hier iedere week weer wat nieuws te lezen!