Adoptie, het is een fenomeen dat altijd een reactie opwekt.
Mensen vinden er nou eenmaal iets van.
Is dat erg? Totaal niet, de meeste reacties zijn namelijk leuk, lief en aardig. Mensen vinden het vaak leuk, soms knap of "niets voor mij".
Hoe dan ook: Iedereen vindt er iets van.
Het is vaak het onderwerp van gesprek. Dat ik er vaak over schrijf, zegt natuurlijk ook iets en is ook een oorzaak hiervan. Vooropgesteld dat ik het in 99 van de 100 gevallen absoluut niet vervelend vind, en het in bijna alle gevallen goed is bedoeld, zijn er nog altijd veel misverstanden over adoptie.
Ik neem je mee!
Met stip op nummer 1.
Met stip op 1:
"Onbegrijpelijk he, dat zijn "echte" moeder hem heeft afgestaan".
Laat ik dan een keer niet vallen over het feit dat Bram zijn geboortemoeder, Echte Moeder wordt genoemd, hierover heb ik al genoeg gezegd en geschreven.
Maar even over het begrip Afstaan... (net als de andere varianten "weg gedaan" of "weg gegeven") Wij zien het niet als afgestaan.
Eerder heb ik al uitgelegd dat Bram is overgedragen aan ons, in liefde en uit liefde. Een kind afstaan voor adoptie, doet geen enkele moeder, zomaar.
De redenen zijn privé en dat is niet ons verhaal, dat is Bram zijn verhaal.
Hier laten we ons dan ook niet over uit.
Maar neem van mij -als moeder- aan, dat een adoptieplan schrijven voor jouw kind, terwijl jouw kind in jouw buik groeit, niet de makkelijkste weg is.
Ze had hem achter kunnen laten in een ziekenhuis.
Ze had voor een abortus kunnen kiezen.
Ze had het zelf kunnen proberen.
Ze had voor Foster Care kunnen kiezen.
Dit heeft ze niet gedaan omdat, zo zei ze zelf " zij Bram het mooiste leven wilde geven dat hij verdient, dat zij hem niet kon bieden".
Ze heeft bewust, met een dikke hoogzwangere buik profielboeken doorgelezen.
Ze heeft zijn hartje als eerste horen kloppen. Ze heeft zijn gezicht als eerste gezien, op de echo.
Ze heeft gesproken met adoptiebureaus. Ze heeft gesprekken gevoerd en ze heeft bewust voor ons gekozen. Ze is bevallen, ze heeft hem vastgehouden, geknuffeld, ze heeft haar hart gebroken en ze heeft de moeilijkste beslissing uit haar leven genomen, uit liefde voor haar kindje.
Daar is niets, maar dan ook niets "zomaar" of "afgestaan" aan.
Het is toch eigenlijk belachelijk dat het zo duur is?
Adoptie is duur.
Heel erg duur, eerlijk gezegd.
Dit is een onderwerp waar ik niet graag over spreek, omdat het voor mij voelt alsof ik een prijskaartje op het hoofd van mijn kind plak.
Maar het klopt, adoptie kost heel veel geld. En dan bedoel ik niet een paar duizend euro, dan bedoel ik serieus veel geld.
We krijgen weleens de opmerking dat adoptie uit Amerika dan ook alleen voor "rijke mensen" is weggelegd, en dat dit oneerlijk is.
Heel eerlijk gezegd zou ik graag tot deze categorie behoren, maar helaas.
Voor ons hield het in dat we jarenlang gewoon kei en keihard hebben gewerkt en hebben gespaard.
Jarenlang geen vakanties naar tropische bestemmingen. Geen nieuwe auto's en gewoon weer een zonnebril van ome Ali in plaats van een Prada.
De kosten die je betaalt, bestaan uit verschillende dingen.
Inhoudelijk wil en kan ik hier niet teveel op ingaan, ik ben geen proffesional, dus kan ik je niet alle ins en outs geven wat de exacte bedragen betreft.
Wel weet ik dat de adoptiekosten o.a. bestaan uit juridische kosten, begeleidingskosten en eventuele noodzakelijke medische kosten.
Is het leuk? Is het begrijpelijk of terecht? Is het logisch?
Het is iets dat bij deze procedure hoort.
En heel belangrijk om te vermelden, het geld is niet voor de biologische moeder.
Ik kreeg een keer de opmerking "Maar eigenlijk heb je jouw zoon dus gekocht?".
Maar het feit dat trouwen jou geld heeft gekost, wil toch ook niet zeggen dat jij je vrouw gekocht hebt?
Ik zou het niet kunnen hoor, contact houden met de biologische familie.
Heel eerlijk...Ik wist niet wat ik hiervan moest verwachten toen wij aan adoptie begonnen.
Ik kon me er gewoon niets bij voorstellen.
Inmiddels weet ik dat het voor mij ondenkbaar zou zijn om geen contact te hebben.
Bram is een gedeelte van hen. En een gedeelte van hen leeft in Bram.
Bram zijn geboortefamilie heeft bewust voor ons gekozen.
Zij hebben ons uitgekozen om ouders van hun eerste kind, eerste kleinkind te worden.
Het enige dat zij wilden en willen, is dat hij een goed leven heeft en gelukkig is.
Het enige dat er van ons verwacht wordt, is dat we heel erg veel van hem houden.
Naast het feit dat we deze mensen enorm dankbaar zijn, voelen wij ook een heel sterke band met ze. Bram's geboortefamilie geeft aan dat zij de hele situatie een plekje hebben kunnen geven door het contact.
