Na het gesprek met Jack, waarin we de knoop doorhakten om toch voor vruchtbaarheidsonderzoeken te gaan, belde ik meteen naar de huisarts.

De assistente nam op. 

Toen ze een afspraak voor ons had ingepland, voor twee dagen later, vroeg ze: "En, wat kan ik in het systeem aangeven over het doel van uw afspraak, mevrouw?".

 

Oeps.

Daar had ik van tevoren even over na kunnen denken.

Maar dat was nu te laat.

Tja, hoe formuleer ik dat op een normale, niet te dramatische manier?

Ik blokkeerde even, merkte ik. De seconden tikten voorbij.

"Mevrouw, bent u er nog?"

De assistente zat blijkbaar al iets te lang te wachten op mijn antwoord. Ik begon wat te hakkelen, maar kreeg er uiteindelijk uit dat het er om ging, dat zwanger worden niet lukte.

Zo. Dat was blijkbaar toch best een dingetje voor me.

Een zin formuleren waarvan ik echt never nooit had verwacht dat uit te moeten spreken.

Richting een ander benoemen dat ik na ruim 2 jaar nog steeds niet zwanger was. Bah.

 

De afspraak bij de huisarts stond.

Ik was blij dat er iets gebeurde. Maar toch zag ik er ook heel erg tegenop, merkte ik.

Het was alsof het nu meer echt was, het hele ik-raak-maar-niet-zwanger gebeuren.

Tot vandaag, kon ik nog tegen mezelf zeggen dat het allemaal wel meeviel. Maar nu er officieel een afspraak stond, was het opeens een veel groter ding.

Iets waar je helemaal voor naar je huisarts gaat. En daarna waarschijnlijk ook nog naar het ziekenhuis. Pffff.

Ik had bijna de telefoon gepakt om de afspraak weer af te bellen. Maar gelukkig was Jack er ook nog.

We deden dit samen.

Eind januari vond het gesprek bij de huisarts plaats. 

"Zo, vertellen jullie eens, waar kan ik jullie mee helpen?".

Deze keer was ik beter voorbereid. 

Ik vertelde dat we ruim 2 jaar bezig waren om zwanger te raken en dat dit tot nu toe niet gelukt was. De huisarts vroeg hoe regelmatig mijn cyclus was, of ik wist of ik een eisprong had, of er bij Jack bijzonderheden waren, of het wel lukte om voldoende seks te hebben, hoe vaak we het dan precies deden...

Niet echt het type gesprek dat je dagelijks met iemand voert, zeg maar.

 

Hoe had het zover kunnen komen, bedacht ik toen ik daar zat.

Het begon zo leuk.

Met grootse plannen over het starten van een gezin, waarbij we zelfs de babynamen en het aantal kinderen al uitgedacht hadden.

En nu zaten we hier. Tegenover de huisarts. Te praten over dat ik maar niet zwanger raakte.

Wat een drama dit.

 

De huisarts gaf meteen een verwijzing mee voor de gynaecoloog. Na 2 jaar proberen is dat de regel blijkbaar, dan wordt je meteen doorverwezen.

Diezelfde middag nog nam ik contact op met het ziekenhuis, voor het maken van een eerste afspraak.

De wachttijd bij de poli gynaecologie was 4 weken. Eind februari konden we terecht.

De afspraak werd ingepland.

 

De weken daarna sloegen twijfels af en toe flink toe. Moeten we het wel uit laten zoeken?

Wat als het tegenvalt? Wat doet een eventuele negatieve uitslag met mij? Wat doet het met onze relatie?

Het wisselde van binnen van "ik ga nu de afspraak afbellen" naar "ik wil zo snel mogelijk duidelijkheid".

Maar ook dan was Jack er weer. Lekker steady, zoals altijd. De afspraak bleef staan.

 

Eind februari dit jaar hadden we de intake bij de gynaecoloog.

Toen we in het ziekenhuis de juiste afdeling gevonden hadden, meldden we ons bij de assistente.

Ze noteerde dat we er waren en gaf aan dat we nog even mochten gaan zitten tot de gynaecoloog kwam.

