2018

Een positieve zwangerschapstest, HOERA!

Dat we zo snel opnieuw een wondertje mochten verwelkomen, gaf een gevoel van allesomvattend geluk.

Een klein broertje of zusje voor Flor.

Onze wereld was voor even perfect...

 

Maar, al snel werden we met beide voeten terug op de grond gezet. 

De echo liegt immers nooit. 

Nergens een teken van leven te bespeuren?

Misschien was het nog net te vroeg?

De volgende dagen leken weken te duren. De combinatie van onzekerheid en nog een beetje hoog....

 

Wachten op iets waarvan je weet dat het misschien nooit komen zal. Echo's, bloedonderzoeken, wachten, hopen, tevergeefs!

Ondanks de stijgende waarden geen baby te bespeuren.

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap?

 

De eerste keer dat ik die woorden luidop hoorde, stokte mijn adem. Het gevaar te groot, de kans op een wonder bijna onbestaande.

Zo belandde ik op de operatietafel. Bang en verslagen. Dat 1 op de 4 vrouwen een mislukte zwangerschap heeft is een feit. Maar daar stond ik nooit bij stil, tot ikzelf 1 van die 4 werd.

Mijn lichaam had een keuze gemaakt en ik moest die noodgedwongen volgen.

Pech, meer was het niet. Of toch?

Tot tweemaal toe werd ik opnieuw zwanger.

 

Na enkele weken ons geheimpje mee te dragen, besloot mijn lichaam telkens opnieuw een hartverscheurende keuze te maken.

De onzekerheid, het verlies, de talloze waarom-vragen…… Het vreet aan je.

Tot ik opnieuw zwanger bleek. De spanning in de wachtkamer was te snijden. Mijn gedachten bevonden zich ergens tussen durven hopen en uitgaan van het ergste.

Wat een hartverwarmend moment toen we opeens een hartslag hoorden. 

Dit kleintje werd onze vechter, onze overlever.

Alles ging voor het eerst helemaal zoals het hoorde. En toen was ik 12 weken zwanger, uit de gevarenzone en opgelucht. 

 

Tot mijn toiletbezoek besloot een nieuwe nachtmerrie te creëren. BLOED!!

Ok, het was een minimaal druppeltje en ik voelde me misschien een heel klein beetje dramaqueen, maar mijn hart stond stil...

Eenmaal op materniteit aangekomen, volgde de genadeslag. 

Het kindje dat ik iedere seconde, vol liefde met me meedroeg, bleek de strijd opgegeven te hebben.

Terwijl ik dit schrijf, voel ik onze dochter draaien en stampen. 

Nog twee maanden tot we haar eindelijk kunnen omhelzen. En wat zijn we gelukkig (al zal de angst tot de laatste seconde aanwezig zijn).

 

Maar voor nu koester ik mijn tranen en neem ik stilaan afscheid van een veel te zware, oneerlijke strijd.

Lieve kleine vechtertjes, wanneer ik dit schrijf, ligt jullie grote broer op mijn schoot.

Samen met papa vormen wij binnenkort een gezinnetje van vier, maar jullie zullen altijd ontbreken. 

Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik jullie meedraag in mijn hart.

Het leven kan soms wreed zijn....

Aan alle sterrenmama's: Je bent niet alleen en tranen zijn oké. Want wanneer de regen en de zon elkaar weerzien, ontstaat de mooiste regenboog.

 

Lief klein wonder...

Onze wereld staat even stil...opnieuw

Je was ons mirakel, ons laatste sprankeltje hoop.

Wat straalden we toen we het hartje zagen kloppen.

Je was ons vechtertje, sterk genoeg om te groeien.

Flor werd nu echt een grote broer...

Stiekem hadden we je naam al uitgekozen, je plekje in ons gezin voorzien.

We deelden je met de hele wereld, en met elkaar.

En nu...

Geen armpjes en beentjes die in het rond slaan.

Geen kloppend hartje....

Geen leven....

Geen hoop....

Hoe moeten we de wereld vertellen dat je niet meer bent?

Hoe vertellen we Flor dat ook dit speelkameraadje nooit komen zal?

Hoe vertellen we onszelf dat we wederom gewoon pech hebben?

Hoe vertel ik jou dat je een leegte laat, die niemand ooit vullen zal?

 

Slaap zacht klein wonder...

We zullen je missen.

 

(Lief wonder schreef Helena na het verlies in januari 2019, nu verwacht ze een dochter).

Je kunt Helena volgen op Facebook

Lijkt het je leuk om ook eens een gastblog te schrijven, klik dan hier voor meer info.