Het is vrijdagavond. Ik ren snel door de supermarkt om mijn weekendboodschappen nog net voor sluitingstijd bij elkaar te verzamelen.
In mijn ooghoek zie ik een vage kennis. Ze kijkt me aan. Aarzelt en loopt dan vastberaden en met luide stem op me af.
"Hey Natas! Jij gaat toch adopteren?! Wat leuk, maar hoezo: Heeft je vriend dood zaad ofzo?"
Bam!
Vluchten kan niet meer.
De vraag galmt nog na in het gangpad. Tussen de tomaten en de appels. Ik zie 2 oudere dames verbaasd en nieuwsgierig onze kant op kijken. Zichtbaar gegeneerd, maar te nieuwsgierig om door te lopen.
Het winkelwagentje van mijn kennis, heeft ze voor mijn neus geparkeerd.
Ik laat mijn boodschappenmandje zakken, naast de moed die al onderin mijn schoenen was gezakt.
Dit wordt weer zo'n gesprek, weet ik.
Ik denk bij mezelf "Nee stomme doos, dat niet alles afhangt van zaad, blijkt wel uit het feit dat jij blijkbaar ooit het snelste zaadje geweest moet zijn".
Maar in plaats daarvan stamel ik onhandig, lullig en totaal overrompeld "Uh nee, er is geen oorzaak gevonden bij ons".
De dame in kwestie ratelt onverstoord verder.
"Nou als mijn vriend dood zaad zou hebben, zou ik het ook niet zeggen hoor.
Maar leuk hoor-adoptie! Ik neem aan dat je wel een leuk kind uitzoekt, want een kennis van me heeft een kind geadopteerd, en het schijnt hartstikke duur te zijn.
Nou dan wil je er ook wel een beetje leuk bij lopen neem ik aan".
Ik geloof mijn oren niet! Ik knipper met mijn ogen, voer ik dit gesprek echt?
Het gebeurt niet snel maar nu ben ik echt met stomheid geslagen.
Dat ik niet de enige ben, die met dit soort gênante situaties te maken krijgt, is mij helaas pijnlijk duidelijk geworden.
Niet alleen heeft iedereen een mening over adoptie. Veel mensen vinden ook dat ze deze te pas en te onpas met je moeten delen.
Gelukkig is in 99 van de 100 gevallen die mening lief, goed bedoelt, leuk, mooi en soms ontroerend.
Soms zijn er echter mensen die vinden dat ze alles mogen zeggen. Omdat het kan.
Omdat je niet zwanger bent. Of omdat men niet gehinderd wordt door fatsoen, verstand of andere beslommeringen. Heel gek eigenlijk, als je erover nadenkt.
Blijkbaar is er dus een verschil in benadering, wanneer een kind niet in je buik groeit. De fatsoensnorm lijkt dan ineens lager te liggen en er worden regelmatig opmerkingen gemaakt die men bij een zwangere vrouw nooit zou durven stellen.
Zie je het voor je? Dat je op jouw zwangere collega afstapt en vraagt "Waar heeft het nou plaatsgevonden, de bevruchting? "
Of dat je op kraamvisite vraagt : Even uit nieuwsgierigheid hoor, mag ik je hechtingen misschien even zien?"
Of stel je voor dat je de kinderwagen in kijkt en roept: : Och, ik zie het al, vluggertjes in bad zeker-bijna door het putje gespoeld hé, deze!
Dat doe je niet. Dat is kwetsend, ongepast en raar.
Inderdaad!
Dat zijn heel veel vragen over adoptie en over (ongewenste) kinderloosheid ook!
De meest voorkomende/rare en gênante vragen en opmerkingen heb ik vast op een rijtje gezet. Hoeft niemand ze ooit nog te stellen, en fijner nog: Niemand hoeft ze ook nooit meer te beantwoorden.
Dingen die ik nooit meer wil uitleggen en vragen die ik nooit meer wil beantwoorden:
"Als je er zelf geen aandacht aan besteed, krijgt het kind er ook vast geen moeite mee later".
Nee, inderdaad.
Het verzwijgen van zijn adoptie lijkt mij ook een hele goede vertrouwensbasis. Goed plan. Eerlijk verhaal ook.
Geloof het of niet, wij hebben goed nagedacht over wat we wanneer vertellen, in de hoop dat dit voor Bram zo min mogelijk problemen geeft in de toekomst.
Daarbij is het zijn geschiedenis, zijn leven en zijn verhaal.
Wie zijn wij om dit te verzwijgen voor hem?
Het is een mooi verhaal, waar hij hopelijk heel trots op zal zijn.
"Adoptie, nou poeh. Ik zou het niet kunnen hoor".