 

We namen plaats in de wachtruimte. Tussen de dikke buiken. Want bij een gynaecoloog komen natuurlijk ook vrouwen die zwanger zijn.

Daar had ik even niet bij stilgestaan.

Lekker geregeld hier, was het eerste dat in me opkwam, toen ik plaatsnam naast zo'n dikke buik.

Kunnen ze dat niet scheiden, die zwangere vrouwen en de "ongewenst kinderlozen"?

Ik vond het best confronterend.

 

We waren aan de beurt.

De gynaecoloog gaf ons een hand en we volgden hem naar een spreekkamer. 

Hij nam plaats achter zijn pc en na een korte kennismaking, startte hij met de vragenlijst die hij ging afwerken.

Er werden veel vragen gesteld, het type vragen dat huisarts al stelde maar dan wat uitgebreider.

Onze antwoorden werden meteen in de pc gezet.

Het was een soort zakelijk gebeuren, de ene vraag volgde de andere op.

Maar ach, we zaten tenslotte niet bij de psycholoog. Ergens was het misschien ook wel fijn, die zakelijke aanpak.

Het gesprek duurde hooguit een kwartiertje. 

Het vragenlijstje werd in vlot tempo afgewerkt.

Daarna kregen we te horen hoe het onderzoekstraject er uit zou gaan zien.

We kregen meteen een formulier mee om bloed te laten prikken. Bij de assistente konden we daarna vervolgafspraken inplannen voor onder andere inwendig onderzoek, uitwendig onderzoek en zaadonderzoek.

Het bloedonderzoek konden we meteen laten uitvoeren, wat we ook meteen deden.

Voor de andere onderzoeken was een paar weken wachttijd. 

Tegen de vervolgonderzoeken zag ik wel een beetje op.

 

Enkele weken later was ons volgende bezoek.

Bij binnenkomst hoorden we dat er uit het bloedonderzoek niets bijzonders was gekomen.

Mooi!

Er was vandaag een gynaecoloog in opleiding bij. Prima, geen probleem.

Ik mocht me vrijwel meteen uitkleden, voor het inwendige onderzoek.  Of ik even met mijn benen wijd op een stoel wilden gaan zitten.

Nou, dat is wel even een dingetje hoor, vond ik.

Zeker wanneer er niet één, maar twee mannen in witte jassen aan je voeteneinde staan.

Of ik mijn benen nog wat wijder kon doen, dan konden ze het beter zien,

Tuurlijk joh. Geen probleem. We doen gewoon allemaal of dit een heel normale situatie is. Not.

 

Afgezien van de gene die ik voelde, was het onderzoek zelf ook geen pretje, kan ik je vertellen.

Vooral niet, als een arts in opleiding bij jou mag oefenen met hoe hij zo'n onderzoek moet uitvoeren.

En zeker niet, als blijkt dat die arts in opleiding nog niet goed weet hoe hij zo'n apparaat moet "inbrengen".

Het wordt nog vervelender, als blijkt dat hij ook niet zo goed is in het inschatten van hoe snel hij het apparaat kan bewegen en draaien, zonder dat het al teveel pijn doet.

Uiteindelijk greep de gynaecoloog in, na een aantal jammerkreten van mijn kant.

He-le-maal niks voor mij, dit ziekenhuisgedoe.

Dat werd me meteen wel duidelijk.

En op zich had ik één vreemde vent aan mijn voeteneinde ook wel genoeg gevonden. Twee was blijkbaar toch niet zo mijn ding.

 

Aan het einde van de onderzoeken, gaf de gynaecoloog aan dat we over een aantal weken terug konden komen, voor de uitslag.

Ik hoorde amper wat hij zei. 

Mijn prioriteit lag op dat moment bij als een speer uit die stoel komen en me zo snel mogelijk aankleden. En dan zorgen dat ik nooit en te nimmer meer in zo'n stoel terecht zou komen!

 

En toen was het maart.

De dag van de uitslag brak aan. De uitslag bleek niet goed te zijn.

F*ck.

 

Er moest van alles opnieuw getest worden, een soort dubbel-check.

Huh? Ja, één meting is geen meting mevrouw, dus testen we een maand later alles opnieuw.

