Inmiddels zijn we bijna een maand thuis. Een maandlang zijn we niet verder geweest dan ons huis en onze tuin en dat zal nog wel een tijdje zo blijven.
Waar ik dacht dat de kinderen heel veel dingen zouden missen blijkt dat enorm mee te vallen, toch zijn er enkele dingen die ze missen.
Een schema bij thuisonderwijs.
De eerste dagen was het even zoeken naar een ritme. Geen vakantie maar ook niet veel verplichtingen. Met zijn alle continue op elkaars lip, dat vroeg echt wel even wat aanpassingen.
Gaan we een schema volgen zoals de schema's die ik voorbij zag komen op Facebook en Instagram of laten we touwtjes wat losser.
Waar ik normaal van de schema's ben bleek dat in deze situatie niet te werken.
Van de normale wekelijkse schema's is dan ook niet veel meer over dan dat ik op vrijdag de bedden verschoon. De rest van de dingen doen we nu wanneer het past en uitkomt.
Er is nog een ding waar ik aan vast houd en dat is dat we eten op redelijk vaste tijdstippen. Dat is met 7 kinderen het makkelijkst, op die manier voorkom ik dat de een roept dat 17 uur niet uitkomt want dan wil hij net een boot gaan verven en een ander dat 18 uur te laat is want die wil douchen voordat de kleintjes moeten douchen.
Één toilet en één douche in huis is soms wel wat passen en meten maar tot nu toe gaat dat ook zonder problemen.
We mogen het huis en de tuin niet verlaten dus we komen niet in een supermarkt o.i.d. Normaal doe ik ook een keer per week de weekboodschappen maar kan ik wel nog af en toe iets bijhalen. Nu kan dat niet en dat is best even wennen.
Ook gaat er flink wat meer doorheen. Niet omdat ze zich de hele dag vol zitten te eten maar omdat de oudste twee nu niet even iets in hun pauze halen maar met de pot mee-eten. En dat even iets lekkers (lees ongezonds) halen zonder dat je moeder het weet is toch echt ook wel een van die dingen die hun missen.
Na het ontbijt doen we schoolwerk en na de lunch is het dan tijd voor alle andere dingen.
Want vervelen, dat hebben we ons nog niet gedaan, terwijl we hier dus al bijna een maand de deur niet uit zijn geweest.
Er is altijd genoeg schoon te maken ( met 7 kinderen continue thuis word er ook genoeg smerig). Alle kinderen hebben iedere dag een kleine klusje, de jongste bijv. het wasgoed uit de badkamer halen en een ander de vaatwasser uitruimen. Daarna is het tijd om te doen wat je wilt. Dat houd overigens niet in dat ze onbeperkt op PlayStation mogen of televisie mogen kijken maar de vraag daarna valt tot op heden erg mee.
Het is druk zoveel kinderen in huis maar het heeft ook zeker heel veel voordelen.
Er is altijd iemand om mee te spelen, om mee te voetballen of hockeyen, iemand op een spelletje mee te spelen, iemand die wel tijd heeft om je vraag te beantwoorden, iemand die naar je verhaal wil luisteren of die iets voor je wil pakken.
De oudere kinderen hebben allemaal hun eigen plannen. Zo wil Kyana gebarentaal gaan leren en willen Djimon en Luna hun boot opknappen. Ook ik heb nog meer dan genoeg plannen maar zelfs nu ontbreekt de tijd vaak voor dingen, want al hoef ik nu geen taxichauffeur te spelen naar allerlei clubjes enz., er lijkt niet echt extra tijd vrij gekomen te zijn.
De dagen vliegen eigenlijk voorbij. We spelen veel spelletjes, knutselen regelmatig, ik lees nog meer voor als anders, we zijn veel in de tuin te vinden en dan zijn er nog de dagelijkse bezigheden.
We hadden het afgelopen weekend over wat we nu echt missen. Waar ik dingen als vrienden en reizen had verwacht (we zouden in deze periode in Italië en op Ibiza zijn) kwamen er hele andere antwoorden.
"Een ijsje eten"
"Ergens even gaan wandelen"
"Een stukje fietsen"
"Dat we weer gewoon naar de supermarkt mogen"
"Dat het niet voelt als een verplichting maar dat we gewoon kozen om thuis te blijven en met elkaar te zijn".
In die laatste kan ik mij helemaal vinden. Het is verre van vervelend om zo met elkaar te zijn maar doordat het een verplichting is, is de drang naar iets anders groter als dat het normaal zou zijn.
Herstellen na Corona..
