We hadden een druk weekje, welke voor het grootste gedeelte in het teken stond van Adoptie.
Op zondag trapten we af en waren we aanwezig bij de A New Way Picknick in Nijmegen. A New Way is de adoptiestichting die ons heeft begeleid tijdens het samenbrengen van ons gezin.
Het was een bijzondere dag, waar we allemaal enorm van genoten hebben.
Niet alleen was het heerlijk om alle kindjes met hun ouders te zien genieten, kletsen en kennismaken.
Toen wij in Amerika waren om Bram te ontmoeten, waren er tegelijkertijd twee andere Nederlandse koppels met dezelfde reden in dezelfde stad. Uiteraard hebben we daar met ze afgesproken om elkaar te ontmoeten en om onze eerste kersverse ervaringen met elkaar uit te wisselen.
Het was dan ook een feestje om deze lieve mensen en hun mooie wondertjes weer terug te zien.
De mensen die eerder een kindje hebben geadopteerd en die wij tijdens ons traject vragen mochten stellen, waren grotendeels aanwezig.
Zo fijn om elkaar weer te ontmoeten, wat is er veel verandert in vijf jaar!.
Ook waren er veel mensen die een speciaal plekje in ons hart hebben.
Mensen die we de afgelopen jaren hebben leren kennen. Waarmee soms zelfs bijzondere vriendschappen zijn ontstaan.
Een stukje Florida bij ons.
Daarnaast was Meredith aanwezig. Één van de dames aan Amerikaanse kant, die Brams geboortemoeder onder andere heeft begeleid en waar wij tijdens ons proces en met name het wachten, regelmatig contact mee hadden.
Hoe bijzonder was het, om een stukje van Brams verleden zo dicht bij ons te hebben, nu ruim 2,5 jaar later.
Het was een emotioneel weerzien, omdat de laatste keer dat we elkaar zagen Bram drie weekjes oud was en in een hotelkamer in Florida lekker lag te slapen.
Nu 2,5 jaar later waren we met deze ontmoeting weer even terug in deze tijd.
Er waren naast alle mooie kleurrijke gezinnen ook wachtende ouders aanwezig, waarvan ik een aantal koppels inmiddels een beetje ken, en waarvan ik natuurlijk hoop dat zij snel ook van het mooie gezinsgeluk mogen genieten.
Ik kan me het gevoel nog zo goed herinneren, het wachten en het soms frustrerende lege hoofdstuk in de adoptieprocedure waarin je veelal niets kunt en heel veel hoopt.
Opvallend onopvallend.
Tijdens de picknick viel het me eigenlijk op dat we helemaal niet werden nagekeken, iets wat me normaal ook niet echt opvalt, maat juist te meer als het er niet is.
Als we met Bram op pad zijn, voelen we vaak dat er mensen kijken.
Bram is een halfbloedje. Wij zijn blank.
Vaak horen we mensen van een afstandje fluisteren en speculeren, hoe het nu eigenlijk zit met ons.
Vervelend is dit (nog) niet, grappig soms wel.
Iemand vroeg mij laatst "Maar Natasja, hiermee maak je dus meteen van jouw zoon een uitzondering, door alle adoptiekindjes op een apart evenement bij elkaar te laten komen".
Dat klopt. Hij is anders dan kindjes die in Nederland geboren zijn, bij hun "biologische" ouders. Hij heeft twee witte ouders en een Amerikaans paspoort. Hij zal altijd anders zijn in dat opzicht.
Wij hebben echter de keuze gemaakt omdat juist uit te lichten en te vieren. Omdat wij hopen dat hij zich later trots zal voelen, als er naar gevraagd wordt, het is een mooi liefdesverhaal. met hoofdstukken uit Amerika en Nederland, met hem in de hoofdrol.
Bram heeft waanzinnig genoten van het spelen met al deze heerlijke kids. En wij hebben enorm genoten van alle leuke gesprekken met ouders die dezelfde weg hebben afgelegd als wij. En natuurlijk zijn we allemaal super verschillend, maar veel dingen zijn gewoon lastig uit te leggen als je niet dezelfde weg hebt bewandelt. Het is heerlijk om zo af en toe met deze ouders bij te kletsen over alles wat ons bezig houdt.
Roots in je thuishaven.
De volgende dag hadden we met Meredith en haar man Dave afgesproken om Rotterdam te laten zien.
Heerlijke mensen, de Amerikaanse overweldigende cultuur, een warm hart en een heerlijke humor.
We hebben ons letterlijk de dag door gegeten en gekletst. Hoe bijzonder om deze mensen onze thuisbasis te laten zien.
