Vorige week las je over onze kennismaking met adoptieland en over de stappen die horen bij een adoptieprocedure.
Deze week lees je het vervolg.
De VIA informatiebijeenkomst bij adoptie.
Ken je dat, dat je ergens zó zenuwachtig voor bent, dat je bijna moet overgeven?
Dat je ergens heel erg naar uitkijkt, maar dat het tegelijkertijd zó spannend is dat je jezelf er half ziek door voelt?
Dat gevoel had ik op 20 juli 2017. De dag dat we naar de informatiebijeenkomst over adoptie gingen.
Tijdens onze autorit naar Houten,waar de bijeenkomst plaatsvond, ging er van alles door mijn hoofd.
Hoe zouden de andere stellen zijn?
Zouden we vandaag al een beetje "gekeurd" worden, zou er al gekeken worden of we wel normaal zijn?
Wat werd er van ons verwacht?
Wat als straks één van ons het toch niks vond?
Als ik maar niet ging janken of een blunder maakte.
Ik probeerde toe te passen wat ik als behandelaar mijn cliënten leer bij spanningen: focussen op je ademhaling, helpende gedachten bedenken, het zien als een uitdaging in plaats van als een probleem.
De aanpak werkte aardig en tegen de tijd dat we aankwamen in Houten, was ik weer grotendeels zenn.
De tweede officiële stap.
Aangekomen bij het gebouw van Stichting Adoptievoorzieningen, parkeerden we onze auto voor de deur. Toen we naar binnen liepen, kwamen we in een ruimte waar al meerdere stelletjes stonden.
Er stonden tafeltjes en je kon koffie en thee pakken.
Wauw, we waren gewoon op tijd!
Voor ons doen vrij bijzonder, we komen allebei eigenlijk altijd en overal te laat.
Dat hebben we apart van elkaar al, laat staan als we ergens sámen heengaan...
Toen het tijd was om te beginnen, ging de deur open naar een andere ruimte, een soort klaslokaal.
De docenten stonden voorin, met een diascherm achter zich. Tijdens de bijeenkomst werd een overzicht gegeven van de stappen die je wachten, wanneer je zou besluiten na deze bijeenkomst verder te gaan.
Verder werden de adoptiecijfers van de afgelopen jaren uitgelegd, werd verteld over de landen waaruit je kunt adopteren, werd uitleg gegeven over special needs, etc.
Het was grotendeels bekende info voor ons, herhaling van wat we zelf al hadden opgezocht. Maar we hoorden het geboeid aan.
En ook niet onbelangrijk: we konden onze handtekening zetten op de presentielijst en hadden daarmee voldaan aan de tweede officiële stap in het adoptietraject!
Wachten op de VIA-cursus.
We waren allebei na de bijeenkomst nog even enthousiast over adoptie, we hadden niets gehoord dat ons op andere gedachten had gezet.
We vierden het met een etentje in de buurt en keken nu al uit naar de volgende vijf cursusdagen, de zogenaamde VIA-cursus.
We wilden het liefst meteen door!
De wachttijd tot de VIA-cursus was echter 9-12 maanden. Bizar lang, vond ik.
Maar we moesten het ermee doen.
Op de website van de SAV kon je terugvinden wanneer je aan de beurt zou zijn, werd ons aan het einde van de informatiebijeenkomst verteld.
Op basis van je BKA-nummer wordt je ingedeeld in groepen. Ons BKA-nummer stond er nog niet bij, maar in het najaar van 2017 zou de lijst weer ge-update worden. Dan konden we dus zien in welk kwartaal we stonden ingedeeld.
Minimaal 1 maand voor aanvang van de VIA zouden we dan per post de officiële uitnodiging krijgen met de cursusdata.
Vanaf nu konden we dus alleen maar wachten.
9 maanden wachten.
We zagen een paar maanden later online dat we waren ingedeeld voor de groep van april/mei 2018.
We zouden totaal 9 maanden moeten wachten, gerekend van de informatiebijeenkomst tot aanvang van de cursus.
Daar kon ik dan wel weer de humor van inzien, een hele zwangerschap lang wachten voor we konden starten.