Ik zou het niet met jouw man kunnen.
Heel erg waar, maar voegt niets toe om te weten.
Ik snap vaak wat er bedoelt wordt, de keuze is ook niet voor iedereen weggelegd. Het lange wachten, de keuzes, de voorwaarden.
Ik snap heel goed dat er veel mensen zijn die niet voor adoptie zouden kiezen.
Het is echter lastig oordelen, als je niet in mijn schoenen hebt gestaan. Als je niet ongewenst kinderloos bent, en niet een pijnlijk grote kinderwens hebt, die een schaduw over je leven werpt. Ik snap het echt dat je niet kiest voor adoptie.
Het is echter vaak de manier waarop het wordt gezegd en in welk verband.
"Was je niet bang dat je niet zo veel van hem zou houden als van een eigen kind?".
Bram is ons eigen kind.
Ik hou meer van hem dan wie of wat dan ook.
Dit wist ik direct. Geen enkele twijfel, geen enkel moment.
Je vraagt ook niet aan iemand die net via de natuurlijke weg een kind heeft gekregen, of ze niet bang was dat ze niet van haar kind zou houden als ze bevallen was.
Voor mij net zo logisch.
"Mocht je hem zelf uitzoeken, qua kleur enzo?"
Ja, we kregen een kleurstaal toegestuurd en hebben deze bij de gordijnen gehouden.
Deze paste het leukst bij onze inrichting.
Zucht.
Zullen we net doen of dit gesprek niet heeft plaatsgevonden?
"Wat kost dat nou, zo'n kind?
Hij is onbetaalbaar, zoals alle kinderen.
"Hoe kan ze hem zomaar weg doen hé (over de Biologische moeder)"
Tip: Lees mijn laatste blog over moederliefde, misschien wordt het duidelijk voor je.
Wij gaan over het waarom niets vertellen, hoe open we ook zijn. Dit is privé, Bram's verhaal.
Liever hebben wij het over overgedragen, niet over afstaan. Dat klinkt hard en ongepast in onze oren.
"Vind je het niet lastig, een kind opvoeden van een ander?"
Pardon? Voor eens en voor altijd HIJ IS ONS KIND.
Dit geld voor alle vragen over moedergevoelens.
Ik ben moeder, dus die heb ik ook: It comes with the package!
Ook vragen die de woorden, echte moeders, echte broertjes/zusjes etc bevatten: Niet doen, nooit!
Is voor niemand leuk.
Ben je benieuwd naar de geboortefamilie, zoals wij het zelf noemen.
Vraag ernaar. Niet iedereen vindt dit fijn. Maar vraag er nooit naar waar de kids bij zijn.
Ze hebben oren. Ja, die kregen wij erbij.
"Hij zal later wel dankbaar zijn dat jullie heb wilden hebben".
Gênant en misplaatst!
Verwacht jij bloemen, over 18 jaar, als dankbaarheid dat jouw zoon niet door het putje is gespoeld?
Nee? Mooi. Precies mijn punt.
"Ben je niet bang dat ze hem terug willen?".
Over het onderwerp geboortefamilie. Nee, daar zijn we niet bang voor.
Ja, we hebben contact met ze. En mede hierdoor weten we heel zeker dat er van spijt geen sprake is. Bram is ons kind.
Hij hoort bij ons. Wij zijn z'n ouders. deze overtuiging hebben zij, sterker nog: zij hebben ons uitgekozen.
In volle overtuiging dat wij de juiste ouders zijn voor Bram.
Ik heb echt geen lange tenen en ben behoorlijk Open Minded.
Ik ben hartstikke open over heel veel dingen en vertel je graag over onze zoon en onze mooie maar niet eenvoudige weg naar hem toe.
Ik kan me heel erg veel vragen goed voorstellen.
Het verschil zit echter vaak in de manier waarop.
Wil je iets weten, stel jezelf dan eerst de vraag "Hoe zou ik me voelen als dit over mijn kind werd gevraagd?".
Als jij het kwetsend of beledigend zou ervaren, zullen we dan afspreken dat hem mij ook niet stelt?
Dan beloof ik dat ik nooit over doucheputjes zal beginnen, als ik bij jullie in de kinderwagen kijk.
Reactie schrijven
Carolien (donderdag, 01 november 2018 19:43)
Wat heb je voor eens en voor altijd briljante antwoorden gegeven op deze vragen! Hoe halen mensen het soms in hun hoofd...
Natasja (zondag, 04 november 2018 14:19)
Bedankt Carolien! Vaak zijn ze achteraf en op papier makkelijker dan in bet dagelijks leven hoor. Nog veel leesplezier en liefs