"We hebben niet het gevoel dat we ons kleinkind hebben verloren, maar we hebben het gevoel dat we er een familie bij hebben gekregen".
Zo omschrijven zij het, en zo voelen wij het ook. We zijn ons bewust van het feit dat het een soort van luxe is, als er contact is.
Niet iedere geboortefamilie staat hier voor open, niet in elke situatie is het mogelijk.
Onze familie is niet alleen met een zoon uitgebreid toen Bram werd geboren, al de gezinsleden van zijn geboortefamilie zijn ons enorm dierbaar.
Ik heb sterk de behoefte om te weten hoe het met ze gaat, wat er in hun leven speelt.
Voor mij persoonlijk, geeft het rust te weten dat er geen gevoelens van schuld of spijt zijn, aan de kant van de geboortefamilie.
Maar ook de wetenschap dat er heel veel van Bram gehouden wordt, aan beide kanten van de oceaan, is iets dat mij heel gelukkig maakt.
En ik hoop dat Bram dit later het gevoel geeft dat hij geliefd is, en alles kan vragen, iedereen kan zien en kan spreken die hij wil, later als hij daar behoefte aan heeft.
Ik voel mij niet minder "echte" moeder van Bram, dan welke andere moeder dan ook. En zij is zijn moeder op een totaal andere manier. Ik zie dit niet als concurrentie, maar als een aanvulling op elkaar. Ik denk zelfs dat ik door dit contact een leukere moeder ben, omdat het mij gelukkig maakt. Hoewel het ook soms moeilijk en emotioneel is.
Kleurenstalen en keuzestress.
Kleur en geslacht mogen niet gekozen worden.
Nee, we kregen geen kleurenstaaltjes toegestuurd, die we bij de gordijnen konden houden om te kijken of vanille, karamel of pure cacao het beste zou matchen met de gordijnen.
Ook het geslacht van het kindje was niet van te voren aan te geven.
Gelukkig.
Vooropgesteld dat we het niet beter hadden kunnen treffen, met onze zoon (zoals elke ouder waarschijnlijk echt niet zou willen ruilen), was dit puur een Lucky shot.
"We nemen er denk ik ook wel 1 bij".
Ik kwam een oude vriend tegen in de supermarkt, hij keek Bram vrolijk aan.
"Tof hoor, dat je hem geadopteerd hebt. Knap" begon hij het gesprek.
De term "Knap" vind ik altijd lastig in deze.
Ongemakkelijk. Ongepast.
We konden geen kinderen krijgen en kwamen uit bij deze optie. We mochten ouders worden van Bram en zijn zielsgelukkig met hem. Hoewel het vast mega goed bedoelt is, snap ik het "knap" in deze niet.
Hij vervolgde het gesprek. "Wij hebben er 3 van onszelf (…)
Ik denk dat wij er ook nog wel 1 adopteren. Voor erbij. Lijkt mij leuk voor de kids en je doet natuurlijk wat goeds he, voor de wereld".
Ik probeerde hem voorzichtig uit te leggen, dat hoewel heel veel mensen uit idealistisch oogpunt adopteren, er wellicht in dit geval betere manieren zijn om "goede doelen" te sponsoren. En dat ik er een beetje Foster Parents kindje-gevoel bij kreeg.
"Nou" , begon ik voorzichtig, "het is wel iets gecompliceerder dan je van te voren wellicht verwacht, er komt o.a. een voorlichtingstraject bij kijken, een medische keuring, onderzoek door de Raad van de Kinderbescherming, daarna nog een wachtlijst en dan kom je eindelijk in de buurt".
"Oh joh", hij peinsde wat. "Kost dat eigenlijk ook nog wat?"
Ja het kost wel wat, het is eigenlijk behoorlijk kostbaar, verklaarde ik.
Ik legde netjes uit, dat hij bij interesse wellicht informatie bij de adoptie- vergunninghouders kan opvragen.
"Het is natuurlijk maar net wat je ervoor neer wilt leggen he, wij zouden het niet erg vinden als er iets aan mankeert".
Ik voelde mijn wangen rood worden en hoopte even dat ik het verkeerd begreep. "Hoe bedoel je dit nou?" vroeg ik hem.
"Nou, het is natuurlijk niet zo dat ze allemaal zo duur zijn he, die van ons hoeft niet perfect te zijn, als er iets mis mee is, dan ben je vast een stuk minder duur uit. Het is maar net wat je er zelf voor neer wilt leggen, neem ik aan".
Ik kan niet exact omschrijven wat ik voelde, het was een mix van plaatsvervangende schaamte (Thank God dat Bram dit soort gesprekken totaal nog niet meekrijgt), verbazing en boosheid, ik stond perplex. Is dit echt de manier waarop mensen denken over adoptiekinderen? Over ons kind?
Er is nog werk aan de winkel, heel veel werk, realiseerde ik me...
"Hij zal jullie later vast heel dankbaar zijn".
We hebben Bram niet gered. Ik hoop dat hij later terugkijkt op een leuke jeugd. Ik hoop dat hij voelt en weet dat hij ongelooflijk geliefd is. Ik hoop dat dit hem gelukkig maakt.
Maar dankbaar omdat we hem hebben geadopteerd zou misplaatst zijn.
Je bent je ouders meestal toch ook niet dankbaar omdat je geboren bent?
Of zouden er moeders zijn, die op Moederdag een beschuitje op bed krijgen, kopje thee erbij. Met een versierde, zelfgemaakte kaart met de liefdevolle handgeschreven boodschap "Bedankt dat je me niet hebt doorgeslikt, Mam!".
Liefs,
Natas
Reactie schrijven