De maanden na de informatiebijeenkomst, focusten we onszelf vooral op ons werk. Jack was druk met zijn bedrijf en zelf was ik op mijn werk aan het overleggen of ik een vervolgopleiding mocht gaan doen.
Ik wilde me graag verder verdiepen in behandelen van jonge kinderen, via een opleiding speltherapie.
Daarnaast waren we nog volop bezig met klussen en de tuin aanleggen. Genoeg te doen dus, in de 9 "wachtmaanden" tot de VIA zou starten!.
2018.
2018.
Een nieuw jaar brak aan. Een jaar waarin veel zou gebeuren: de VIA-cursus, bezoeken aan vergunninghouders, wellicht zelfs al wel de raadsonderzoeken.
We hadden er zin in!
Zo aan het begin van het nieuwe jaar, kwam het onderwerp "vruchtbaarheidsonderzoek" ook weer aan bod in onze gesprekken.
We waren nu ruim 2 jaar bezig met proberen zwanger te raken, dus de kans was groot dat er iets mis was bij één van ons. Of allebei.
Toen die maand ook nog eens bleek dat we pas in augustus mochten deelnemen aan de VIA-cursus, bedacht ik dat dit komende halfjaar misschien wel een mooie tijd was om alles eens goed te laten onderzoeken.
Ik wist dat Jack niet zo enthousiast was over het idee van onderzoek laten doen.
De medische molen in trok mij ook niet zo. Maar ik wilde eigenlijk toch wel weten of er wel of geen kans was dat ik ooit zwanger zou worden.
We konden toch gewoon alleen de onderzoeken laten doen en dan na de uitslag weer stoppen?
Maar, vroeg ik me af, waar trek je dan de grens?
Lukt het wel om het bij alleen onderzoeken te laten, zonder aansluitend het behandeltraject in te gaan?
Want na de uitslag van de onderzoeken zeggen ze waarschijnlijk meteen hoe ze je verder kunnen helpen.
En wat doe je dan, als ze zeggen: "Zelf zwanger worden lukt waarschijnlijk niet, maar we kunnen u wél helpen met IUI.
Of anders uiteindelijk nog met IVF of ICSI. Dan moet u wel even een tijd hormonen slikken en om de zoveel dagen op controle komen. Oh ja, het kan ook nog dat u hormonen moet spuiten. Maar, dat kunt u gewoon lekker zelf thuis doen hoor! En dan is de kans wel groot dat het lukt!"
Wat als het binnen handbereik ligt?
Zeg dan nog maar eens nee.
Want, dan is het voor je gevoel opeens weer binnen handbereik, net als na die behandeling bij de osteopaat (waar ik overigens niet meer heenga na enkele recensies gelezen te hebben op internet, over loze beloftes en dure rekeningen).
Ik was bang dat, zodra we onderzoeken zouden laten doen, grenzen zouden vervagen en we telkens een stapje verder zouden gaan.
Dat ik het voor ik het wist, met naalden in de weer zou zijn om hormonen te spuiten.
En ergens in terecht kwam waar ik niet in wilde zitten.
Aan de andere kant, we wisten allebei dat we dat intensieve medische traject niet in wilden gaan en dan liever voor adoptie kozen.
En dingen uitzoeken zou wel rust en duidelijkheid geven.
Als uit onderzoek zou blijken dat ik niet zwanger kon worden, hoefde ik er niet meer elke maand over na te denken. Want ook al waren we weg van adoptie, het zwanger worden was ook nog steeds een droom en ik hoopte er toch stiekem elke maand nog wel op, merkte ik.
En ik vond het knap ingewikkeld om enerzijds te hopen op een zwangerschap, maar anderzijds ook steeds meer mijn hart te verliezen aan adoptie.
Jack gaf aan dat hij wel begreep dat ik wilde weten waar ik aan toe was, ook al had hij er zelf geen behoefte aan.
Als het mij rust zou geven, moesten we het doen, was zijn mening.
We besloten daarom om toch bij de huisarts langs te gaan.
Dan hadden we wellicht duidelijkheid tegen de tijd dat de VIA-cursus begon.
Benieuwd naar het vervolg?
Volgende week lees je over ons medische traject.
Tot dan! Liefs, Sophie
Reactie schrijven