Inmiddels is Kyana al weer twee weken uit haar kamer.
Heel langzaamaan heeft ze iets meer energie.
Overdag slaapt ze nog veel. Douchen is bijvoorbeeld nog een echt inspannende activiteit waarna ze echt even bij moet komen, iets wat natuurlijk niet normaal is voor een meisje van 16 jaar.
Haar geheugen is erg slecht en zodra ze vermoeid is moet ze echt op zoek naar woorden of raakt ze zelf de draad kwijt tijdens haar verhaal. Dit vind ze zelf het ergste naast de nachtmerries die ze heeft.
We kregen afgelopen week heel veel berichtjes van mensen die ook ziek zijn geweest en net als haar kampen met dezelfde problemen na die tijd. Voor haar voelde het als een stuk her- en erkenning dat veel van hun ook aangaven last te hebben van nachtmerries. Zij droomt eigenlijk twee verschillende dromen.
Bij de een zit ze vastgebonden aan een stoel en krijgt geen lucht terwijl iedereen haar verlaat en bij de andere stikt ze terwijl haar keel wegbrand.
Haar polsen deden de eerste 10 dagen extreem veel pijn maar gelukkig raakt die pijn steeds meer op de achtergrond.
Het blijft voor haar enorm frustrerend om bijvoorbeeld op snapchat te zien dat mensen gewoon feestjes vieren met een groep van 30 vrienden of dat mensen zeggen dat corona slechts een griepje is en dat die maatregelen veel te streng zijn. Ze zei gisteren nog "Een ander ellende besparen door je aan een maatregel te houden zou iedereen moeten willen daar zouden helemaal geen boetes voor nodig moeten zijn",
Daar sluit ik mij helemaal bij aan!.
Reactie schrijven
Ria Koers (dinsdag, 14 april 2020 19:06)
Fijn om te lezen dat het allemaal goed gaat met elkaar
Ondanks 24uur op elkaars lip gaat er toch een rust vanuit, hoe jij het verteld
Zo leer je elkaar natuurlijk ook heel goed kennen
Respect voor wat jullie doen is de beste verwoording
Het moet wel zwaar zijn voor Kyana dat het herstel langer gaat duren en kan me goed voorstellen dat ze kracht haalt uit wat andere mensen vertellen over hun herstel en dezelfde symptomen
Ook snap ik haar verontwaardiging over dat er mensen zijn die de virus nog steeds niet serieus nemen,zij kan het immers weten
Heel veel sterkte Kyana��
Petje af voor jullie allemaal en dat jullie snel weer een eindje kunnen fietsen om een ijsje te halen
Groetjes ���
Margriet plat (dinsdag, 14 april 2020 21:38)
Respect om dit zonder super grote problemen vol te houden. Is ze uiteindelijk getest
Yara (dinsdag, 14 april 2020 23:21)
Als chronische zieke ook al maand thuis. Maar douche is voor mij de laatse jaren idd ook heel zwaar. Wat het voor mij een stuk lichter maakt is ipv van me afdrogen gewoon een badjas aan te doen en de rest te drogen aan de lucht. Nu heb ik kort haar dus dat krijg ik droog met mouwen van me badjas maar een handdoek om het haar knopen deed ik in de tijd dat ik nog lang haar had. Misschien heb je wat aan deze tip en maakt het het douche wat minder zwaar.
Floor (maandag, 20 april 2020 00:33)
Wauw, ik heb het afgelopen uur alle berichten over de corona in jullie huis en jouw zieke dochter terug gelezen. Ik had het eerste bericht gelezen dat je deelde toen ze net ziek was. Daarna weinig op social media geweest en het vervolg 'gemist'. Wat een heldin is jouw dochter! En jij, met jouw grote moederhart; hoe kunnen mensen dat slecht vinden?! Volgens mij geldt hetzelfde principe als in het vliegtuig, eerst zelf het zuurstofmasker op.
Ik vond het leerzaam met een traan. Wat een ellende die 12 dagen. En wat fijn dat je al die tips deelde.
Ik vraag mij af, stel dat een van de jongste kinderen ziek was geworden, hoe had je dat dan gedaan? Mijn dochter is 6j aar, zij zou niet voor zichzelf kunnen zorgen als jouw tiener dat deed. Maar misschien is het helemaal geen relevante vraag omdat de jongere kinderen vaak niet zo ziek worden.
Uit jouw laatste bericht lees ik, dat jullie weer 'op de rit' zijn. Fijn.
Ik wens jullie alle goeds en een snel herstel voor Kyana