Hoe bizar en mooi om te zien hoe Bram hand in hand met Meredith uit Florida, waar zijn roots liggen, door zijn thuishaven te zien struinen. En hoe fijn om te merken, dat je- ongeacht jou nationaliteit, afkomst, denkbeelden of achtergrond, zo'n klik kunt hebben, gewoon omdat dit eigenlijk allemaal maar relatief is.
Het was wederom een dag met een gouden randje.
Verhalen met een gezicht.
Op woensdag hadden we de eer om een tweetal presentaties te mogen geven, voor mensen die zich aan het oriënteren zijn op adoptie uit Amerika en voor ouders die helemaal klaar zijn om een kindje uit Amerika te mogen ontvangen.
Wachtende ouders, wens ouders, beschikbare ouders....Ik vind het lastig om een passende omschrijving te noemen.
Voor mij is het een hele eer. Ik deel graag ons verhaal.
Het is echter met bloggen (en zelfs met Met Open Armen) zo, dat de lezer of kijker redelijk anoniem is.
Vaak beantwoord ik vragen over adoptie of ouderschap. Reacties op mijn blogs zijn er ook regelmatig.
Dit doet mij altijd veel, omdat je dan merkt dat je echt iets kunt betekenen voor iemand.
Soms een stukje hoop. Soms frustratie. Regelmatig de slappe lach.
Verder zit je altijd toch in een soort "zwart gat" te communiceren.
Hoe spannend en mooi om onze ervaring te delen met de mensen die hier interesse in hebben, die je ook nog eens recht in het gezicht aankijkt tijdens het vertellen.
Wat hebben ze nou aan mij?
Ik moest even drie keer slikken in de auto op weg naar de meeting.
Niet van de zenuwen, maar vooral omdat ik mij ervan bewust ben dat ik-behalve het delen van onze reis- niets kan doen om hun onzekerheid (wanneer?! hoe?! wie?!) weg kan nemen.
Het uit handen geven van alle controle tijdens het adoptie proces, er niets aan kunnen doen en "rustig" moesten afwachten is wat ik zelf het lastigst heb gevonden. De lege agenda, na alle benodigde afspraken, rapporten, keuringen en gesprekken.
Killing, voor een control freak als ik. Moet ik deze mensen nu vertellen hoe dit moet?
Kan ik dat wel? Wat hebben ze nou aan mij?
Zo open en eerlijk als ik kon, heb ik over onze weg en de hobbels die genomen zijn gesproken. Hoewel ons verhaal misschien soms romantisch klinkt, is het geen sprookje.
Ook hiervan moet je op de hoogte zijn om eerlijk de keuze te maken of adoptie iets voor je is-of juist niet.
Vele vragen zijn beantwoord, vele handen geschud en vele verhalen hebben we mogen horen.
Een ontroerende verrassing.
Wat gun ik deze lieve mensen ook zo'n groot geluk.
En wat ongelofelijk mooi om te horen dat we - met een relatief kleine moeite- mensen een klein beetje hoop kunnen geven.
Want dat is het enige wat we kunnen.
De hele week heeft het me nog beziggehouden, in mijn achterhoofd.
Alle verhalen en vragen hebben een gezicht gekregen.
Soms best even omschakelen, als een dag later weer gewoon staat te mopperen op de stapel was, de file, het feit dat je laptop vastloopt en andere dagelijkse onbenullige randzaken.
Die vrijdag was is emotioneel weer een beetje terug op niveau, om het zo maar te omschrijven, toen er een pakje op de mat viel.
Ik had wel iets besteld, maar zo veel was het toch niet?
Denk ik hardop een tikkie geschrokken, terwijl ik me afvraag wanneer de kinderbijslag ook alweer komt.
Er zit een kaartje bij, ontdek ik als het pakket open.
Lieve Natasja,
Wat ben ik blij dat ik jou mag kennen!
Een bijzonder en inspirerend mens met een groot hart.
Vandaar dit gebaar terug, met extra cadeautjes om heerlijk van te genieten!
From my heart to yours,
Liefs S.
Gratis maar niet voor niets.
En terwijl ik weer tranen voel prikken (Echt mensen, je hebt geen zwangerschap of bevalling nodig voor hormonen, trust me) voel ik mij ongelofelijk dankbaar, dat ik dit mag doen.
Naast het moederschap, naast mijn fijne baan in een commerciële wereld.
Dus om meteen even een veelgehoorde vraag te beantwoorden, "krijg je daar nou ook nog wat voor?"
We doen het gratis, ja, maar zeker niet voor niets.
Reactie schrijven