Prima, better safe than sorry inderdaad. Dus op naar de spannende tweede ronde.

Weer een wachttijd voor de onderzoeken. Met daarna weer een wachttijd voor de uitslagen.

We kregen alvast folders mee over IUI en IVF. Zo dan, dat voorspelde niet veel goeds!.

 

Na de eerste uitslag, lazen we thuis de folders door. Ik had daarna nog aanvullende info opgezocht via internet over IUI en IVF.

Het gekke was, dat ik dus toch een medisch traject ging overwegen. Adoptie was zo'n lang traject, met zoveel onzekerheden. Misschien toch maar eerst medisch iets proberen?

Daar gingen we achteraf gezien dus al, met onze grenzen...

Onze conclusie was dat IUI eventueel bespreekbaar was, dan wel zonder hormonen.

Maar IVF was een brug te ver.

 

Eind april dit jaar kwam de tweede uitslag.

Die was nog slechter dan de eerste keer.

Er was geen twijfel meer aan. Zonder medisch traject geen zwangerschap voor ons.

 

We kwamen meteen voor IVF in aanmerking.

Nee mevrouw, IUI behoort niet tot de mogelijkheden. Daarmee verspillen we alleen maar onze tijd.

 

Maar, we konden vrij snel starten met IVF en het slagingspercentage lag gemiddeld rond de 30%, kregen we te horen.

Er werd niet gevraagd of we wel verder wilden. Dus gaven we zelf aan dat we twijfelden of we medisch wel verder wilden, dat we er over na gingen denken en er later op terug zouden komen.

Er werd een wenkbrauw opgetrokken.

Er was even oogcontact tussen arts en leerling. Waarschijnlijk niet een antwoord dat vaak wordt gegeven. Maar wel ónze keus.

 

De uitslag "IUI is niet mogelijk", betekende voor ons : geen verder medisch traject.

De uitslag betekende dus ook: nooit een zwangerschap, nooit een positieve test, nooit een dikke buik, nooit een bevalling meemaken, nooit mee kunnen praten over al die zaken.

Afscheid nemen van dat plaatje.

Ongeloof voerde eerst de boventoon en snel daarna veel, heel veel verdriet.

Vooral vanwege het definitief los moeten laten van het plaatje dat je toch altijd in je hoofd hebt gehad.

 

Wat zat het diep, merkte ik toen..

Moesten we dan niet toch voor IVF gaan, als het zo moeilijk te verkroppen was dat zwanger worden nooit zou lukken?

Moesten we dan niet alles eruit halen wat erin zat, alle medische middelen gebruiken?

In je emotie ga je aan alles twijfelen merkte ik.

Je gaat voor meer openstaan dan je eerst voor mogelijk hield.

Wekenlang zat de emotie erg hoog, twijfelde ik aan adoptie en of ik geen spijt zou krijgen als we niet via IVF eerst probeerden zelf zwanger te raken.

 

Jack bleef de stabiele factor.

Zijn voorkeur ging duidelijk uit naar adoptie. Ikzelf had tijd nodig, merkte ik.

Wat wilde ik eigenlijk echt, los van hoe Jack er in stond?

 

Uiteindelijk concludeerde ik dat ik geen medisch traject in wilde gaan als ik zelf al heel erg twijfelde en Jack het liever helemaal niet wilde. 

En waarom zouden we medisch allerlei dingen uithalen om maar persé zelf zwanger te raken, terwijl er elders op de wereld zoveel kindjes rondliepen die keihard ouders nodig hadden?

 

Daarbij kwam nog dat onverwachts de SAV ons mededeelde dat we, als we wilden eerder konden deelnemen aan de VIA-cursus!

We mochten toch in mei instromen in plaats van augustus. We besloten te gaan voor de VIA-cursus, die al bijna ging starten.

We zouden na de cursus definitief besluiten of we doorgingen met adoptie, of toch medisch verder wilden.

Maar diep in ons hart, was de keuze voor adoptie allang gemaakt.

De uitslag van de medische onderzoeken, was eigenlijk puur een bevestiging van een route die we allang gekozen hadden.

 

Tot volgende week!

Liefs, Sophie